محضر امام صادق سلام الله علیه آمد، گفت: «إِنَّهُمْ یَزْعُمُونَ أَنَّ أَبَا طَالِبٍ کَانَ کَافِراً»[۱] می‌گویند ابوطالب کافر بوده است. این‌که پسر امام صادق پیش امام صادق می‌گوید: می‌گویند ابوطالب کافر بوده است، نشان از تبلیغات علیه ابوطالب است. پسر امام صادق می‌گوید راجع به جدّ ما این‌طور می‌گویند، طبیعی هم است. امام صادق علیه السّلام فرمود: «کَذَبُوا» دروغ می‌گویند «کَیْفَ یَکُونُ کَافِراً وَ هُوَ یَقُولُ» چطور کافر است در حالی که این اشعار برای او است و عرب هم اشعار را حفظ می‌کرده است. اشعار عرب جاهلی امروز سالم‌تر به دست ما رسیده است که برای دو هزار سال پیش است تا اشعار حافظ، تا اشعار همین مولوی. بلکه به نسبت روایات سالم‌تر رسیده است. اشعار او را حفظ کردند.
روایات را دین‌داران حفظ می‌کردند، نگه می‌داشتند. اشعار عمومی بود، باستانی بوده، برای همه بوده است. اشعار را با روایات حفظ می‌کردند. -منظور من از حفظ یعنی نگه داری- اشعاری که از عرب جاهلی مانده است البتّه اشعار وزن هم دارد یعنی نمی‌شود وزن آن را به هم زد و خراب کرد. این‌ها از اشعار شیعه سالم‌تر مانده است، از اشعار فارسی که خیلی سالم‌تر مانده است، حتّی این اشعار جدید. صائب برای چه قرنی است؟ هنوز ۴۰۰ سال نگذشته است، دیوان از او چاپ می‌شود، بعدی دیوان چاپ می‌کند ۵۰۰ بیت اضافه می‌کند، بعدی در کتاب دیگر چاپ می‌کند فقط ۲۰۰ و چند بیت اشعار اهل بیتی صائب را اضافه می‌کند، می‌گویند این جدید است، مدام پیدا می‌شود. هنوز هم نمی‌دانیم همه‌ی اشعار صائب را داریم یا نه؟ همین صائب خود ما. اعراب اشعار را حفظ می‌کردند و چون بحث شعر بوده است، دیگر کاری نداشتند که این آدم کیست، شعر او را نگه می‌داشتند. لذا اشعار ابوطالب هم کیاست این مرد خدا بوده است. برای این‌که اشعار او در قالب شعر بماند و معلوم باشد چه فردی است. امام صادق علیه السّلام فرمود: دروغ می‌گویند، چگونه کافر است در حالی که این حرف‌ها را زده است.
«أَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّا وَجَدْنَا مُحَمَّداً نَبِیّاً کَمُوسَى خُطَّ فِی أَوَّلِ الْکُتُب»
«أَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّا وَجَدْنَا» مگر نمی‌دانند ما پیغمبر را یافتیم «نَبِیّاً کَمُوسَى» می‌گوید پیغمبر مثل موسی اولوالعزم «خُطَّ فِی أَوَّلِ الْکُتُب» که آن سر حلقه و سر دفتر انبیاء الهی اسم او را نوشتند. یا حضرت صادق علیه السّلام فرمود: ابوطالب این‌طور فرموده است «لَقَدْ عَلِمُوا أَنَّ ابْنَنَا لَا مُکَذَّبٌ» می‌دانند که پسر ما –یعنی حضرت رسول- نمی‌شود تکذیب کرد. «لَدَیْنَا» نزد ما «وَ لَا یَعْبَأُ بِقِیلِ الْأَبَاطِلِ» هر کسی می‌خواهد چرند و پرند بگوید، بگوید ما او را تکذیب نمی‌کنیم. این‌ها اقرار به نبوّت پیغمبر است. «وَ أَبْیَضَ یُسْتَسْقَى الْغَمَامُ بِوَجْهِهِ» او سپیدرویی است که اگر قحطی بیایید ما به او توسّل پیدا می‌کنیم. «ثِمَالُ الْیَتَامَى عِصْمَهٌ لِلْأَرَامِل» کسی که امید یتیمان وپناهگاه بیوه‌گان است. راجع به پیغمبر می‌گوید. امام صادق علیه السّلام فرمود: این اشعار جدّ ما ابوطالب است، مگر می‌شود کسی کافر باشد و این حرف‌ها را بزند؟! از این ابیات فراوان داریم.
[۱]– همان.
پاسخ دهید