ما نسبت به این عدالتِ حیرت‌انگیزِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه چکار کنیم؟ آیا فقط همین تابلو را تماشا کنیم یا باید یک قدمی برداریم؟ آیا ما می‌توانیم «حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه» بشویم؟ هیهات! اصلاً اهل بیت علیهم السلام با کسی قابل قیاس نیستند، این یک توهّمِ محض است که کسی خیال کند ما مثلِ اهل بیت علیهم السلام هستیم، خودِ حضرت فرمودند: نمی‌توانید مثلِ من بشوید. اما چه کاری می‌توان انجام داد؟ می‌شود حضرت را آرمانی با میلیاردها میلیاردها قدم فاصله قرار داد و سعی کنیم به آن جهت قدم برداریم، یعنی باید به حضرت تأسّی کنیم و از ایشان پیروی کنیم، منتها این بحثی نیست که در فضای مجازی با بیست کلمه تبدیل به یک چماقی برای زدنِ بر سرِ یکدیگر بشود، تأسّی آداب دارد، مانندِ خودِ عدالتخواهی که ما یک شب عرض کردیم، تأسّی آداب دارد، یعنی هر رفتارِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه برای ما الگو نیست، نه اینکه غلط باشد، حتماً درست است، اما هر رفتارِ درستی لزوماً الگو نیست.

من یک مثال بزنم، بعضی از احکام به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم اختصاص دارد، مثلاً در تعدادِ ازدواج، مثلاً در روزه‌ی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم که دو روز را به هم وصل کنند، و مواردِ دیگر، یعنی این‌ها اختصاصاتِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است، این‌ها قابلِ الگو گرفتن نیست.

حضرت ابراهیم علی نبیّنا و آله و علیه السلام فرزندِ خود را برای قربانی کردن بردند، به ذهنِ احدی خطور نمی‌کند که من هم بروم و در راهِ خدای متعال این کار را انجام بدهم، چون این حکمِ خاصِ حضرت ابراهیم علیه السلام بود.

یعنی گاهی رفتارِ امام بخاطرِ حکمِ خاص است، چون امام با خدای متعال ارتباطِ الهی دارد ولی ما ارتباطِ الهی نداریم که برای ما حکمِ خاص بیاید، احکامِ ما عمومی است. گاهی رفتارِ امام حاصلِ یک اتّفاقاتی است که این موضوع عمومی نیست، یعنی بعضی از رفتارهای امام برای شرایطِ خاصّی است، مثلِ اینکه مثلاً حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم موهای سرِ مبارکِ خویش را کوتاه نمی‌کردند، اما این موضوع یک «علامت» بود! الآن از بعضی‌ها که می‌پرسید چرا موهای خودتان را بلند کرده‌اید می‌گویند: چون موهای مبارکِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم بلند بود، ان شاء الله فدای حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم بشوم، شما هم هر کاری که دوست دارید انجام بدهید ولی نفرمایید این «تأسّی» است، چون وقتی صلح حدیبیه شد و نشد حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به حج تشریف ببرند و برگشتند فرمودند: خدای متعال به ما وعده داده است که به حج خواهیم رفت، من این موها را کوتاه نمی‌کنم، این علامتِ انتظارِ وعده‌ی الهی است که در مناسکِ حج این موها را کوتاه کنم، لذا هر کسی که می‌دید موهای مبارک حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم بلند است متوجّه می‌شد که ایشان منتظرِ وعده‌ی الهی هستند؛ لذا این موضوع لزوماً یک الگو نیست!

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه محاسنِ شریفِ خویش را خضاب نمی‌کردند، به ایشان عرض می‌کردند که خضاب کردنِ محاسن مستحب است، حضرت می‌فرمودند: این معجزه‌ی نبوی است، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده‌اند این محاسنِ سپید بدستِ اشقی الاشقیاء با خونِ سرِ تو خضاب خواهد شد.

لذا تأسّی از حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه یک کارِ بسیار مهمِ فقیهانه است، این امر ابعادِ پیچیده، تخصصی و فقیهانه دارد و برای متخصصین است نه برای دعواهای فضای مجازی.