«قرظه بن کعب» نقل می کند: هنگامی که «عمر» می خواست ما را به عراق بفرستد، مسافت زیادی ما را بدرقه نمود و گفت: آیا می دانید چرا شما را بدرقه کردم؟ گفتیم: جهت تکریم ما؛ گفت: برای بیان موضوعی با شما همراه شدم، شما نزد مردمی می روید که از خانه های آنها زمزمه ی قرآن بلند است چنان که  صدای زنبور از کندو شنیده می شود؛ پس با  احادیث رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آنها را از قرآن باز ندارید و من در ثواب این کار با شما  شریک هستم.

پ ن۱: «قرظه بن کعب»  صحابی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می گوید: من بعد از آن هیچ حدیثی از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نقل نکردم!

پ ن۲: محقق کتاب «أبو الأشبال الزهیری» سند این روایت را صحیح می داند.