«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏»

الحَمدُللهِ رَبِّ العَالَمِین وَ صَلَّی الله عَلَی سَیّدِنا وَ نَبیّنَا مُحَمَّدٍ وَ أهلِ بَیتِهِ الطّاهِرین

یکی از سنن الهی که باعثِ برکت و فزونی در زندگیِ ما می‌شود «آسان گرفتن» است، به این معنا که نباید مسائلِ زندگی را برای خودمان خیلی پیچیده و سخت کنیم، بعضی اوقات مشکلاتی در زندگیِ ما عارض می‌شود، بدتر از این مشکلات این است که انسان بگوید «دیگر راهی برای حلِ این‌ها نیست» و به دنبالِ پیدا کردنِ راه حل نباشد.

بیماری عارض می‌شود، ضررِ مالی می‌خورد، اگر انسان ناامید بشود و سخت بگیرد مسلّماً وضعِ او بدتر می‌شود. یا بعضاً می‌بینیم که چون ما سخت می‌گیریم کارهای خیر را انجام نمی‌دهیم، مثلاً می‌خواهیم به دیگران کمک کنیم و می‌گوییم این مبلغی که داریم یا این چیزی که داریم آنقدر کم است که فایده‌ای ندارد، در حالی که ممکن است همین مبلغِ کمِ شما از مشکلِ او کارگشا باشد، سخت نگیرید، یا مثلاً در موردِ «میهمانی دادن» اینطور است، خیلی اوقات میهمانی را آنقدر سخت می‌کنیم، آنقدر اطعام دادنِ به مؤمنین و اقوام را سخت می‌کنیم که دیگر حتّی یک مرتبه در سال هم میهمانی نمی‌دهیم و می‌گوییم سخت است، در حالی که انسان می‌تواند خیلی راحت همان غذایی که مصرف می‌کند با کمی مقدارِ بیشتر به دیگران هم اطعام کند.

پس این سخت گرفتن و ناامید شدن باعث می‌شود که خیلی از برکت‌ها از زندگیِ ما برود.

به همین دلیل روایتی داریم که از حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نقل شده است: «تَبَرَّکُوا بِالسُّهُولَهِ»[۱]، شما با آسان گرفتن به زندگیِ خودتان برکت بدهید، به تجارتِ خودتان برکت بدهید.

طرف آمده است تا از شما جنسی بخرد، الآن نمی‌تواند پولِ آن را بدهد، از او چک بگیرید، الآن نمی‌تواند از شما خریداری کند، شما به او نسیه بدهید، خیلی سخت نگیرید، دچارِ مشکلی شده است شما به او سخت نگیرید و به او فرصت بدهید، قطعاً خدای متعال جبران می‌کند و در زندگیِ شما برکت می‌آورد. این در مسائلِ اقتصادی.

در مسائلِ تربیتی هم همینطور است، مثلاً شاگردی داریم که تنبلی می‌کند، به او فرصت بدهیم، فرزندی داریم که کوتاهی می‌کند، خیلی سخت نگیریم. البته این موضوع بدین معنا نیست که رها کنیم، بلکه بدین معناست که انسان با برنامه فرصت بدهد و نظارت کند تا این شاگرد یا فرزندِ خود را در مسیرِ دقیقی قرار بدهد و با سختگیری‌های خیلی بیجا باعثِ دلزدگی و ناامیدیِ دیگران و خودمان نشویم.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] الکافی، جلد ۵، صفحه ۱۵۱ (عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ وَ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً عَنِ اِبْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی اَلْمِقْدَامِ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: کَانَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ بِالْکُوفَهِ عِنْدَکُمْ یَغْتَدِی کُلَّ یَوْمٍ بُکْرَهً مِنَ اَلْقَصْرِ فَیَطُوفُ فِی أَسْوَاقِ اَلْکُوفَهِ سُوقاً سُوقاً وَ مَعَهُ اَلدِّرَّهُ عَلَى عَاتِقِهِ وَ کَانَ لَهَا طَرَفَانِ وَ کَانَتْ تُسَمَّى اَلسَّبِیبَهَ فَیَقِفُ عَلَى أَهْلِ کُلِّ سُوقٍ فَیُنَادِی یَا مَعْشَرَ اَلتُّجَّارِ اِتَّقُوا اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِذَا سَمِعُوا صَوْتَهُ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ أَلْقَوْا مَا بِأَیْدِیهِمْ وَ أَرْعَوْا إِلَیْهِ بِقُلُوبِهِمْ وَ سَمِعُوا بِآذَانِهِمْ فَیَقُولُ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَدِّمُوا اَلاِسْتِخَارَهَ وَ تَبَرَّکُوا بِالسُّهُولَهِ وَ اِقْتَرِبُوا مِنَ اَلْمُبْتَاعِینَ وَ تَزَیَّنُوا بِالْحِلْمِ وَ تَنَاهَوْا عَنِ اَلْیَمِینِ وَ جَانِبُوا اَلْکَذِبَ وَ تَجَافَوْا عَنِ اَلظُّلْمِ وَ أَنْصِفُوا اَلْمَظْلُومِینَ وَ لاَ تَقْرَبُوا اَلرِّبَا وَ أَوْفُوا «اَلْکَیْلَ وَ اَلْمِیزٰانَ وَ لاٰ تَبْخَسُوا اَلنّٰاسَ أَشْیٰاءَهُمْ» … «وَ لاٰ تَعْثَوْا فِی اَلْأَرْضِ مُفْسِدِینَ» فَیَطُوفُ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ فِی جَمِیعِ أَسْوَاقِ اَلْکُوفَهِ ثُمَّ یَرْجِعُ فَیَقْعُدُ لِلنَّاسِ .)