«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏»

الحَمدُللهِ رَبِّ العَالَمِین وَ صَلَّی الله عَلَی سَیّدِنا وَ نَبیّنَا مُحَمَّدٍ وَ أهلِ بَیتِهِ الطّاهِرین

یکی از سننِ الهی در معارفِ اسلامی و آیات و روایات سنّتِ «دعا» است که دعا تأثیرِ بسیار زیادی در سرنوشتِ انسان و در سیر و سلوکِ معنویِ انسان دارد، و دعا در پیشگیری از مشکلات و بلاها بسیار تأثیرگذار است.

در روایتی از امام صادق علیه الصلاه و السلام نقل شده است که ایشان فرمودند: «مَنْ تَخَوَّفَ بَلاَءً یُصِیبُهُ فَتَقَدَّمَ فِیهِ بِالدُّعَاءِ لَمْ یُرِهِ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِکَ اَلْبَلاَءَ أَبَداً»[۱]، اگر کسی بلایی دید و از این بلا ترسید…

خدای نکرده انسان یک بیماری وحشتناکی در کسی می‌بیند، یک تصادفِ وحشتناکی می‌بیند، یک گرفتاریِ شدیدی می‌بیند.

حضرت فرمودند: اگر کسی بلایی دید و از این بلا ترسید و دعا کرد که دچارِ این مصیبت و دچارِ این بلا و دچارِ این بیماری نشود خدای متعال آن بلا را هیچ وقت به این انسان نشان نخواهد داد.

چه فرمولِ پیشگیریِ زیبایی! یعنی اگر به ذهنِ انسان یک بلایی خطور کند یا یک مصیبتی خطور کند و در آن لحظه از خدای متعال بخواهد که این بلا به سراغِ او نیاید خدای متعال آن بلا را هیچ وقت به آن انسان نشان نمی‌دهد، این یک ضابطه‌ی بسیار زیبایی است که می‌تواند در زندگیِ ما از خیلی از سرنوشت‌ها جلوگیری کند و تغییر بدهد.

در روایات به ما گفته‌اند که صرفاً در مشکلات دعا نکنید، وقتی در رفاه و آسایش هم هستید دعا کنید تا دعای شما هنگامِ مشکلات سریع‌تر مستجاب بشود.

باز روایت داریم که از امام صادق علیه الصلاه و السلام نقل شده است که فرموده‌اند: «إِنَّ اَلدُّعَاءَ فِی اَلرَّخَاءِ یَسْتَخْرِجُ اَلْحَوَائِجَ فِی اَلْبَلاَءِ»[۲]. یعنی وقتی که انسان در آرامش و رفاه دعا می‌کند، حوائجِ او در بلا قطعاً مستجاب می‌شود.

روایتِ دیگری از امام صادق علیه الصلاه و السلام نقل شده است که فرمودند: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یُسْتَجَابَ لَهُ فِی اَلشِّدَّهِ فَلْیُکْثِرِ اَلدُّعَاءَ فِی اَلرَّخَاءِ»[۳]، اگر کسی می‌خواهد خوشحال بشود، چطور خوشحال بشود که دعای او در گرفتاری‌ها استجابت بشود و مورد قبولِ درگاهِ الهی قرار بگیرد، باید وقتی که در حالتِ خوشی و رفاه هست زیاد دعا کند.

انسانی که زیاد دعا می‌کند، انسانی که زیاد اظهارِ عبودیت می‌کند، انسانی که زیاد اظهارِ بندگی به ذاتِ باری تعالی می‌کند، خدای متعال هم او را در گرفتاری‌ها تنها نمی‌گذارد.

روایتِ بسیار زیبای دیگری خدمتِ شما بیان می‌کنم، مجدداً این روایت هم از امام صادق علیه الصلاه و السلام نقل شده است. ظاهراً ایشان رو می‌کنند به اصحاب و یارانِ خود و به آن‌ها می‌فرمایند: «هَلْ تَعْرِفُونَ طُولَ اَلْبَلاَءِ مِنْ قِصَرِهِ؟»[۴] آیا شما می‌توانید تشخیص بدهید که آیا این بلا طولانی است یا این بلا کوتاه است؟ یعنی این گرفتاری که در زندگیِ شما می‌آید چقدر طول می‌کشد؟ زیاد یا کم؟ آیا فرمولی برای تشخیصِ کوتاهی یا بلند بودنِ این بلا هست؟ «قُلْنَا: لاَ» اصحاب گفتند: نه، ضابطه‌ای نمی‌دانیم.

حضرت این ضابطه را فرمودند: «إِذَا أُلْهِمَ أَحَدُکُمُ اَلدُّعَاءَ عِنْدَ اَلْبَلاَءِ فَاعْلَمُوا أَنَّ اَلْبَلاَءَ قَصِیرٌ»، هنگامی که بلا نازل شد، اگر به دلِ شما الهام شد که دعا کنید مطمئن باشید که این بلا کوتاه خواهد بود.

پس «دعا» بسیار در کوتاه شدنِ بلاء کمک می‌کند.

در این ماه مبارک رمضان ملتمسانه و عاجزانه از خدای متعال می‌خواهیم که این ویروس منحوسِ کرونا را در تمامی جهان از بین ببرد و ان شاء الله تمامیِ بیمارانِ کرونایی را شفای عاجل عنایت بفرماید.

از امام موسی بن جعفر علیه الصلاه و السلام نقل شده است که فرمودند: «مَا مِنْ بَلاَءٍ یَنْزِلُ عَلَى عَبْدٍ مُؤْمِنٍ فَیُلْهِمُهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلدُّعَاءَ إِلاَّ کَانَ کَشْفُ ذَلِکَ اَلْبَلاَءِ وَشِیکاً»[۵]؛ باز هم اشاره به همین ضابطه و سنّتِ الهی می‌فرمایند. فرمودند: بلایی نیست که بر بنده‌ی مؤمنی نازل بشود و خدای متعال به دلِ این مؤمن الهام کند که دعا کند و مؤمن دعا کند، مگر اینکه این بلاء سریع از بین برود.

یعنی یکی از عواملِ از بین رفتنِ بلاء بصورتِ بسیار سریع «دعا» است.

«وَ مَا مِنْ بَلاَءٍ یَنْزِلُ عَلَى عَبْدٍ مُؤْمِنٍ فَیُمْسِکُ عَنِ اَلدُّعَاءِ إِلاَّ کَانَ ذَلِکَ اَلْبَلاَءُ طَوِیلاً» اما اگر بلایی نازل شد و به دلِ مؤمن نیفتاد که دعا کند، بدانید که این بلاء طولانی خواهد شد، «فَإِذَا نَزَلَ اَلْبَلاَءُ فَعَلَیْکُمْ بِالدُّعَاءِ وَ اَلتَّضَرُّعِ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ» هنگامی که بلایی بر شما نازل شد شما سریع به درگاهِ ذاتِ باری تعالی دعا و تضرّع و گریه و زاری کنید تا ان شاء الله خدای متعال قطعاً از شما دستگیری کند.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام، جلد ۹۰، صفحه ۳۸۱

[۲] الکافی، جلد ۲ ، صفحه ۴۷۲

[۳] همان

[۴] الکافی، جلد ۲ ، صفحه ۴۷۱

[۵] همان