امام صادق حکیم می‌تواند ۹۰۰ روایت گُهربار برای مردم از خود بگوید، نمی‌گوید. می‌آید می‌گوید می‌دانید حبیب روز عاشورا چه رجزی خواند؟ این رجز را خواند. حرف امام صادق مهم‌تر است یا حرف حبیب؟ کسی است که حبیب بگوید؟ معصوم است. امام صادق معصوم است، خود تو حرف بزن می‌گوید: نه، نباید عاشورا فراموش شود نه در حد سخنان امام حسین که فرموده است چه بود. در حد رجز حبیب. ممکن است بگویید حبیب که قهرمان شیعه است، صحابه پیغمبر بود،‌ شاگرد امیر المؤمنین بود، با امام حسن بود، با مسلم هم بود، حالا هم که با سیّد الشّهداء است، حبیب است. من می‌گویم زهیر چه؟‌ زهیر یک ماه هم عقاید درست نداشته است و از دنیا رفته است. «أَنَا زُهَیْرٌ وَ أَنَا ابْنُ الْقَیْنِ»[۱] این را امام صادق نقل کرده است. چرا؟ یعنی نباید کربلا فراموش شود. کربلا چیست؟ حتّی رجز زهیر نباید فراموش شود. یک واقعه‌ای است که پتانسیل آن طوری است که هر وقت شیعه به آن برسد هیچ کس نمی‌تواند مقابل آن بایستد، قدر قدرت می‌شود.

پی نوشت

[۱]ـ بحار الأنوار، ج ‏۴۴، ص ۳۱۹٫