هزینه‌ی این‌که کسی بخواهد به سراغ اهل بیت برود را بالا بردند. مثلاً وجود مبارک امّ سلمه امّ المؤمنین (سلام الله علیها) که آن‌قدر مورد اعتماد است که ودایع امامت را سیّد الشّهداء (علیه السّلام) را به ایشان سپرد که به حضرت سجّاد (علیه السّلام) بدهد. چون می‌دانستند که اموال غارت می‌شود. ودایع را به ایشان سپرد و این ودایع حالا اگر یک وقت رسیدم عرض می‌کنم بعضی‌ها که ادّعای امامت می‌کردند، مثلاً یک شمشیر قلابی می‌آوردند؛ می‌گفتند: این شمشیر پیغمبر است، برای این‌که بگویند ما امام هستیم. یعنی به هر کسی نمی‌شد این را سپرد. اگر امّ سلمه مثل بعضی‌ها بود به پسر خود سلمه -اسم پسر او است- می‌داد، پسر او ادّعای امامت می‌کرد. می‌گفت: من امام هستم، این ودایع نبوّت و امامت در دست من است. این هم علامت است. امّ سلمه در ماجرای سقیفه و شهادت صدّیقه‌ی طاهره (سلام الله علیها) از اهل بیت دفاع کرد. یک سال حقوق او را از بیت المال قطع کردند. خوب زنی که کار نمی‌کند، شوهر او هم که پیغمبر اکرم باشد از دنیا رفته است، حقوق او را یک سال قطع بکنی، حقّ او را از بیت المال قطع بکنی. به سختی می‌افتد. خیلی از کسانی که طرفدار امیر المؤمنین (علیه السلام) بودند به جرم‌های واهی کشته شدند. به اسم مرتد.