اراده‌ی عجیبی بین امیر المؤمنین و پدر و مادرش با پیغمبر است. فاطمه‌ی بنت اسد روحی له الفداه تا دید پیغمبر به دنیا آمده است، دوید و پیش ابوطالب آمد. پدر و مادرها وقتی می‌بینند یک نفر بچّه‌دار می‌شوند آن هم فرزندی که از قدیم همه منتظر او هستند، آدم خیلی دوست دارد فرزند مؤمنی می‌بیند، فرزند ویژه‌ای می‌بیند، دیدید قرآن هم می‌گوید وقتی حضرت زکریا می‌دیدید حضرت مریم چگونه عبادت می‌کند، «هُنالِکَ دَعا زَکَرِیَّا رَبَّهُ»[۱] زکریا هم می‌گفت خدایا من هم فرزند می‌خواهم.

دوید آمد محضر ابوطالب عرض کرد خدا به آمنه و برادرت عبدالله فرزند موعود را عطا کرده است. شما نگاه کنید از همین مقام حضرت ابوطالب معلوم است. حضرت ابوطالب فرمود: «اصْبِرِی‏ سَبْتاً»[۲] یعنی یک دوره‌ای، یک ۳۰ سالی باید صبر کنیم. «أُبَشِّرْکِ بِمِثْلِهِ إِلَّا النُّبُوَّهَ» تا یک روزی یک کسی به دنیا بیاید که مثل پیغمبر است، نبی نخواهد شد. پیغمبر به دنیا آمده است، ۴۰ سال قبل از پیغمبر است. بعضی از نوکرانِ نوکران و شاگردانِ شاگردان اهل بیت خاک پای خود را برای تبرک برمی‌دارند. حضرت ابوطالب صرف این‌که من بگویم خدمت کرد و تعدادی کار انجام داد نیست، مقام او به گونه‌ای است که روایات متعدّد می‌گوید ایشان از آینده خبر می‌داد و چیز عجیبی نیست کسی که لایق به این شود که پدر امیر المؤمنین باشد، اصلاً این‌ها چیزی نیست که ما برای او بگوییم. تا گفت آمدم بشارت بدهم که فرزند آمنه به دنیا آمد، نه این‌که چشم او زیبا است. فاطمه‌ی بنت اسد سلام الله علیها می‌داند چه کسی به دنیا آمده است. فرمود: «اصْبِرِی‏ سَبْتاً» ۳۰ سال صبر کن «أُبَشِّرْکِ بِمِثْلِهِ إِلَّا النُّبُوَّهَ» تا کسی مثل او به دنیا خواهد آمد، از تو به دنیا خواهد آمد.

روایات خیلی عجیب است من بنا ندارم روایات عجیب و غریب بخوانم، برای این‌که ذهن شما را درگیر کنم وگرنه به باب مولد و وفات پیغمبر در کافی مراجعه کنید، می‌بینید من بعضی را نمی‌خوانم. آن‌که می‌توانم برای شما بخوانم و دردسر ندارد، در یک روایت بسیار معتبری که از جهت سند کم نظیر است؛ امام صادق سلام الله علیه فرمود: «إِنَّ مَثَلَ أَبِی طَالِبٍ مَثَلُ‏ أَصْحَابِ‏ الْکَهْفِ» مثل ابوطالب مثل اصحاب کهف است «أَسَرُّوا الْإِیمَانَ» ایمان را مخفی کردند، پنهان کردند. «وَ أَظْهَرُوا الشِّرْکَ» و ظاهراً ابراز شرک می‌کردند «فَآتَاهُمُ اللَّهُ‏ أَجْرَهُمْ مَرَّتَیْنِ‏» یک نمونه از روایات معتبر از اهل بیت است که در سندی هیچ شک و شبهه‌ای وجود ندارد.

[۱]– سوره‌ی آل عمران، آیه ۳۸٫

[۲]– الکافی (ط – الإسلامیه)، ج ‏۱، ص ۴۵۲٫