«نصیرالدین حنبلی» از فقهای حنبلی مذهب قرن ۶ و ۷ هـ ق که ذهبی او را از کبار فقها  برمی شمارد، در کتاب فقهی اش با نام «المستوعب» ذیل بیان احکام و مناسک حج در  بابی با عنوان «باب زیاره قبر الرسول  صلی الله علیه و آله و سلم» پس از اشاره به آیه ۶۴ سوره نساء مبنی بر اینکه شرط قبول توبه  افراد گناهکار، آمدن محضر پیامبر  صلی الله علیه و آله و سلم و استغفار ایشان برایشان است، چنین می گوید: خداوندا! من با حالت پشیمانی و استغفار به سوی پیامبرت آمده ام؛ پس از تو تقاضا دارم که مرا مورد مغفرت خود قرار دهی؛ همانگونه که کسانی را که در زمان حیات پیامبر  صلی الله علیه و آله و سلم خدمت ایشان می رسیدند و تقاضای استغفارمی کردند را می بخشیدی. خداوندا! من به وسیله پیامبرت به تو روی آورده ام؛ ای رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم! من به وسیله تو از خداوند می خواهم که گناهانم را ببخشد؛ خدایا! به حق پیامبرت گناهانم را ببخش.