ابن حزم می‌گوید: می‌خواهی بگویم ابله چه کسی است؟ چه کسی دیوانه است؟ چه کسی سبک مغز است؟ چه کسی سفیه است؟ می‌گوییم بگو، ولی منتظر هستیم یک زنجیری بیاورند. می‌گوید: ابن قتیبه است. می‌گوییم برای چه؟ می‌گوید؟ برای این‌که در کتاب خود تهدید خلیفه‌ی دوم در مورد به آتش کشیدن خانه‌ی زهرای مرضیّه را نقل کرده است، «أَعوذُ بِاللهِ مِن شُرورِ أَنفُسِنَا». دروغ گفته است؟ نباید نقل می‌کرد. این علامت سخیف بودن و سفیه بودن و ابله بودن است، نباید می‌گفتی. همان ابن حجری که عرض کردم این را توضیح داده، می‌گوید: «وَ إِن أَبا»، اگر هم می‌خواستی بگویی طوری می‌گفتی که مطابق حرف ما باشد، ببین عقاید ما چیست تاریخ را همان‌طور بگو. تاریخ را ببین ما چه می‌گوییم آن‌طور روایت کن.