از سال ۴۰ که امیر المؤمنین (علیه السّلام) شهید شد و معاویه از چهار پنج ماه بعد به حکومت رسید «لَعَنُوهُ عَلَى جَمِیعِ الْمَنَابِرِ».[۱] اجازه نمی‌دادند کسی علی (علیه السّلام) را ترویج کند. تهمت‌هایی بود که به حضرت می‌زدند. خدا می‌داند خیلی برای من سخت است مثال بزنم، یک ناسزایی که به سارقان میگویند این‌قدر به امیر المؤمنین (علیه السّلام) گفته بودند که یک راوی می‌گوید هر وقت این لفظ را می‌گفتند ما به یاد علی می‌افتادیم. نمی‌توانم بگویم. ببینید امیر المؤمنین (علیه السّلام) چقدر مظلوم است.
در این شرایط پسر خلیفه‌ی دوم، برادر همسر رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، یادگار خلافت، خیلی زهد او را ترویج کردند. شما در فیلم مختار ببینید مرد زاهد است، مشهور است، تاریخ او را این‌طور می‌شناسد. میگویند علی راجع به این ماجرای قیام علیه حاکم جامعه‌ی اسلامی، علیه نظام اسلامی… آقا سیّد الشّهداء (علیه السّلام) می‌فرماید: «الْخِلَافَهُ مُحَرَّمَهٌ عَلَى آلِ أَبِی سُفْیَانَ»،[۲] این نظام اسلامی نیست. این قیام کرده، پدر او هم ۲۵ سال پیش گفته او شهید می‌شود. مگر پدر او کیست؟ «کُنَّا نُفَاضِلُ أَصحَابَ رَسولِ الله»، ما وقتی برترین یاران پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) را محاسبه می‌کردیم سه نفر بیشتر نبودند. اصلاً در این‌که خلافت علیّ بن ابی‌طالب (علیه السّلام) شرعی است محلّ بحث است و من بیعت نکردم.
پی نوشت ها
[۱] – بحار الأنوار، ج ۴۱، ص ۱۳۹٫
[۲] – همان، ج ۴۴، ص ۳۲۶٫
پاسخ دهید