حجت الاسلام کاشانی روز شنبه مورخ ۳ دی ماه ۱۴۰۱ در آستان مقدّس امامزاده صالح علیه السلام (هیئت ریحانه النّبی سلام الله علیها) به ادامه سخنرانی با موضوع «ریشه تمام انحرافات تاریخ اسلام» پرداختند که مشروح این جلسه تقدیم می شود.
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم»
«أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ».[۱]
«رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْری * وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی».[۲]
«اللَّهُمَّ وَ أَنْطِقْنِی بِالْهُدَى وَ أَلْهِمْنِی التَّقْوَى».[۳]
مقدّمه
هدیه به پیشگاه با عظمت حضرت صدّیقه طاهره سلام الله علیها صلواتی هدیه بفرمایید.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
عرض ادب به پیشگاه مقدّس حضرت بقیّه الله اعظم روحی و ارواح العالمین له الفداه و عجّل الله تعالی فرجه الشریف صلوات دیگری محبّت بفرمایید.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
هدیه به پیشگاه همه‌ی فرزندان اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین، امامزادگان عظیم الشأن علیهم السلام، حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها، حضرت صالح بن موسی علیه السلام، امام امّت، شهدای صدر اسلام تا شهدای اخیر، شهدای جنگ تحمیلی، شهدای مدافع حرم و حریم و امنیت و شهدای هسته‌ای و شهدای پزشکی، تمام عزیزانی که دلشان اینجا بود و آب و هوا اجازه نداد اینجا باشند، ان شاء الله شریک ما باشند صلواتی هدیه بفرمایید.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
مرور جلسات قبل
خدمت شما عرض کردیم که تمام بلاهای عالم ریشه در یک انحراف اصلی از روز سقیفه دارد، به نص قرآن کریم اصلاً کفار و منافقین و شیاطین مأیوس شده بودند، باب انحراف را باز کردند و انحراف بسته نشد. در این زمینه محتوای فراوانی وجود دارد. گزارش‌ها و روایات مختلف و متعدد داریم، مثلاً کنیزکی پشت سر پیکر امام هادی صلوات الله علیه که در حال تشییع پیکر مطهر حضرت بودند گریه می‌کرد و رو به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم صحبت می‌کرد… خود این موضوع نشان می‌دهد که این کنیزک آموزش دیده است، خطاب اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین هنگام عزا «پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله» است، چون پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هم صاحب اصلی عزا هستند، هم اینکه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناهگاه هستند. امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌فرمایند ما به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناه می‌بردیم، یعنی پناه عالم می‌فرماید که ما به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناه می‌بردیم. شبی هم که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را دفن کردند همین کار را کردند و به محضر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم سلام عرض کردند…
آن جاریه‌ای که نوشته‌اند، که یا دخترِ کم سن و سال است، یا احتمالاً کنیزک است، پشت پیکر امام هادی علیه السلام که در حال تشییع بودند گریه می‌کردند و می‌گفت: «مَاذا لَقینا فی یوم الاثنَین قَدیماً وَ حَدیثاً»،[۴] یا رسول الله! ما از قدیم تا بحال از این روز دوشنبه چه چیزها که نکشیده‌ایم!
قتل امام هادی علیه السلام چه ربطی به آن روز دارد؟
این یک فرهنگِ عمومیِ شیعیان بوده است. کلاً وقتی می‌پرسیدند «چه خبر؟»، از آن دوشنبه حرف می‌زدند. طرف می‌گفت چیزی گران شده است، می‌گفتند از آنجاست. طرف می‌گفت زمین مرا غصب کرده‌اند، می‌گفتند اول فدک را غصب کردند؛ یعنی به آنجا آدرس می‌دادند.
ما به تحلیل این امر هم خواهیم رسید. یک نمونه که از نمونه‌های جالب است عرض کنم، ما این شعر را تازه پیدا کرده‌ایم، این اشعار اینطور است که گاهی کسانی سال‌ها جستجو می‌کنند تا بیتی را پیدا کنند. یک ویژگی که این اشعار دارد این است که ما کار تاریخی و تحلیل علمی و دیدن منابع و مصادر را انجام می‌دهیم، بعد می‌رویم و می‌بینیم که شعرای دوره‌ی اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین و نزدیک به دوره‌ی اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین، لبّ لباب یا خلاصه‌ای از روایات را که فهمیده‌اند، یا آموزش مستقیم گرفته‌اند، چه گفته‌اند. خیلی از اوقات می‌بینیم که دقیقاً همان تیتری که ما با تحقیق به آن رسیده‌ایم را گفته‌اند، این موضوع هم خیلی دلگرمی بهمراه دارد. درواقع این‌ها منبرِ زمان اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین است، یعنی مثلاً ما می‌خواهیم ببینیم که منبریِ زمان امام هادی علیه السلام چه می‌‌فرمود. جلسه گذشته عرض کردم که می‌فرمودند بروید و شعر عبدی را یاد بگیرید. باید رفت و این‌ها را نگاه کرد، یعنی ارزشی غیر از ارزش ادبی که همان شعر است، ارزش تاریخی هم دارد، اینکه در مقابل امام چه بیتی خوانده‌اند، چه روضه‌ای خوانده‌اند، چه عبارتی گفته‌اند.
عقیده شیعیان قرن پنجم
شخصی به نام «ابن جبر» یا «ابن جبری» که برای قرن پنجم است می‌گوید: (قبیله‌ی بنی‌تیم قبیله‌ی خلیفه اول است، بنی‌عَدی هم قبیله‌ی خلیفه دوم است، بنی‌عبدشمس هم قبیله‌ی بنی‌امیه است) «یَا تَیمُ تَیِّمَکَ الهَـوَی فَأَطَعتِهِ» ای ابوبکر! هوا و هوس تو، تو را منحرف کرد و تو هم اطاعت کردی…
«أَفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ»[۵]…
«وَعَنِ البَصِیرَهِ یَا عَدیُّ عَدَاکِ» ای عمر! تو را از مسیر حق جدا کرد…
«وَمَنَعتِ إرثَ المُصطَفَی وَتُرَاثَهُ» میراث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را از اهل آن منع کردی…
«وَوَلِیتَهُ ظُلماً، فَمَن وَلّاکِ؟!» و آمدی بر صندلی خلافت و ولایت نشستی، چه کسی شما را دعوت کرده بود که به اینجا بیایید؟
حال توجّه کنید که آدرس می‌دهد، من در بین اشعار از این واضح‌تر ندیده‌ام.
«وَبَسَطتِ أیدِی عَبدِ شَمسٍ فَاغتَدَت» تو راه دادی، بسط ید دادی، راه دادی، اول شام را دادی، بعد مصر را دادی، بعد سیزده سال همه را دادی، چون عثمان از بنی امیه است، تو این کار را کردی…
«بِالظُّلمِ جَارِیَهً عَلَی مَغنَاکِ» ظلمی که همینطور تا امروز جاری است…
«لَا تَحسَبِیکَ بَرِیئَهً مِمَّا جَرَی» ای ابوبکر! فکر نکن ما تو را تبرئه می‌کنیم…
«والله مَا قَتَلَ الحُسَین سِوَاکِ» تو قاتل حسین [علیه السلام] هستی… نه یزید و شمر و عمر سعد!
از بین بیش از پانصد موردی که ما پیدا کردیم به این موضوع اشاره کرده‌اند، این یک نمونه است.
اینکه مهم‌ترین انحراف، انحرافِ جاری، انحرافِ ساری، فرهنگِ انحراف ایجاد شده از یک روز، قبح بعضی از قبح‌ها شکسته شد که کسی جرأت نمی‌کرد به سمت آن برود، آن روز اول شد.
جایگاه حضرت ابوطالب صلوات الله علیه
چرا عرب در جاهلیت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را نکشت؟ چون یک کسی به نام «ابوطالب» سلام الله علیه بود که شیخ الاباطح بود، وصی الأوصیاء بود، بطل الأبطال بود، فارِس و پهلوان بود…
دیده‌اید در روزگار ما، فرض کنید اگر کسی پنج هزار میلیارد تومان پول داشته باشد، نود درصد مردم به او احترام می‌گذارند. در نهج البلاغه هم نقل شده است که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: اگر به کسی بخاطر قدرت یا پول او احترام کنی، دو سوم دین تو از بین رفته است. این کار نحوی از شرک است.
اگر کسی محترم است که محترم است، اگر محترم نیست هم محترم نیست.
عرب دوره‌ی جاهلی به پول و جایگاه قبیله‌ای طرف امتیاز می‌دادند، جناب ابوطالب سلام الله علیه فقیر بودند، البته اشتباه نشود، فقیر به معنای گرسنه نیست. جناب ابوطالب صلوات الله علیه همان زمانی هم که ثروت نداشتند وقتی سفره می‌انداختند، دیگر آن روز کسی سفره‌داری نمی‌کرد، یعنی بخاطر هیبت و آقایی ایشان با ایشان رقابت نمی‌کردند. جناب ابوطالب صلوات الله علیه ثروتمند نبودند، ایشان تنها رئیس قبیله‌ای بودند که بی‌ثروت رئیس قبیله شدند.
شما تصوّر کنید که کسی واقعاً بدون حمایت احزاب و بدون وابستگی به یک جریان سیاسی ناگهان رئیس جمهور بشود. این کار کالمحال است، بالاخره حمایت و رسانه و پول و… می‌خواهد. این کار خیلی عجیب و سخت است.
جناب ابوطالب صلوات الله علیه ثروت نداشتند و رئیس همه‌ی قریش شدند، کلیددار کعبه شدند، این نشان می‌دهد که جناب ابوطالب صلوات الله علیه خیلی عظمت داشته‌اند.
اگر جناب ابوطالب صلوات الله علیه نبودند حتما پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را می‌کشتند.
جناب ابوطالب صلوات الله علیه بعنوان رئیس قبیله‌ی قریش و بنی‌هاشم کاری کردند که جرأت نکنند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را بکشند. گفتند اگر پیامبر را بکشیم بنی هاشم تا زمانی که یکایک ما را قصاص نکند رها نمی‌کند.
بنا به نقلی روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را دزدیدند، بنا به نقلی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم جایی رفته بودند و جناب ابوطالب صلوات الله علیه فکر کردند که ایشان را دزدیده‌اند. جناب ابوطالب صلوات الله علیه بلافاصله بنی هاشم را تجهیز کردند، هر یک نفر یا دو نفر کنار یک رئیس قبیله نشستند.
جناب ابوطالب صلوات الله علیه آمدند و صحبت کردند و فرمودند: محمد را پیدا نمی‌کنم، اگر تا فلان لحظه نیاید، کسی زنده نخواهد ماند.
وقتی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را آوردند یا ایشان آمدند، جناب ابوطالب صلوات الله علیه صدا زدند: جعفر!
جناب جعفر سلام الله علیه خنجر خود را نشان دادند.
جناب ابوطالب صلوات الله علیه صدا زدند: حمزه!
حضرت حمزه سلام الله علیه خنجر خود را نشان دادند.
هر کسی از این رؤسای قبیله نشسته بود دید که کنار او یک نفر مسلح نشسته است. جناب ابوطالب صلوات الله علیه فرمودند: اگر گوشه‌چشمی به محمد داشته باشید زنده نمی‌مانید.
جناب ابوطالب صلوات الله علیه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را حفظ کرد.
آن روزی هم که خواستند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را ترور کنند به این علت چهل نفر جمع شدند که بگویند طوری بزنیم که معلوم نباشد کدام قبیله این کار را کرده است.
تا زمانی که جناب ابوطالب صلوات الله علیه زنده بودند که این ترور هم انجام نشد، زمانی که جناب ابوطالب صلوات الله علیه از دنیا رفت اینطور عمل کردند و گفتند شاید کسی در بنی هاشم نباشد که بتواند جای او را پُر کند.
یعنی زمان قبل از اسلام می‌فهمیدند که نمی‌شود همینطور بیهوده افراد مهم قبیله را کشت، آدم‌هایی که عضو قبیله نبودند وقتی به شهر می‌آمدند حَلیفِ یک قبیله می‌شدند.
وقتی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم از دنیا رفت اول دختر ایشان را کشتند، در حالی که نسبت به مخالفین دیگر که مهم بودند، نمی‌توانستند به این راحتی این کار را کنند.
این‌ها به مسیری آنطرف‌تر از جاهلیت رفته‌اند.
سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ
جلسه‌ی گذشته عرض کردیم که این‌ها یک آداب و سنن و فرهنگی به نام دین درست کردند…
اگر کسی به نام دین کار کند… جلسه‌ی گذشته بخشِ «ظلم» را عرض کردم، این خیلی خطرناک است. اجازه بدهید مثال بزنم تا ببینید.
طرف نمی‌تواند یک سوسک را بکشد، یا اگر در مقابل ما یک گوسفند را بکشند اذیت می‌شویم. اما اگر به شما بگویند که یکی از قتله‌ی امام حسین علیه السلام هنوز زنده است، مثلاً حرمله ملعون زنده است و الآن او را گرفته‌اند، بعد بفهمید دست او را جدا کرده‌اند.
شما آدمی هستید که نمی‌توانید یک سوسک را بکشید، اما می‌گویید الحمدلله که دست حرمله را کشتند.
می‌گوید نیروهای حزب الله لبنان موشک زدند و پنج اسرائیلی به هلاکت رسیدند، شما می‌گویید الحمدلله.
اگر نگاه دینی باشد، شما انسان خشنی نیستید، ولی می‌گویید خدا را شکر که دست حرمله را جدا کردند، ان شاء الله که پای او را هم جدا کنند! در حالی که در حالت عادی شما نمی‌توانید موی یک نفر را بکشید. البته نباید هم ظلم کرد، کسی که اهل ظلم است بداند که در دنیا ذلیل می‌میرد. ظالم در دنیا با ذلت می‌میرد. خدای متعال بخشی از ظلم را در دنیا تسویه می‌کند و اصل را برای قیامت نگه می‌دارد.
حال این چیزی که بنده عرض کردم تدیّن بود.
تاریخ که مهربان‌تر از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به خود ندیده است، ان شاء الله فدای امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بشوم، ولی امیرالمؤمنین صلوات الله علیه در شب لیله الهریر به دستور خدای متعال پانصد و بیست و سه نفر را با شمشیر خود به درک واصل کرده‌اند. این کار بخاطر دین و به نام دین بود.
انسان با اعتقاد به دین، از لاک دفاعی خودش بیرون می‌آید.
خیلی از رزمنده‌های ما تمرین نکرده بودند، به جنگ می‌رفتند و می‌جنگیدند. اگر شما می‌خواستید اخلاق تربیت‌شده‌های رزمندگان مانند شهید علی اصغر رنجبران و شهید کاوه و شهید بروجردی را ببینید، باید آنجایی را می‌دیدید که این‌ها مشغول نبرد بودند، ناگهان کسی اسیر می‌شد، وقتی طرف اسیر می‌شد، رزمنده‌ی ما سلاح خود را غلاف می‌کرد و طرف را به آغوش می‌کشید.
این یعنی تا زمانی که در جنگ بودیم ممکن بود تیر سلاح من به سر تو هم اصابت کند، اما حالا که اسیر شده‌ای میهمان هستی، میهمان محترم است.
یعنی اگر دین دین باشد، به وقت خودش خشونت دارد، به وقت خودش رحم و مروت دارد، ملاک هم «سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ» است، خدای متعال اینطور است، همیشه رحمت خدای متعال بر غصب خدای متعال سبقت دارد، الا اینکه شرایط این امر نباشد.
اگر ما مخالف عنوان این «اسلام رحمانی» هستیم برای این است که نفی آن موارد خاص را می‌کند، وگرنه اگر منظور کسی این باشد که همیشه رحمت خدا بر غضب خدا (بجز موارد خاص) سبقت می‌گیرد، ما هم قبول داریم.
آن امیرالمؤمنین صلوات الله علیه که اینقدر مهربان است، اگر لازم باشد و مجبور باشند و راه دیگری نباشد و با مُشتی وحشی طرف باشند و نخواهند امنیت را رها کنند و بخواهند آدم بکشند، آن‌ها را می‌کشد، اما این خیلی طول می‌کشد که به اینجا برسد که مقابله کنند.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه صد روز صفین را معطل کردند، باید به نزدیک به صد هزار نفر لشگر خود غذا می‌دادند.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه نمی‌خواستند جنگ را شروع کنند، تا زمانی هم که مجبور نشدند جنگ را شروع نکردند. وقتی که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه مجبور شدند و جنگ را شروع کردند، خودشان در یک شب بیش از پانصد نفر را کشتند، اما امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به دنبال این بودند تا جایی که می‌شود جنگ نشود. اما اگر جنگ بشود و جنگ هم حکم خدا باشد که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه از کسی ترس نداشتند، اما بنای امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بر این بود که جنگ نشود و کار به جنگ نرسد.
حال اگر این عنوان منحرف بشود، اگر انسان بخواهد به نام دین خشونت کند… البته نه حقیقتِ دین، چون حقیقتِ دین که «سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ» است، دین بر اساس رحمت است، حتّی آنجایی هم که غضب است بر اساس رحمت است، آن عامل مخل امنیت را حذف می‌کند که دیگران بتوانند زندگی کنند.
نقل شده است که در بدر کسی را اسیر گرفته بودند، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: چند دختر داری؟ عرض کرد: سه دختر. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: او آزاد است.
نقل شده است که همان شخص دوباره در احد اسیر شد، می‌گویند که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند او را اعدام کنید.
یعنی در اسلام بنا بر خشونت نیست، اما اگر در جایی هم خشونت کند، خشونت از سر رحم است.
وقتی هک معرفتی صورت بگیرد
حال اگر انحراف ایجاد بشود، انسان‌ها به نام دین راحت می‌توانند خشونت کنند، دیگر وحشیگری می‌کند، داعشی به نام دین چند بچه را داخل یک قفس می‌گذارد و آتش می‌زند!
در اینجا بی‌دین‌ها هم تعجّب می‌کنند.
چون در مقابل دینی مانند داعش، صد رحمت به بی‌دینی!
انحرافی که ایجاد می‌کند، معلّم منحرفین می‌شود. ما در جایی بصورت مفصل توضیح داده‌ایم. انحرافی که معاویه ایجاد کرده است، و کار رسانه‌ای انحرافی‌ای که ایجاد کرده است، هنوز رسانه‌های دشمن دین نمی‌توانند انجام بدهند. خیلی خبره است.
اگر کسی انحرافی به نام دین ایجاد کند، راحت ظالم می‌شود، راحت وحشی می‌شود، قربه الی الله وحشی می‌شود، نمونه‌ی این امر هم همین داعش است، نمونه‌ی این امر «حَجاج».
شما تاریخ دقیق حَجاج را نمی‌دانید و فکر می‌کنید او ظاهر عجیب و غریب داشت! حجاج از صبح تا شب کار می‌کرد و از شب تا صبح زار می‌زد! چون بالاخره باید به نام دین آدم جذب کند.
اگر بنی امیه ساقط نشده بود حجاج جزو رؤسای مفسران تاریخ اسلام بود و شاید ما او را رئیس المفسرین می‌شناختیم. حافظ قرآن بود، مشغول قرآن بود، آیه تفسیر می‌کرد. وگرنه این‌ها که نمی‌توانستند حکومت کنند.
بعد می‌گفت: روز جمعه است، امروز یکی از محبان علی را بکشیم تا ثوابی برده باشیم!
به نام دین این کار را می‌کرد و دیگران هم خدا را شکر می‌کردند!!!
او به یک بی‌گناهی که ولی خدا بود، مانند قنبر، ظلم می‌کرد.
وقتی دین منحرف بشود، انسان‌ها خطرناک می‌شوند. دین منحرف از بی‌دینی بدتر است. اگر من ندانم آدرس اینجا کجاست، آنقدر در مسیر می‌ایستم و می‌پرسم تا راه را پیدا کنم، چون می‌دانم که نمی‌دانم. اما اگر با یک نرم افزار بیایم و آن نرم افزار به من آدرس غلط بدهد، چون خیال می‌کنم درست می‌گوید، هر چه بگوید انجام می‌دهم. وقتی ندانی که نمی‌دانی، با خیال راحت پیش می‌روی.
با خیال راحت آدم می‌کشد، با خیال راحت ظلم می‌کند، با خیال راحت…
لذا این موضوع خیلی مهم است که ما این دین را از کجا آورده‌ایم، خیلی مهم است که ما چه کتابی بخوانیم، خیلی مهم است که پای صحبت چه کسی می‌نشینیم.
اولین انحرافی که این‌ها ایجاد کردند این بود که آمدند و به نام دین ظلم کردند.
ابوتمام می‌گوید:
«هَراقوا دَمَی سِبطَیهم وتمَسَّکوا» خون پسران پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را ریختند و چنگ زدند، «بِحبلِ عُرى» به یک طناب سستی که «لا المَحضُ فتلا وَلا الشَّزرُ»… دیده‌اید که طناب را می‌پیچانند، این نه کامل پیچیده بود که محکم باشد و نه کامل باز بود که بفهمی طناب محکم نیست که آن را نگیری، ظاهر پیچیده بود و آن را می‌گرفتی، اما همینکه می‌گرفتی و قدری فشار می‌آمد، پاره می‌شدی و می‌افتادی.
می‌گوید این‌ها رفتند دینداری کنند، یعنی ظاهر امر این بود.
در نهج البلاغه است که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: دین را پوستین وارونه کردند. یعنی ظاهر دین بود ولی هیچ چیزی سر جای خود نبود.
عمر به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها گفت: خانه‌ی تو را آتش می‌زنم که دین پدرت تقویت بشود!!!
یعنی این کار را به نام دین انجام داد.
این بیت را تازه از همین «ابن جبر» پیدا کردیم، ببینید چه می‌گوید:
«یا أمهً ضلّت سبیلَ رَشادِها» ای امّتی که راه خودتان را گم کردید، «إنَّ الذی استَرشدتِه أغواکِ»…
مثلاً قاتلی می‌خواهد شما را پیدا کند و بکشد، شما هم در حال فرار کردن از دست او هستید، به دنبال سرپناهی می‌گردید که از دست او فرار کنید، به سراغ قاتل می‌روید و می‌گویید من فلانی هستم، به نظر شما کجا بروم؟
می‌گوید: «إنَّ الذی استَرشدتِه» از آن کسی که می‌خواهی تو را هدایت و راهنمایی کند، و فکر می‌کنی او خلیفه است «أغواکِ»، همان او تو را گمراه می‌کند!
ظاهر امر دین است ولی دین نیست. آداب و سنن دارد، اخلاق دارد… شما فکر نکنید که شما روضه می‌خوانید، کعب الاحبار که یهودی الاصل بود روی منبر پیامبر می‌نشست و برای عمر از قیامت می‌گفت و عمر غش می‌کرد! «عمرو بن عُبید» می‌آمد و برای منصور دوانیقی روضه می‌خواند و از قبر و قیامت می‌گفت و منصور دوانیقی غش می‌کرد! اینطور نبود که ظاهر وحشتناک عجیب و غریب داشته باشند، بلکه به نام دین، دین را منحرف کردند و کاری کردند که به سمت آن چیزی می‌رفتند که باید از آن فرار می‌کردند! یعنی هک صورت گرفته بود.
خیال می‌کند حق محض است و حتّی کمی هم به خودش شک نمی‌کند!
«تفاوت علمای شیعه با علمای دیگران» از زبان دیگران!
یک نمونه بگویم تا شما تفاوت علمای شیعه با سایر علما را ببینید.
نام این شخص «شمس الدین ذهبی» است، آدم خیلی مهمی است، پانصد نوشته و کتاب دارد. آثار او هنوز ساری و جاری است، بنده حدود هفتاد کتاب او را در کتابخانه دارم.
تفاوت علمای ما با این‌ها در این است، می‌گوید باید حواس خودتان را جمع کنید… اطمینانی به طرف می‌دهد که طرف با خیال راحت غرق در فساد باشد. یک نمونه از بلایی که سقیفه آورده است این است.
ذهبی در جلد ۱۷ کتاب «سیر اعلام النّبلاء» می‌نویسد: «الشَّیْخُ المُفِیْدُ مُحَمَّدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ النُّعْمَانِ البَغْدَادِیُّ * عَالِمُ الرَّافِضَه»،[۶] شیخ مفید آخوند شیعه‌هاست، «صَاحِبُ التَّصَانِیْفِ» زیاد کتاب داشته است، نام او «مُحَمَّدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ النُّعْمَانِ البَغْدَادِیُّ، الشِّیْعِیُّ» است، صاحب فنون و ادب بوده است. یکی از شیعیان راجع به او اینطور گفته است: «کَانَ أَوْحَدَ فِی جَمِیْع فُنُوْن العِلْمِ» یگانه‌ی همه‌ی علوم بود، در اصول عقاید، در اصول فقه، در فقه، در اخبار، در تاریخ، در حدیث، در اعتبارسنجی روایات، در تفسیر، در نحو، در ادبیات، در شعر، «کَانَ یُنَاظِرُ أَهْلَ کُلِّ عَقِیْدَهٍ مَعَ العَظَمَه فِی الدَّوْلَه البُوَیْهِیَّه» بزرگ هر مکتبی را که می‌آوردند این با او بحث می‌کرد و پشت او را می‌خواباند، «کَانَ قَویَّ النَّفْسِ» نفس او قوی بود، «کَثِیْرَ البِرِّ، عَظِیْمَ الخُشُوعِ» اهل خشوع بود، «کَثِیْرَ الصَّلاَهِ وَالصَّوْمِ» اهل عبادت بود، «یَلْبَسُ الخَشِنَ مِنَ الثِّیَابِ» ساده‌زیست بود و لباس خشن به تن می‌کرد، «وَکَانَ مُدِیْماً للمُطَالعَه وَالتَّعلِیم» دائماً مشغول مطالعه یا آموزش دادن بود، «وَمِنْ أَحْفَظِ النَّاسِ» حافظه‌ی حیرت‌انگیزی داشت.
«مَا تَرَکَ لِلمُخَالفین کِتَاباً إِلاَّ وَحَفِظَه»…
نگاه کنید تفاوت علمای ما با آن‌ها در چیست، نه فقط آثار خودمان را می‌خواند، هیچ کتابی از آثار آن‌ها نبود که در دسترس باشد، الا اینکه چنان آن کتب را خوانده بود که تمام محتوا در ذهن او بود. برای همین هم می‌توانست با همه بحث کند.
یک مورد دیگر را هم بگویم، بعد شما همانطور که ذهبی گفته است، تفاوت ایشان با ذهبی را ببینید.
ذهبی می‌گوید: کتابی از کتب ما نبود الا اینکه شیخ مفید آن را حفظ بود!
«یَدُورُ عَلَى المکَاتبِ وَحوَانیتِ الحَاکَهِ» هر زمان فرصت داشت همه‌ی بازارها جستجو می‌کرد و «فَیَتَلَمَّحُ الصَّبیَّ الفَطِنَ» به دنبال بچه‌های باهوش بود، «فَیستَأْجِرُهُ مِنْ أَبَویه»…
به پدر بچه می‌گفت این بچه که کار می‌کند هر روز چقدر دستمز می‌گیرد؟ پول کارکرد او را می‌داد و می‌گفت اجازه بده او بیاید و درس بخواند.
«بِذَلِکَ کَثُرَ تَلاَمِذَتُهُ» خیلی شاگرد تربیت کرد.
سلام بر حوزه علمیه، سلام بر وزارت آموزش و پرورش، سلام بر آموزش عالی!
سلام خدا بر شیخ مفید اعلی الله مقامه الشّریف.
اینجا می‌گوید بیش از دویست کتاب داشت، شیخ نجاشی که شاگرد شیخ مفید اعلی الله مقامه الشّریف است می‌گوید بیش از چهارصد کتاب داشت.
از این چهارصد کتاب شیخ مفید رضوان الله تعالی علیه حتی سی جلد کتاب به ما نرسیده است. هم دشمنان این کتب را سوزانده‌اند و هم ما حال جمع‌آوری نداریم.
شیخ مفید رضوان الله تعالی علیه در چه شرایطی این چهارصد جلد کتاب را نوشته‌اند؟ در شرایطی که هر سال دو مرتبه در ایام غدیر و ایام محرم، خاک منطقه‌ی زندگی او را در کرخه و بغداد به توبره می‌کشیدند و آدم می‌کشتند.
شیخ مفید رضوان الله تعالی علیه دستور داده بود که تئاتر بازی کنند، مانند تعزیه یک نفر نقش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را بازی می‌کرد و یک نفر نقش امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را بازی می‌کردند و واقعه غدیر را اجرا می‌کردند که بچه‌ها ببینند چطور غدیر شد.
خانمی را بر شتر سوار می‌کردند و دو آدمِ دیگر را بر الاغ سوار می‌کردند و می‌گفتند این‌ها عایشه و طلحه و زبیر هستند و جمل اینطور رخ داده است.
آن‌ها هم حمله می‌کردند و سر می‌بریدند و آدم‌ها کشته می‌شدند، اما سال بعد هم این کار را می‌کردند. چون باید این عقاید به بعدی‌ها می‌رسید.
بعد هم اینطور نبود که شیخ مفید اعلی الله مقامه الشّریف فقط کتب خودمان را بخوانند.
ذهبی می‌گوید: شیخ مفید دویست کتاب داشت، «لَمْ أَقِفْ عَلَى شَیْءٍ مِنْهَا وَلله الحَمْدُ» الحمدلله من حتی یک مورد از آن‌ها را هم ندیده‌ام!
خیلی ممنون که از جهل خودت خوشحال هستی!!!
مسلّماً این جهل مرکّب است.
اگر کسی را به نام دین منحرف کنند، چون متعصب می‌شود، هیچ وقت در خلاف گفتنِ خودش حتّی شک هم نمی‌کند. به راحتی ظلم می‌کند، به راحتی آدم می‌کشد، به راحتی خطا می‌کند، به راحتی توهین و بی‌ادبی می‌کند.
ابن تیمیّه در کتاب ردّی که نوشت به علامه حلّی اعلی الله مقامه الشّریف فحاشی می‌کرد، به علامه حلّی رضوان الله تعالی علیه می‌گفتند جواب او را بده، علامه حلّی رضوان الله تعالی علیه فرمودند: کتاب را نگاه کردم، او شعوری ندارد که من بخواهم به او جواب بدهم، وقت من ارزش دارد.
غیرشیعیان گفته‌اند علامه حلّی مؤدّت بود ولی ابن تیمیّه بی‌ادب بود.
ظلم به نام دین!
یک بابی باز کردند، به نام دین اولویت‌سازی کردند، اول هم جنگ با امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها!
به نام دین می‌زدند و می‌کشتند.
طرف آمد و سؤال کرد که معنای این آیه چیست، قاتل حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها گفت: «نُهِینَا عَنْ التَّعَمُّقِ» ما نهی شده‌ایم، به تو چه ربطی دارد؟
دوباره سؤال کرد و عمر گفت: «نُهِینَا عَنْ التَّعَمُّقِ» ما نهی شده‌ایم، به تو چه ربطی دارد؟
دوباره معنای آیه را پرسید، او را به بصره تبعید کردند!
به چه عنوان این کار را کردند؟ مگر چه خطایی کرده بود؟ در مورد قرآن کریم سؤال کرده بود!
ظلم کردن را سنّت کردند، به نام اینکه «به شما چه ربطی دارد؟»، «حرام است»، «چون و چرا نکن»، «بخوان و برو».
تحمل کردنِ ظالم را هم واجب کردند.
وزیر اوقاف امروز عربستان که «شیخ صالح آل شیخ» نام دارد یک کتاب اعتقادی دارد… معاصر می‌گویم که تصوّر نکنید موضوع برای هزار و چهارصد سال قبل است، مسئله این است که همان چیزهایی که آن روز بود، تابحال جاری است…
از «شیخ صالح آل شیخ» سؤال می‌کنند و می‌گویند نظر شما در مورد داعش چیست؟ می‌گوید: کمک به داعش حرام است. چرا؟ آیا چون ظلم می‌کنند؟ نه! می‌گوید: چون شاه عربستان را قبول ندارد!
در ادامه می‌گوید: اگر امام (منظور او شاه عربستان است) همه‌ی اولیای خدا را کشته باشد و گناهی نباشد که در پرونده‌ی او نباشد، وقتی شاه شده است، اطاعتِ او واجب است. چون داعشی‌ها شاه عربستان را قبول ندارند بد هستند!
یعنی داعش را بخاطر جنایات آن بد نمی‌داند، می‌گوید چون شاه عربستان را قبول ندارد بد هستند!
یعنی مفهوم «امام هدایت» تغییر کرد و به «شاه» تبدیل شد و در ادامه هم گفتند «شاه» هرچه باشد باید او را اطاعت کرد.
اگر شما در اینترنت جستجو کنید خواهید دید که چقدر از کشورهای اسلامی وقتی صدام مُرد، عزای عمومی اعلام کردند.
دیگر وقتی عمروعاص مقدس است، صدام که در مقابل او طاهر است! مادر عمروعاص در عرب جاهلی نمادِ بی‌ادبی بود!
طرف می‌گوید عمروعاص برای ما مقدس است!
جلسه‌ی گذشته هم عرض کردم، اصلاً همینکه این جرثومه‌ی فساد، نماد دروغ، نماد حرام، نماد آم‌کشی، نماد رشوه، مقدّس است، یعنی همین چیزی است که ما عرض می‌کنیم، شما هک شده‌اید!
پدری کردن اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین برای همه
ما بعد از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم «امام هدایت» داشتیم که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بودند، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه غایتِ هدایت هستند. در افکار این «امام هدایت» را برداشتند و به «شاه» تبدیل کردند، یعنی هر کسی که زور بیشتری دارد!
این انحراف خیلی بزرگی است، مسلمین تا همین امروز هم درگیر هستند، عمدتاً در جایی کشتار رخ نمی‌دهد مگر برای قدرت. یعنی برای همان روز است، از آن روز شروع شده است.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه هم دوره‌ی خودشان هدایت می‌کردند، با اینکه معاذالله به حضرت «کذّاب» می‌گفتند، چرا؟ چون مردم آن دیگری‌ها را دیده بودند که حتّی نمی‌توانستند از روی قرآن بخوانند، بعد امیرالمؤمنین صلوات الله علیه از آینده خبر می‌دادند. برای همین جامعه نمی‌توانست تحمّل کند.
انگار که در زندان، آن هم قسمتِ جیب‌بُرها، ببینند که قنوت نماز یک نفر نیم ساعت طول می‌کشد، مسلّماً می‌گویند معلوم نیست که می‌خواهد کلاه چه کسی را بردارد! چون این‌ها اصلاً غیر از دزد ندیده‌اند.
جامعه بعد از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هر کسی را دیده بودند طوری بود که وقتی امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌فرمودند در فلان جا فلان خواهد شد، می‌گفتند کذاب است! چون نمی‌توانستند تحمّل کنند و برای همین نسبتِ دروغ می‌دادند و این واکنش را داشتند.
بعضی از پیشگویی‌های امیرالمؤمنین صلوات الله علیه همان زمان محقق شد، بعضی دیگر همانطور که در جلسه‌ی قبل عرض کردم ششصد سال بعد محقق شد، بخشی هم مانند این‌هاست که عرض می‌کنم و برای منابع ما نیست.
اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین یک ویژگی دارند که امام همه هستند، حتّی اگر همه این حضرات را نشناسند، «یَا مَنْ یُعْطِی مَنْ لَمْ یَسْأَلْهُ»… خدا خداست، اگر بندگان خدا را نشناسند و خدا را نخواهند هم، باز هم روزی می‌دهد. امیرالمؤمنین صلوات الله علیه ولیّ هستند، تا جایی که بشود دست می‌گیرند، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه برای رقاصه‌ی کالیفرنیا هم امام هستند، ولو اینکه او نشناسد، زمینه‌ی هدایت را برای همه فراهم می‌کند، امام است، حجّت باطنی است، اصلِ امامتِ امام «حجّت باطنی» امام است، اصلاً لازم نیست حضور ظاهریِ فیزیکی داشته باشد.
طرف روزی در خانه نشسته بود و سر او درد می‌کرد و تب و لرز داشت، گفت می‌خوابم و نماز خود را در خانه می‌خوانم. بعد گفت حیف است، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه امام جماعت هستند و منبر هم می‌روند. به مسجد آمد و بعد از نماز هم عقبِ مجلس نشست، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به او اشاره کردند و فرمودند: جلو بیا. گفت: آقا! حالم خیلی بد بود و سر درد و تب و لرز داشتم، ولی به عشق شما آمده‌ام. امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: این من بودم که تو را آوردم، دل من برای تو تنگ شده بود.
بخدا قسم اگر کسی غیر از این فکر کند باخته است. هر وقتی که شما به حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه سلام می‌دهید، باید یقین کنید که حضرت خواسته‌اند که شما سلام کنید. این امام زمان ارواحنا فداه است که فرموده‌اند به مجلس مادر ما بیا.
امشب به هر بهانه‌ای می‌شد امشب به جلسه نیامد، گاهی کرامت آن بزرگواران که به استحقاق ما ربطی ندارد، آن بزرگواران پدری می‌کنند…
آن شخص عرض : آقا! یعنی شما به اطراف مسجد اشراف دارید؟
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: ما به شرق و غرب عالم اشراف داریم.
نوبت رقاصه‌ای بود که او برای متوکل برقصد، بزم آماده بود و دیدند او نیست، مدّتی بعد آمد. به او گفتند: متوکل دهان تو را می‌شکند، برو که متوکل تو را کار دارد. متوکل ملعون گفت: کجا بودی؟ آن زن گفت: حج بودم…
ممکن است انسان خیال کند که مگر می‌شود رقاصه‌ی بزم طاغوت هم…
اگر کورسویی از حق‌طلبی در باطن کسی مانده باشد، آن بزرگواران ما را نجات می‌دهند، «یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ»،[۷] اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین راه را به ما نشان می‌دهد که ما با داشتن اختیار، حق را بشناسیم و به آن عمل کنیم.
متوکل ملعون پرسید: ای زن! کجا بودی؟
آن زن گفت: حج بودم.
عرب به حج اصلی «حج» می‌گوید و به حج عمره هم «عمره» می‌گوید.
متوکل گفت: آیا مرا مسخره می‌کنی؟ الآن که ماه شعبان است.
آن زن گفت: «حَجَجتُ اِلى قَبرِ الحُسَینِ» رفته بودم به دور قبر امام حسین علیه السلام بگردم…
آن کنیزی که رقاص بود شجاع هم شده بود!
متوکل ملعون گفت: تو را می‌کشم.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: من به شرق و غرب عالم تسلّط دارم.
این روایت فقط هم برای شیعیان نیست، «ابن حِبّان» در دو کتاب خودش به امام رضا صلوات الله علیه و امام جواد صلوات الله علیه جسارت کرده است، می‌گوید هر وقت به قبر علی بن موسی الرضا رفتم و حاجت داشتم، از خدا خواستم، خدا به حرمت او به من داده است.
طرف شیعه نیست، می‌گوید امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را در خواب دیدم، گفتم: فتح مکه شد و شما گفتید هر کسی به خانه‌ی ابوسفیان برود در امان است، هر کسی به مسجد الحرام برود در امان است، ولی وقتی این‌ها به کربلا رسیدند با فرزندان شما چه کردند؟ زن و بچه را اسیر گرفتند…
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: برو و شعر دوست خودت یعنی پسرِ سِیفی را ببین.
او از خواب بیدار شد و دوست خود را پیدا کرد و از او پرسید: آیا راجع به اینکه امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم در فتح مکه آقایی کردند و در مقابل هم ابوسفیان و فرزندانش نمک به حرامی کردند شعر داری؟ گفت: تو از کجا می‌دانی؟ گفت: من امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را در خواب دیدم و حضرت فرمودند بیایم و از تو بپرسم. آن شاعر گفت: علی به تو گفته است که بیایی و شعر مرا ببینی؟
این موضوع الآن در «دیوان حیص بیص» هست، این شعری که الآن می‌خوانم هم برای هشتصد سال قبل است، همان زمان خواب دیده است.
خیلی از اوقات خواب حجّت نیست، ولی خواب‌های اینطوری رؤیای صادقه است، چون طرف می‌گوید من هنوز این شعر خودم را در جایی نخوانده‌ام.
شاعر شعر را خواند و گفت:
«مَلکْنا فَکانَ الْعَفْوُ مِنّا سَجیهً» اگر ما حاکم بشویم، بنای ما بر بخشش است.
«فَلَمّا مَلِکْتُمْ سالَ بِالدَّمِ اَبْطَحُ» اگر شما (بنی امیّه) حاکم بشوید، سرزمین حجاز را دریای خون می‌کنید.
«وَحَلَّلْتُمْ قَتْلَ الاُْساری وَطالَما» شما می‌گویید ریختنِ خونِ اسیر حلال است.
«غَدَوْنا علی(علیه السلام) الاَْسْری نَمُّنُ وَنَصْفَحُ» امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به پسر خود فرمودند: تو هم مانند من زاهد هستی و نان خشک می‌خوری، این ابن ملجم میهمان است، «أطِیبُوا طَعَامَهُ وَ ألِینُوا فرَاشَهُ»،[۸] اگر خودت جای سخت می‌خوابی، برای او جای نرم پهن کن، به او غذای خوب بده.
روضه و توسّل به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها
حال این امیرالمؤمنین صلوات الله علیه که با دشمن خود مهربان است، با حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها که همه‌ی وجود ایشان است، به قول پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم رکنِ امیرالمؤمنین صلوات الله علیه است، چطور است؟ مسلّماً حاضر است تکه پاره بشود ولی خراشی بر حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نیفتد.
بعد امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به شرایطی مضطر شدند که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها سپر شدند، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را زدند که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را نزنند…
یک مرد غیور به خانه برود و ببیند همسر او که بخاطر او… چه حالی می‌شود؟
دقیقاً برای همین ایام است، برای روزهای پایانی عمر شریف حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها است.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به خانه آمدند و دیدند حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دیگر نمی‌توانستند از جای خود بلند شوند، دیگر گریه‌های حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هم صدا نداشت، چون گریه‌ی با صدا هم انرژی می‌خواهد، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دیگر انرژی نداشتند، گریه می‌کردند ولی بی‌صدا…
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه دیدند حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در بستر در حال گریه کردن هستند، آسمان روی سر امیرالمؤمنین صلوات الله علیه خراب شد. برای چه گریه می‌کند؟ آیا دست او درد می‌کند؟ آیا پهلوی او درد می‌کند؟…
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه باسرعت رفتند و سر حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها به دامان گرفتند، عرض کردند: «یَا سَیِّدَتِی مَا یُبْکِیکِ»،[۹] ای سیّده‌ی من! چرا گریه می‌کنی؟
ادب را ببینید، انگار امیرالمؤمنین صلوات الله علیه با امام خود حرف می‌زنند، برده به صاحب خود «یا سیّدی و مولای» می‌گوید، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها می‌گویند: «یَا سَیِّدَتِی مَا یُبْکِیکِ»، ای سیّده‌ی من! چرا گریه می‌کنی؟
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دیدند ذهن امیرالمؤمنین صلوات الله علیه به سمت درد و شدّت درد رفته است، بلافاصله با همان صدای خفیف فرمودند: «أَبْکِی لِمَا تَلْقَى بَعْدِی» برای غربت تو بعد از خودم گریه می‌کنم.
خدا می‌داند که اگر به دورِ خانه‌ی امیرالمؤمنین صلوات الله علیه ریخته بودند و صد ضربه‌ی شمشیر زده بودند و امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را تکه تکه کرده بودند، والله برای امیرالمؤمنین صلوات الله علیه آسان بود. برای کسی مانند امیرالمؤمنین صلوات الله علیه دیدنِ این صحنه سخت بود.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بلافاصله برای اینکه دل حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را به دست بیاورند… چون حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نگران امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بودند، حضرت می‌دانند که مدّت زیادی از عمر ایشان نمانده است، می‌دانند که بعد از ایشان با امیرالمؤمنین صلوات الله علیه چه می‌کنند، می‌دانند جامعه با امیرالمؤمنین صلوات الله علیه طوری برخورد می‌کند که انگار حضرت را نمی‌شناسد…
بخاری می‌گوید: «اسْتَنْکَرَ عَلِیٌّ وُجُوهَ النَّاسِ»،[۱۰] اصلاً انگار امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را نمی‌شناختند، انگار امیرالمؤمنین صلوات الله علیه در شهر نبودند…
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند: برای غربت تو گریه می‌کنم، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه هم عرض کردند: «إِنَّ ذَلِکِ لَصَغِیرٌ عِنْدِی فِی ذَاتِ اَللَّهِ»، این موضوع برای من کوچک است، تو غصه نخور، من تحمّل می‌کنم، غربت چیزی نیست…
بعد حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دیدند امیرالمؤمنین صلوات الله علیه غریب شده‌اند، اشاره کردند که می‌خواهم وصیّت کنم، «فَجَلَسَ عِنْدَ رَأْسِهَا»[۱۱] امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بالای سر حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نشستند، «وَ أَخْرَجَ مَنْ کَانَ فِی اَلْبَیْتِ» غیر از بچه‌های حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها کسی نماند.
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند: «یَا اِبْنَ عَمِّ»…
در این جمله «یَا اِبْنَ عَمِّ» خیلی خیلی محبّت است، توضیح این موضوع برای جلسه‌ی دیگری.
تا زمانی که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه این «من پسرعموی تو هستم» را نگفتند، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در آن لحظه‌ی آخر چشم باز نکردند.
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند: «یَا اِبْنَ عَمِّ مَا عَهِدْتَنِی کَاذِبَهً» از وقتی با هم زندگی کردیم من به تو دروغ نگفتم…
درواقع حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در اینجا کوچکی و تواضع کردند… علی جان! به تو بی‌احترامی می‌کنند؟ من کنیز تو هستم… «یَا اِبْنَ عَمِّ مَا عَهِدْتَنِی کَاذِبَهً وَ لاَ خَائِنَهً وَ لاَ خَالَفْتُکَ» من به تو خیانت نکردم، «مُنْذُ عَاشَرْتَنِی» از وقتی با من زندگی کردی، سعی کردم که در همه جا مدافع تو باشم، سعی کردم وظایف خود را انجام بدهم، مرا حلال کن…
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: «عَزَّ عَلَیَّ» وقتی اینطور حرف می‌زنی من اذیّت می‌شوم و نمی‌توانم تحمّل کنم…
بعد امیرالمؤمنین صلوات الله علیه عرض کردند: «فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ مِنْ مُصِیبَهٍ مَا أَفْجَعَهَا» بخدا قسم کسی مصیبتی بالاتر از این ندیده است، «وَ آلَمَهَا» کسی بیشتر از این درد نکشیده است، «هَذِهِ وَ اَللَّهِ مُصِیبَهٌ لاَ عَزَاءَ عَنْهَا» فاطمه جان! این مصیبتی است که هیچ چیزی جای آن را نمی‌گیرد، دیگر این دل آرام نمی‌گیرد… «ثُمَّ بَکَیَا جَمِیعاً سَاعَهً» هر دو شروع کردند به گریه کردن…
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه رو می‌گرفتند و خود را می‌پوشاندند، حتّی نمی‌گفتند درد دارم…
اینجا شروع کردند به گریه کردن، متن روایت علامه مجلسی رضوان الله تعالی علیه می‌گوید: «وَ ضَمَّهَا إِلَى صَدْرِهِ» امیرالمؤمنین صلوات الله علیه او را به سینه‌ی خود چسباند، وقتی او را بغل گرفت، اوضاع بدن را دید که «ذَابَ لَحْمُهَا»[۱۲] گوشت آب شده است، «نَحَلَ جِسْمُهَا» جسم از بین رفته است، «وَ صَارَتْ کَالْخَیَالِ» انگار پارچه را روی زمین انداخته‌اند، نه روی بدن…
[۱]– سوره مبارکه غافر، آیه ۴۴٫
[۲]– سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸٫
[۳]– الصّحیفه السّجّادیّه، ص ۹۸٫
[۴] الأنوار البهیه ، صفحه ۲۹۸ (وخرج أبو محمد علیه السلام فی جنازته، وقمیصه مشقوق وصلى علیه ودفنه. وقال المسعودی: وکانت وفاه أبی الحسن علیه السلام فی خلافه المعتز بالله، وذلک فی یوم الاثنین لأربع بقین من جمادى الآخره سنه أربع وخمسین ومائتین، وهو ابن أربعین سنه، وقیل: ابن اثنتین وأربعین، وقیل: أکثر من ذلک، وسمع فی جنازته جاریه، تقول: ماذا لقینا فی یوم الاثنین قدیما وحدیثا ؟ وصلى علیه أحمد بن المتوکل على الله فی شارع أبی أحمد وفی داره بسامراء، ودفن هناک، انتهى. أقول: أشارت الجاریه بهذه الکلمه الى یوم وفاه النبی صلى الله علیه وآله، وجلافه المنافقین الطغام، والبیعه التی عم شؤمها الإسلام، وأخذت الجاریه هذه عن عقیله الهاشمیین زینب بنت أمیر المؤمنین علیهما السلام، فی ندبتها على الحسین علیه السلام: بأبی من أضحى عسکره یوم الاثنین نهبا. وقال فی إثبات الوصیه: حدثنا جماعه کل واحد منهم یحکی، أنه دخل الدار – أی دار أبی الحسن علیه السلام یوم وفاته – وقد اجتمع فیها جل بنی هاشم من الطا لبیین والعباسیین، واجتمع خلق من الشیعه ولم یکن ظهر عندهم أمر أبی محمد علیه السلام، ولا عرف خبره إلا الثقات الذین نص أبو الحسن علیه السلا م عندهم علیه، فحکوا أنهم کانوا فی مصیبه وحیره، فهم فی ذلک إذ خرج من الدار الداخله خادم فصاح بخادم آخر: یا ریاش خذ هذه الرقعه وامض بها الى دار أمیر المؤمنین وادفعها الى فلان، وقل له: هذه رقعه الحسن بن علی، فاستشرف الناس لذلک، ثم فتح من صدر الرواق باب، وخرج خادم اسود)
[۵] سوره مبارکه جاثیه، آیه ۲۳ (أَفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَٰهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَىٰ عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَىٰ سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَىٰ بَصَرِهِ غِشَاوَهً فَمَنْ یَهْدِیهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ ۚ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ)
[۶] سیر أعلام النبلاء – ط الرساله ، جلد ۱۷ ، صفحه ۳۴۴ (الشَّیْخُ المُفِیْدُ مُحَمَّدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ النُّعْمَانِ البَغْدَادِیُّ * عَالِمُ الرَّافِضَه، صَاحِبُ التَّصَانِیْفِ، الشَّیْخُ المُفِیْد، وَاسْمُهُ: مُحَمَّدُ بنُ مُحَمَّدِ بنِ النُّعْمَانِ البَغْدَادِیُّ، الشِّیْعِیُّ، وَیُعْرَفُ: بِابْنِ المُعَلِّمِ. کَانَ صَاحِبَ فُنُوْنٍ وَبُحُوثٍ وَکَلاَمٍ، وَاعْتِزَالٍ وَأَدَبٍ. ذَکَرَهُ ابْنُ أَبِی طَیٍّ فِی (تَاریخ الإِمَامِیَّه) ، فَأَطْنَبَ وَأَسْهَبَ، وَقَالَ: کَانَ أَوْحَدَ فِی جَمِیْع فُنُوْن العِلْمِ: الأَصْلَین، وَالفِقْهِ، وَالأَخْبَارِ، وَمَعْرِفَهِ الرِّجَال، وَالتَّفْسِیْرِ، وَالنَّحْوِ، وَالشِّعرِ. وَکَانَ یُنَاظِرُ أَهْلَ کُلِّ عَقِیْدَهٍ مَعَ العَظَمَه فِی الدَّوْلَه البُوَیْهِیَّه، وَالرُّتبَهِ الجَسِیْمَهِ عِنْدَ الخُلَفَاء، وَکَانَ قَویَّ النَّفْسِ، کَثِیْرَ البِرِّ، عَظِیْمَ الخُشُوعِ، کَثِیْرَ الصَّلاَهِ وَالصَّوْمِ، یَلْبَسُ الخَشِنَ مِنَ الثِّیَابِ، وَکَانَ مُدِیْماً للمُطَالعَه وَالتَّعلِیم، وَمِنْ أَحْفَظِ النَّاسِ. قِیْلَ: إِنَّهُ مَا تَرَکَ لِلمُخَالفین کِتَاباً إِلاَّ وَحَفِظَه، وَبهَذَا قَدَر عَلَى حَلِّ شُبَه القَوْم، وَکَانَ مِنْ أَحرصِ النَّاسِ عَلَى التَّعْلِیمِ، یَدُورُ عَلَى المکَاتبِ وَحوَانیتِ الحَاکَهِ، فَیَتَلَمَّحُ الصَّبیَّ الفَطِنَ، فَیستَأْجِرُهُ مِنْ أَبَویه – یَعْنِی فَیُضِلُّهُ – قَالَ: وَبِذَلِکَ کَثُرَ تَلاَمِذَتُهُ. وَقِیْلَ: رُبَّمَا زَارَهُ عَضُدُ الدَّوْلَه، وَیَقُوْلُ لَهُ: اشْفَعْ تُشَفَّعْ. وَکَانَ رَبعَهً نَحِیْفاً أَسمرَ، عَاشَ سِتاً وَسَبْعِیْنَ سَنَهً، وَلَهُ أَکْثَرُ مِنْ مائَتَی مُصَنَّف – إِلَى أَنْ قَالَ: مَاتَ سَنَهَ ثَلاَثَ عَشْرَهَ وَأَرْبَع مائَه، وَشَیَّعَهُ ثَمَانُوْنَ أَلْفاً. وَقِیْلَ: بَلَغَتْ تَوَالِیفُهُ مائَتَیْنِ ، لَمْ أَقِفْ عَلَى شَیْءٍ مِنْهَا – وَلله الحَمْدُ -، یُکْنَى أَبَا عَبْدِ اللهِ.)
[۷] نهج البلاغه، خطبه ۱ (وَ اصْطَفَى سُبْحَانَهُ مِنْ وَلَدِهِ أَنْبِیَاءَ، أَخَذَ عَلَى الْوَحْیِ مِیثَاقَهُمْ وَ عَلَى تَبْلِیغِ الرِّسَالَهِ أَمَانَتَهُمْ لَمَّا بَدَّلَ أَکْثَرُ خَلْقِهِ عَهْدَ اللَّهِ إِلَیْهِمْ فَجَهِلُوا حَقَّهُ وَ اتَّخَذُوا الْأَنْدَادَ مَعَهُ وَ اجْتَالَتْهُمُ الشَّیَاطِینُ عَنْ مَعْرِفَتِهِ وَ اقْتَطَعَتْهُمْ عَنْ عِبَادَتِهِ؛ فَبَعَثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ وَ یُرُوهُمْ آیَاتِ الْمَقْدِرَهِ مِنْ سَقْفٍ فَوْقَهُمْ مَرْفُوعٍ وَ مِهَادٍ تَحْتَهُمْ مَوْضُوعٍ وَ مَعَایِشَ تُحْیِیهِمْ وَ آجَالٍ تُفْنِیهِمْ وَ أَوْصَابٍ تُهْرِمُهُمْ وَ أَحْدَاثٍ [تَتَتَابَعُ] تَتَابَعُ عَلَیْهِمْ وَ لَمْ یُخْلِ اللَّهُ سُبْحَانَهُ خَلْقَهُ مِنْ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ أَوْ کِتَابٍ مُنْزَلٍ أَوْ حُجَّهٍ لَازِمَهٍ أَوْ مَحَجَّهٍ قَائِمَهٍ، رُسُلٌ لَا تُقَصِّرُ بِهِمْ قِلَّهُ عَدَدِهِمْ وَ لَا کَثْرَهُ الْمُکَذِّبِینَ لَهُمْ مِنْ سَابِقٍ سُمِّیَ لَهُ مَنْ بَعْدَهُ أَوْ غَابِرٍ عَرَّفَهُ مَنْ قَبْلَهُ. عَلَى ذَلِکَ نَسَلَتِ الْقُرُونُ و مَضَتِ الدُّهُورُ وَ سَلَفَتِ الْآبَاءُ وَ خَلَفَتِ الْأَبْنَاءُ.)
[۸] الإمامه والسیاسه ، جلد ۱ ، صفحه ۱۸۱ (ماذا لقیت من أمتک من الأود واللدد ؟ فقال : ادع علیهم ، فقلت : اللهم أبدلنی بهم خیرا لی منهم ، وأبدلهم بی شرا لهم منی ، وخرج إلى الصلاه فاعترضه ابن ملجم ، وأدخل ابن ملجم على علی بعد ضربه إیاه ، فقال : أطیبوا طعامه ، وألینوا فراشه ، فإن أعش فأنا ولی دمی ، إما عفوت ، وإما اقتصصت ، وإن أمت فالحقوه بی ، ولا تعتدوا ، إن الله لا یحب المعتدین )
[۹] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام ، جلد ۴۳ ، صفحه ۲۱۸ (وَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ قَالَ: لَمَّا حَضَرَتْ فَاطِمَهَ اَلْوَفَاهُ بَکَتْ فَقَالَ لَهَا أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ یَا سَیِّدَتِی مَا یُبْکِیکِ قَالَتْ أَبْکِی لِمَا تَلْقَى بَعْدِی فَقَالَ لَهَا لاَ تَبْکِی فَوَ اَللَّهِ إِنَّ ذَلِکِ لَصَغِیرٌ عِنْدِی فِی ذَاتِ اَللَّهِ قَالَ وَ أَوْصَتْهُ أَنْ لاَ یُؤْذِنَ بِهَا اَلشَّیْخَیْنِ فَفَعَلَ .)
[۱۰] صحیح البخاری ، جلد ۵ ، صفحات ۱۳۹ و ۱۴۰ (حَدَّثَنَا یَحْیَى بْنُ بُکَیْرٍ، حَدَّثَنَا اللَّیْثُ، عَنْ عُقَیْلٍ، عَنِ ابْنِ شِهَابٍ، عَنْ عُرْوَهَ، عَنْ عَائِشَهَ، أَنَّ فَاطِمَهَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ، بِنْتَ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ أَرْسَلَتْ إِلَى أَبِی بَکْرٍ تَسْأَلُهُ مِیرَاثَهَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَیْهِ بِالْمَدِینَهِ، وَفَدَکٍ وَمَا بَقِیَ مِنْ خُمُسِ خَیْبَرَ فَقَالَ أَبُو بَکْرٍ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «§لاَ نُورَثُ، مَا تَرَکْنَا صَدَقَهٌ، إِنَّمَا یَأْکُلُ آلُ مُحَمَّدٍ – صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ – فِی هَذَا المَالِ»، وَإِنِّی وَاللَّهِ لاَ أُغَیِّرُ شَیْئًا مِنْ صَدَقَهِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ عَنْ حَالِهَا الَّتِی کَانَ عَلَیْهَا فِی عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ، وَلَأَعْمَلَنَّ فِیهَا بِمَا عَمِلَ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ. فَأَبَى أَبُو بَکْرٍ أَنْ یَدْفَعَ إِلَى فَاطِمَهَ مِنْهَا شَیْئًا، فَوَجَدَتْ فَاطِمَهُ عَلَى أَبِی بَکْرٍ فِی ذَلِکَ، فَهَجَرَتْهُ فَلَمْ تُکَلِّمْهُ حَتَّى تُوُفِّیَتْ، وَعَاشَتْ بَعْدَ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ سِتَّهَ أَشْهُرٍ، فَلَمَّا تُوُفِّیَتْ دَفَنَهَا زَوْجُهَا عَلِیٌّ لَیْلًا، وَلَمْ یُؤْذِنْ بِهَا أَبَا بَکْرٍ وَصَلَّى عَلَیْهَا، وَکَانَ لِعَلِیٍّ مِنَ النَّاسِ وَجْهٌ حَیَاهَ فَاطِمَهَ، فَلَمَّا تُوُفِّیَتِ اسْتَنْکَرَ عَلِیٌّ وُجُوهَ النَّاسِ، فَالْتَمَسَ مُصَالَحَهَ أَبِی بَکْرٍ وَمُبَایَعَتَهُ، وَلَمْ یَکُنْ یُبَایِعُ تِلْکَ الأَشْهُرَ، فَأَرْسَلَ إِلَى أَبِی بَکْرٍ: أَنِ ائْتِنَا وَلاَ یَأْتِنَا أَحَدٌ مَعَکَ، کَرَاهِیَهً لِمَحْضَرِ عُمَرَ، فَقَالَ عُمَرُ: لاَ وَاللَّهِ لاَ تَدْخُلُ عَلَیْهِمْ وَحْدَکَ، فَقَالَ أَبُو بَکْرٍ: وَمَا عَسَیْتَهُمْ أَنْ یَفْعَلُوا بِی، وَاللَّهِ لآتِیَنَّهُمْ، فَدَخَلَ عَلَیْهِمْ أَبُو بَکْرٍ، فَتَشَهَّدَ عَلِیٌّ، فَقَالَ: إِنَّا قَدْ عَرَفْنَا فَضْلَکَ وَمَا أَعْطَاکَ اللَّهُ، وَلَمْ نَنْفَسْ عَلَیْکَ خَیْرًا سَاقَهُ اللَّهُ إِلَیْکَ، وَلَکِنَّکَ اسْتَبْدَدْتَ عَلَیْنَا بِالأَمْرِ، وَکُنَّا نَرَى لِقَرَابَتِنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ نَصِیبًا، حَتَّى فَاضَتْ عَیْنَا أَبِی بَکْرٍ، فَلَمَّا تَکَلَّمَ أَبُو بَکْرٍ قَالَ: وَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَقَرَابَهُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ أَحَبُّ إِلَیَّ أَنْ أَصِلَ مِنْ قَرَابَتِی، وَأَمَّا الَّذِی شَجَرَ بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ مِنْ هَذِهِ الأَمْوَالِ، فَلَمْ آلُ فِیهَا عَنِ الخَیْرِ، وَلَمْ أَتْرُکْ أَمْرًا رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَصْنَعُهُ فِیهَا إِلَّا صَنَعْتُهُ، فَقَالَ عَلِیٌّ لِأَبِی بَکْرٍ: مَوْعِدُکَ العَشِیَّهَ لِلْبَیْعَهِ، فَلَمَّا صَلَّى أَبُو بَکْرٍ الظُّهْرَ رَقِیَ عَلَى المِنْبَرِ، فَتَشَهَّدَ، وَذَکَرَ شَأْنَ عَلِیٍّ وَتَخَلُّفَهُ عَنِ البَیْعَهِ، وَعُذْرَهُ بِالَّذِی اعْتَذَرَ إِلَیْهِ، ثُمَّ اسْتَغْفَرَ وَتَشَهَّدَ عَلِیٌّ، فَعَظَّمَ حَقَّ أَبِی بَکْرٍ، وَحَدَّثَ: أَنَّهُ لَمْ یَحْمِلْهُ عَلَى الَّذِی صَنَعَ نَفَاسَهً عَلَى أَبِی بَکْرٍ، وَلاَ إِنْکَارًا لِلَّذِی فَضَّلَهُ اللَّهُ بِهِ، وَلَکِنَّا نَرَى لَنَا فِی هَذَا الأَمْرِ نَصِیبًا، فَاسْتَبَدَّ عَلَیْنَا، فَوَجَدْنَا فِی أَنْفُسِنَا، فَسُرَّ بِذَلِکَ المُسْلِمُونَ، وَقَالُوا: أَصَبْتَ، وَکَانَ المُسْلِمُونَ إِلَى عَلِیٍّ قَرِیبًا، حِینَ رَاجَعَ الأَمْرَ المَعْرُوفَ)
[۱۱] روضه الواعظین ، جلد ۱ ، صفحه ۱۵۰ (وَ رُوِیَ: أَنَّ فَاطِمَهَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ لاَ زَالَتْ بَعْدَ اَلنَّبِیِّ مُعَصَّبَهَ اَلرَّأْسِ نَاحِلَهَ اَلْجِسْمِ مُنْهَدَّهَ اَلرُّکْنِ مِنَ اَلْمُصِیبَهِ بِمَوْتِ اَلنَّبِیِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ هِیَ مَهْمُومَهٌ مَغْمُومَهٌ مَحْزُونَهٌ مَکْرُوبَهٌ کَئِیبَهٌ حَزِینَهٌ بَاکِیَهُ اَلْعَیْنِ مُحْتَرِقَهُ اَلْقَلْبِ یُغْشَى عَلَیْهَا سَاعَهً بَعْدَ سَاعَهٍ فِی کُلِّ سَاعَهٍ وَ حِینَ تَذْکُرُهُ وَ تَذْکُرُ اَلسَّاعَاتِ اَلَّتِی کَانَ یَدْخُلُ فِیهَا عَلَیْهَا فَیَعْظُمُ حُزْنُهَا وَ تَنْظُرُ مَرَّهً إِلَى اَلْحَسَنِ وَ مَرَّهً إِلَى اَلْحُسَیْنِ وَ هُمَا بَیْنَ یَدَیْهَا عَلَیْهَا اَلسَّلاَمُ فَتَقُولُ أَیْنَ أَبُوکُمْا اَلَّذِی کَانَ یُکْرِمُکُمَا وَ یَحْمِلُکُمَا مَرَّهً بَعْدَ مَرَّهٍ أَیْنَ أَبُوکُمَا اَلَّذِی کَانَ أَشَدَّ اَلنَّاسِ شَفَقَهً عَلَیْکُمَا فَلاَ یَدَعُکُمَا تَمْشِیَان عَلَى اَلْأَرْضِ فَ إِنّٰا لِلّٰهِ وَ إِنّٰا إِلَیْهِ رٰاجِعُونَ فُقِدَ وَ اَللَّهِ جَدُّکُمَا وَ حَبِیبُ قَلْبِی وَ لاَ أَرَاهُ یَفْتَحُ هَذَا اَلْبَابَ أَبَداً وَ لاَ یَحْمِلُکُمَا عَلَى عَاتِقِهِ کَمَا لَمْ یَزَلْ یَفْعَلُ بِکُمَا ثُمَّ مَرِضَتْ مَرَضاً شَدِیداً وَ مَکَثَتْ أَرْبَعِینَ لَیْلَهً فِی مَرَضِهَا إِلَى أَنْ تُوُفِّیَتْ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیْهَا فَلَمَّا نُعِیَتْ إِلَیْهَا نَفْسُهَا دَعَتْ أُمَّ أَیْمَنَ وَ أَسْمَاءَ بِنْتَ عُمَیْسٍ وَ وَجَّهَتْ خَلْفَ عَلِیٍّ وَ أَحْضَرَتْهُ فَقَالَتْ یَا اِبْنَ عَمِّ إِنَّهُ قَدْ نُعِیَتْ إِلَیَّ نَفْسِی وَ إِنَّنِی لَأَرَى مَا بِی لاَ أَشُکُّ إِلاَّ أَنَّنِی لاَحِقَهٌ بِأَبِی سَاعَهً بَعْدَ سَاعَهٍ وَ أَنَا أُوصِیکَ بِأَشْیَاءَ فِی قَلْبِی قَالَ لَهَا عَلِیٌّ أَوْصِینِی بِمَا أَحْبَبْتِ یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ فَجَلَسَ عِنْدَ رَأْسِهَا وَ أَخْرَجَ مَنْ کَانَ فِی اَلْبَیْتِ ثُمَّ قَالَتْ یَا اِبْنَ عَمِّ مَا عَهِدْتَنِی کَاذِبَهً وَ لاَ خَائِنَهً وَ لاَ خَالَفْتُکَ مُنْذُ عَاشَرْتَنِی فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ مَعَاذَ اَللَّهِ أَنْتِ أَعْلَمُ بِاللَّهِ وَ أَبَرُّ وَ أَتْقَى وَ أَکْرَمُ وَ أَشَدُّ خَوْفاً مِنَ اَللَّهِ أَنْ أُوَبِّخَکِ غَداً بِمُخَالَفَتِی فَقَدْ عَزَّ عَلَیَّ بِمُفَارَقَتِکِ وَ بِفَقْدِکِ إِلاَّ أَنَّهُ أَمْرٌ لاَ بُدَّ مِنْهُ وَ اَللَّهُ جَدَّدَ عَلَیَّ مُصِیبَهَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ قَدْ عَظُمَتْ وَفَاتُکَ وَ فَقْدُکَ فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ مِنْ مُصِیبَهٍ مَا أَفْجَعَهَا وَ آلَمَهَا وَ أَمَضَّهَا وَ أَحْزَنَهَا هَذِهِ وَ اَللَّهِ مُصِیبَهٌ لاَ عَزَاءَ عَنْهَا وَ رَزِیَّهٌ لاَ خَلَفَ لَهَا ثُمَّ بَکَیَا جَمِیعاً سَاعَهً وَ أَخَذَ عَلِیٌّ رَأْسَهَا وَ ضَمَّهَا إِلَى صَدْرِهِ ثُمَّ قَالَ أَوْصِینِی بِمَا شِئْتِ فَإِنَّکِ تَجِدِینِی وَفِیّاً أُمْضِی کُلَّ مَا أَمَرْتِنِی بِهِ وَ أَخْتَارُ أَمْرَکِ عَلَى أَمْرِی ثُمَّ قَالَتْ جَزَاکَ اَللَّهُ عَنِّی خَیْرَ اَلْجَزَاءِ یَا اِبْنَ عَمِّ أُوصِیکَ أَوَّلاً أَنْ تَتَزَوَّجَ بَعْدِی بِابْنَهِ أُمَامَهَ فَإِنَّهَا تَکُونُ لِوُلْدِی مِثْلِی فَإِنَّ اَلرِّجَالَ لاَ بُدَّ لَهُمْ مِنَ اَلنِّسَاءِ قَالَ فَمِنْ أَجْلِ ذَلِکَ قَالَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ أَرْبَعَهٌ لَیْسَ إِلَى فِرَاقِهِنَّ سَبِیلٌ بِنْتُ أُمَامَهَ أَوْصَتْنِی بِهَا فَاطِمَهُ ثُمَّ قَالَتْ أُوصِیکَ یَا اِبْنَ عَمِّ أَنْ تَتَّخِذَ لِی نَعْشاً فَقَدْ رَأَیْتُ اَلْمَلاَئِکَهَ صَوَّرُوا صُورَتَهُ فَقَالَ لَهَا صِفِیهِ إِلَیَّ فَوَصَفَتْهُ فَاتَّخَذَهُ لَهَا فَأَوَّلُ نَعْشٍ عُمِلَ فِی وَجْهِ اَلْأَرْضِ ذَلِکَ وَ مَا رَأَى أَحَدٌ قَبْلَهُ وَ لاَ عَمِلَ أَحَدٌ ثُمَّ قَالَتْ أُوصِیکَ أَنْ لاَ یَشْهَدَ أَحَدٌ جِنَازَتِی مِنْ هَؤُلاَءِ اَلَّذِینَ ظَلَمُونِی وَ أَخَذُوا حَقِّی فَإِنَّهُمْ أَعْدَائِی وَ أَعْدَاءُ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ أَنْ لاَ یُصَلِّیَ عَلَیَّ أَحَدٌ مِنْهُمْ وَ لاَ مِنْ أَتْبَاعِهِمْ وَ اِدْفِنِّی فِی اَللَّیْلِ إِذَا هَدَأَتِ اَلْعُیُونُ وَ نَامَتِ اَلْأَبْصَارُ ثُمَّ تُوُفِّیَتْ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیْهَا وَ عَلَى أَبِیهَا وَ بَعْلِهَا وَ بَنِیهَا فَصَاحَتْ أَهْلُ اَلْمَدِینَهِ صَیْحَهً وَاحِدَهً وَ اِجْتَمَعَتْ نِسَاءُ بَنِی هَاشِمٍ فِی دَارِهَا فَصَرَخْنَ صَرْخَهً وَاحِدَهً کَادَتِ اَلْمَدِینَهُ أَنْ تَزَعْزَعَ مِنْ صُرَاخِهِنَّ وَ هُنَّ یَقُلْنَ یَا سَیِّدَتَاهْ یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ وَ أَقْبَلَ اَلنَّاسُ مِثْلَ عُرْفِ اَلْفَرَسِ إِلَى عَلِیٍّ وَ هُوَ جَالِسٌ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ بَیْنَ یَدَیْهِ یَبْکِیَانِ فَبَکَى اَلنَّاسُ لِبُکَائِهِمَا وَ خَرَجَتْ أُمُّ کُلْثُومٍ وَ عَلَیْهَا بُرْقُعَهٌ وَ تَجُرُّ ذَیْلَهَا مُتَجَلِّلَهً بِرِدَاءٍ عَلَیْهَا تَسْحَبُهَا وَ هِیَ تَقُولُ یَا أَبَتَاهْ یَا رَسُولَ اَللَّهِ اَلْآنَ حَقّاً فَقَدْنَاکَ فَقْدًا لاَ لِقَاءَ بَعْدَهُ أَبَداً وَ اِجْتَمَعَ اَلنَّاسُ فَجَلَسُوا وَ هُمْ یَرْجُونَ وَ یَنْظُرُونَ أَنْ تُخْرَجَ اَلْجِنَازَهُ فَیُصَلُّونَ عَلَیْهَا وَ خَرَجَ أَبُو ذَرٍّ فَقَالَ اِنْصَرِفُوا فَإِنَّ اِبْنَهَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ قَدْ أُخِّرَ إِخْرَاجُهَا فِی هَذِهِ اَلْعَشِیَّهِ فَقَامَ اَلنَّاسُ وَ اِنْصَرَفُوا فَلَمَّا أَنْ هَدَأَتِ اَلْعُیُونُ وَ مَضَى مِنَ اَللَّیْلِ أَخْرَجَهَا عَلِیٌّ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ وَ عَمَّارٌ وَ اَلْمِقْدَادُ وَ عَقِیلٌ وَ اَلزُّبَیْرُ وَ أَبُو ذَرٍّ وَ سَلْمَانُ وَ بُرَیْدَهُ وَ نَفَرٌ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ وَ خَوَاصِّهِ صَلُّوا عَلَیْهَا وَ دَفَنُوهَا فِی جَوْفِ اَللَّیْلِ وَ سَوَّى عَلِیٌّ حَوَالَیْهَا قُبُوراً مُزَوَّرَهً مِقْدَارَ سَبْعَهٍ حَتَّى لاَ یُعْرَفَ قَبْرُهَا .)
[۱۲] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام ، جلد ۷۸ ، صفحه ۲۸۲ (دَعَائِمُ اَلْإِسْلاَمِ ، رُوِّینَا عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ : أَنَّ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ أَسَرَّ إِلَى فَاطِمَهَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ أَنَّهَا أُولَى مَنْ یَلْحَقُ بِهِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ فَلَمَّا قُبِضَ وَ نَالَهَا مِنَ اَلْقَوْمِ مَا نَالَهَا لَزِمَتِ اَلْفِرَاشَ وَ نَحَلَ جِسْمُهَا وَ ذَابَ لَحْمُهَا وَ صَارَتْ کَالْخَیَالِ وَ عَاشَتْ بَعْدَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیْهِمَا سَبْعِینَ یَوْماً فَلَمَّا اُحْتُضِرَتْ قَالَتْ لِأَسْمَاءَ بِنْتِ عُمَیْسٍ کَیْفَ أُحْمَلُ عَلَى رِقَابِ اَلرِّجَالِ مَکْشُوفَهً وَ قَدْ صِرْتُ کَالْخَیَالِ وَ جَفَّ جِلْدِی عَلَى عَظْمِی قَالَتْ أَسْمَاءُ یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ إِنْ قَضَى اَللَّهُ عَلَیْکِ بِأَمْرٍ فَسَوْفَ أَصْنَعُ لَکِ شَیْئاً رَأَیْتُهُ فِی بَلَدِ اَلْحَبَشَهِ قَالَتْ وَ مَا هُوَ قَالَتِ اَلنَّعْشُ یَجْعَلُونَهُ مِنْ فَوْقِ اَلسَّرِیرِ عَلَى اَلْمَیِّتِ یَسْتُرُهُ قَالَتْ لَهَا اِفْعَلِی فَلَمَّا قُبِضَتْ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیْهَا صَنَعَتْهُ لَهَا أَسْمَاءُ فَکَانَ أَوَّلَ نَعْشٍ عُمِلَ لِلنِّسَاءِ فِی اَلْإِسْلاَمِ)
پاسخ دهید