حجت الاسلام کاشانی روز چهارشنبه مورخ ۷ دی ماه ۱۴۰۱ در هیئت بضعه الرسول سلام الله علیها به ادامه سخنرانی با موضوع «ریشه تمام انحرافات تاریخ اسلام» پرداختند که مشروح این جلسه تقدیم می شود.
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم»
«أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ».[۱]
«رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْری * وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی».[۲]
«اللَّهُمَّ وَ أَنْطِقْنِی بِالْهُدَى وَ أَلْهِمْنِی التَّقْوَى».[۳]
مقدّمه
هدیه به پیشگاه با عظمت حضرت صدّیقه طاهره سلام الله علیها صلواتی هدیه بفرمایید.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
عرض ادب به پیشگاه مقدّس و مبارک حضرت بقیّه الله اعظم روحی و ارواح العالمین له الفداه و عجّل الله تعالی فرجه الشریف صلوات دیگری محبّت بفرمایید.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
مرور جلسات قبل
عرض کردیم که شبه‌ِ اجماعی بین علمای امامیّه هست، در قالب کتاب یا شعر این ادّعا را کرده‌اند و این اعتقاد را مطرح کرده‌اند که همه‌ی مشکلات و انحرافات و خطاها و نقایص و خونریزی‌ها و هتک‌حرمت‌ها از سقیفه شد.
ما در جلساتی توضیح دادیم که چگونه اینطور شد. در نظر گرفتی که بخشی از آن را هم اینجا در خدمت شما عرض کنیم.
آن قسمتی که در نظر گرفتیم اینجا عرض کنیم این بود که تنظیم حبّ و بغض مردم را بهم ریختند. اگر حبّ و بغض بهم بخورد، انسان با آن کسی که باید دشمن باشد دوستی می‌کند و با آن کسی که باید دوستی کند دشمنی می‌کند.
این مطلبی که الآن خدمت شما علی الحساب عرض می‌کنم، بحث‌های تاریخِ موضوع است، ده برابرِ این هم مسئله‌ی روز دارد، که به جهاتی بنا ندارم به آن‌ها ورود کنم.
اهمیّت تنظیم بودن حبّ و بغض
بسیاری از مشکلات امروز ما ناشی از همین است که جای دوست و دشمن‌ها عوض شده است، دوست به هم‌حزبی تبدیل شده است و دشمن هم به غیر هم‌حزبی تبدیل شده است. صلاح مردم فدای سرِ هم حزبی می‌شود. ریشه‌ی این موضوع هم در آن است که حبّ و بغض تنظیم نیست. آنقدری که گاهی برای منکوب کردنِ یک آدمی که دشمن نیست یا حداقل دشمن اصلی نیست وقت و انرژی و تلاش صرف می‌شود، حتّی ده درصد آن برای دشمنان اصلی صرف نمی‌شود. اشتباهات فاحشِ مکرر هم پشت سر هم رخ می‌دهد، مدام خدای متعال سیلی می‌زند که آدم‌ها بیدار بشوند، ولی اغراض اجازه نمی‌دهد که انسان‌ها بیدار شوند.
در کربلا کور نبودند که در آن روایت هست «بَذَلَ مُهجَتَهُ فیکَ لِیَستَنقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالَهِ وحَیرَهِ الضَّلالَهِ»،[۴] کور یعنی اینکه حبّ شدید یا بغض شدید باعث ندیدن می‌شود.
طرفدار تیم «الف» است و نمی‌تواند دیگر خوبیِ تیم «ب» را ببیند، نمی‌تواند بدی‌ها و اشکالات تیم خودش را ببیند. به دنبال این است که به گردن کس دیگری بیندازد.
اگر حبّ و بغض تنظیم نباشد عملاً انسان مانند بی‌دین‌هاست، چون آن چیزی که در تدیّن مطرح است حبّ شدید و بغض شدید است. مؤمنین «أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ»[۵] هستند، تا زمانی که «أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ» نباشد که انسان نمی‌تواند کار کند، نمی‌تواند پا در میدان خطر بگذارد، نمی‌تواند سینه در مقابل تیر و ترکش دشمن سپر کند.
مادر شنا بلد نیست ولی نعوذبالله وقتی فرزند او در آب بیفتد، خودش را به آب می‌اندازد. این حبّ شدید است که شجاعت بهمراه دارد، این حبّ شدید است که تحمّل بهمراه دارد.
هر چیزی که راجع به حبّ شدید بگویم راجع به بغض شدید هم هست، چون اصلاً «بغض شدید» اصالت ندارد، بغض شدید نتیجه‌ی حبّ شدید است، آن‌هایی که در ورزشگاه به تیم حریف فحش می‌دهند، بعلّت کینه از تیم حریف نیست، علاقه‌ی شدید به تیم خودشان است که ای بغض را تولید کرده است.
اگر غیرت به توحید باشد بغض به بت وجود می‌آید، اگر غیرت به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها باشد بغض شدید از قاتل ایشان بوجود می‌آید، وگرنه قاتل حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها که ارزش ندارد که شما بخواهید نسبت به او حبّ یا بغضی داشته باشید. مثلاً شما نسبت به لجنی که در جوی آب است نه حبّ دارید و نه بغض، چون ارزش ندارد. آنجا هم اگر بغضی دارید نتیجه‌ی آن حبّ شدید است، یعنی انسان به یاد آن محبوب عظمای عالم می‌افتد که قاتل ملعون بی‌حرمتی کرده است و بخاطر همین انسان نسبت به آن قاتل ملعون بغض پیدا می‌کند، بغض با اینکه خیلی مهم است اصالت ندارد. بغض ممیزه و مشخصه و هویت و علامتِ صدقِ محبّت است. کسی که بغض ندارد محبّت ندارد و دروغ می‌گوید.
فرمود: «کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنِی وَ یُبْغِضُکَ»،[۶] کسی که می‌گوید من پیامبر را دوست دارم و علی را دوست ندارد، دروغ می‌گوید.
بعد فرمود: دروغ گفته است کسی که خیال می‌کند ما را دوست دارد ولی بغض دشمنان ما را در دل ندارد.
این «دروغ می‌گوید» اینطور است که یا عملاً می‌داند در حال دروغ گفتن است و یا نمی‌داند و خیال می‌کند دوست دارد ولی محبّت او دروغین است و او متوجّه نیست.
حبّ و بغضِ شدید است که انسان‌ها را راه می‌اندازد و موتور محرّک ماست. امکان ندارد انسانی که از نظر حبّ و بغض سرد است فرمانده‌ی یک لشگر نظامی باشد، نمی‌تواند مثلاً مادرِ سه شهید باشد و خَم به ابرو نیاورد.
یکی از کارهایی که کردند این بود که در این حبّ و بغض خلل ایجاد کردند، کاری کردند که قدری حبّ کم بشود و قدری بغض هم کم بشود، در نتیجه قدری هم مخلوط بشود. وقتی مخلوط بشود یعنی دیگر عملاً هیچ چیزی نیست.
حبّ و بغض در قرآن کریم
خدای متعال در جاهایی از قرآن کریم در موضوعاتی، در این زمینه خیلی صریح است. یکی از آن‌ها آنجاست که می‌فرماید حضرت ابراهیم علیه السلام می‌خواست برود و عبادت کند و به این‌ها هم عبادت را یاد بدهد، آنجا حضرت ابراهیم علیه السلام توحید را با برهان اثبات نکردند، بلکه کنار این‌ها ایستادند، این‌ها هم مدام به ماه و خورشید عرض ادب می‌کردند، حضرت ابراهیم علیه السلام هم فرمودند: این خدای من هم باشد. خورشید را نگاه کرد و گفت این بزرگتر است و بهتر است. «فَلَمَّا أَفَلَتْ»[۷] وقتی افول کرد استدلال نیاورد، بلکه فرمود: «لَا أُحِبُّ الْآفِلِینَ»،[۸] خاک بر سر خدایی که پرچم او همیشه بالا نیست!
به این موضوع «برهان محبّت» می‌گویند، مفسّران و متکلمان و فلاسفه در این موضوع بحث مفصل کرده‌اند.
اگر پرچم امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فقط سه ماه از سال بالا بود که به درد نمی‌خورد و مانند بقیه بود، یعنی تاریخ مصرف داشت، نمی‌شود ما همه‌ی وجودمان را به کسی که افول می‌کند بسپاریم، چون خود او بیچاره است، باید نُه ماه از سال تلاش کند که سه ماه بالا باشد.
در سوره مبارکه توبه می‌فرماید که «قُلْ إِنْ کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَاؤُکُمْ»[۹]… مرحله‌ی بعدی هم این است که وقتی حبّ و بغض شما شدید است، دیگر نباید هیچ چیزی را به آن ترجیح بدهید. اگر ترجیح بدهی علامتِ این است که حبّ و بغض خودت را دقیق به کار نبرده‌ای.
اینجا می‌فرماید: «قُلْ إِنْ کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَاؤُکُمْ وَإِخْوَانُکُمْ وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ» اگر پدرتان، پسرتان، برادرتان، همسرتان، خانواده‌تان، حزبتان، قبیله‌تان، «أَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا» اموالی که جمع کردید، «تِجَارَهٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا» کاسبی‌تان، «وَمَسَاکِنُ تَرْضَوْنَهَا» خانه‌هایی که می‌پسندید، «أَحَبَّ إِلَیْکُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ» از خدا و رسول و جهاد در راه خدا و رسول مهم‌تر باشد و بیشتر دوست داشته باشی «فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ» منتظر باشید تا امر خدا برسد، «وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ» هدایت نشده‌اید!
عمر آمد و به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم عرض کرد که من بعد از خودم شما را خیلی دوست دارم.
مسلّماً نمی‌توانی بیایی و بگویی که من کلاً از تو بیزار هستم…
این‌هایی که نامزد می‌کنند، آیا می‌توانند به نامزد خود بگویند که من تو را بعد از صغری و کبری و آناهیتا خیلی دوست دارم؟ مسلّماً این محبّت نیست.
حبّ شدید همیشه راجح است و هیچوقت مرجوح نیست.
این حبّ دنیایی که خوبِ آن الهی است، مثلاً پنجاه سال با یکدیگر زندگی می‌کنند و ان شاء الله که ازدواج شما طوری باشد که چشم شما تا قیامت هم به دنبال حورالعین نباشد و در بهشت هم با هم باشید و در محضر اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین با یکدیگر خوش باشد، این محبوب‌های مجازی هم تحمّل نمی‌کنند که شما بگویید من تو را بعد از دختر همسایه خیلی دوست دارم، چه برسد به چیزی که حقیقتِ اصلیِ عالم وجود است، ناز مطلق است، جمال مطلق است.
فرمودند دروغ می‌گوید کسی که بگوید ما را دوست دارد و از دشمن ما بیزار نباشد.
این خیلی واضح است.
این موضوع را بهم زدند. اگر حبّ و بغض را بهم بزنند، اولین اتفاقی که می‌افتد این است که انسان‌ها سست می‌شوند، چون دیگر باعثه‌ی حرکت ندارند، شما چه زمانی حرکت می‌کنید؟ شما چه زمانی فرار می‌کنید؟ اگر خرس به دنبال شما بیفتد و مرگ و زندگی برای شما تفاوتی نداشته باشد، فرض کنید اگر مرگ را بیش از زندگی دوست داشته باشید، اگر خرس به دنبال شما بیفتد شما خرس را به آغوش می‌کشید! اگر مرگ و زندگی برای شما یکسان و السویه باشد، دیگر انگیزه‌ی فرار ندارید، اصلاً برای چه چیزی فرار کنید؟
خدای متعال حبّ را قرار داده است که ما راه بیفتیم.
حبّ شدید «عدی بن حاتم طائی» به امیرالمؤمنین صلوات الله علیه
عدی بن حاتم طائی آمد و به امیرالمؤمنین صلوات الله علیه عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! اگر بفرمایید که من با مژه‌های خودم ریگ‌های بیابان را جارو کنم، با دست‌هایم کوه‌ها را بِکَنَم، من آماده هستم.
چه کسی این کار را می‌کند؟ کسی که حبّ شدید دارد. حبّ شدیدی که در نتیجه‌ی بغض شدید است.
لذا عدی بن حاتم طائی پیش معاویه آمد، معاویه گفت: عدی آمده است! فرمانده‌ی سپاه علی! سه پسر تو هم که در سپاه علی کشته شده است، یک نفر از آن‌ها هم بخاطر دشمنی با علی به سپاه جمل آمد و کشته شد، علی چهار پسرِ تو را کشت. علی با تو منصف نبود.
عدی بن حانم طائی گریه کرد و گفت: اولاً من منصف نبودم که من زنده هستم و علی شهید شده است… وقتی معاویه خواست جواب بدهد عدی گفت: صبر کن! صدای شنیدنِ خِرخِرم وقتی که گلوی مرا می‌بری، برای من آسانتر از این است که ببینم دهان کثیف خودت را باز می‌کنی تا چیزی به امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بگویی.
این حبّ شدید است.
وقتی حبّ و بغض تنظیم نباشد
بی حبّ شدید، و در نتیجه‌ی آن هم بی بغض شدید، انسان راه نمی‌افتد، چون انگیزه‌ای ندارد.
ان شاء الله خدای متعال مرحوم آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی را رحمت کند که وقتی سحر بلند می‌شد در جای خود زار می‌زد، برای اینکه در ذهن ایشان می‌آمد که خدایا! در این سحر که امام زمان ارواحنا فداه با تو مناجات می‌کند، من را هم بلند کرده‌ای که حرف بزنم، با چه دهانی؟ با چه لفظی؟ با چه فهمی؟
این برای حبّ شدید است.
این حبّ شدید را از امّت گرفتند. گرفتن این امر هم اینطور نبود که از روز اول بگویند همه چیز را برعکس کنید، چون مردم می‌فهمیدند آمدند و قدری از آن کم کردند و قدری هم از این کم کردند.
هنوز پنجاه سال از امّت نگذشته بود که امّت سست شده بودند. چون وقتی شنیدند حسین بن علی صلوات الله علیه با زن و بچه‌ی خود راه افتاده است، رگی از این‌ها تکان نخورد. انگار که می‌شنیدند یزید سفر رفته است، انگار که می‌شنیدند ابن عباس سفر رفته است.
بارها برای شما اتفاق افتاده است که وقتی به محل زندگی خود می‌روید می‌بینید که یکی از همسایه‌ها در حال جابجایی است، اما شما طوری‌تان نمی‌شود. چه زمانی تکان می‌خورید؟ وقتی که فراق او برای شما مهم باشد.
اگر برادر شما بخواهد به شهر یا کشور دیگری برود شما گریه می‌کنید، اما نسبت به کسی که به او حبّ و بغضی ندارید اینطور نیستید.
وقتی بغض عطار نیشابوری تنظیم نباشد!
این حبّ و بغض را بهم زدند، وقتی حبّ و بغض را بهم زدند، این عاملِ هکِ سیستمِ معرفتی بود. تمام شد! دیگر می‌شود هر بلایی بر سر امّت آورد.
وقتی انسان پدر و مادر خود را دوست دارد، اگر بینشان اختلافی باشد که بچه آتش‌بیاری نمی‌کند، بلکه سعی می‌کند این‌ها را با یکدیگر آشتی بدهد.
اگر حبّ و بغض کسی بهم بخورد، یعنی اینطور بشود که هم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را دوست داشته باشد و هم قاتل حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را دوست داشته باشد، بعد بشنود که اختلاف شده است، پادرمیانی می‌کند!
سعی می‌کند بین ابلیس و آدم، بین حق و باطل، بین ایمان و طاغوت، بین توحید و شرک آشتی برقرار کند. آشتی برقرار کردن هم به ضرر حقیقت است. شرک شرک است، چه برای خدا یک شریک قائل بشوی چه هزار شریک، دیگر تفاوتی ندارد و شرک است. این موحد است که موحد است. این حق محض است که حق محض است، اگر حق را با باطل مخلوط کنی حق ضرر می‌کند.
آدمی که خیلی مطلب از او در مورد محبّت اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین است، مانند عطار نیشابوری، در اینجا گیر کرده است. چون حبّ و بغض او تنظیم نیست، وقتی به ماجرای ابوبکر و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها رسیده است…
برای او اینطور نیست که یک طرف حق است و یک طرف باطل، وقتی از اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین حرف می‌زند، گاهی طوری حرف می‌زند که شما فکر می‌کنید او یک بچه هیئتی است!
اگر کسی بگوید هویت شیعه بغض است، علامت راست گفتن شیعه بغض است، با توضیحی که بنده عرض کردم درست است. عرض کردیم خودِ «بغض» اصالت ندارد. پیش‌فرض باید حبّ شدید باشد که بغض شدید باشد. اما بین آن کسانی که ادّعای حبّ شدید می‌کنند، آن کسی که بغض ندارد دروغگو و کذاب است، یا کذب خبری و یا کذب مخبری. یا اصل دروغ است و خودش نمی‌داند در حال دروغ گفتن است و یا خود او هم می‌داند در حال دروغ گفتن است.
من الآن نمی‌خواهم بگویم که عطار دروغگو است، من از کجا بدانم؟ شاید خیال می‌کرده است که درست می‌گوید، اما عملاً در حال دروغ گفتن است.
تفاوت کذب خبری با کذب مخبری در این است که زمانی کسی دروغ می‌گوید و می‌داند دروغ می‌گوید، این کذب مخبری است؛ اما زمانی کسی دروغ می‌گوید و نمی‌داند در حال دروغ گفتن است. در حالت دوم طرف دروغگو نیست اما خبر او دروغ است. این کذب خبری است.
اخبارگوهای رسانه‌های مختلف، خیلی اوقات یا خودش دروغگو است و یا نمی‌داند دروغ است، خبر را به او دروغ می‌گویند و او می‌خواند.
عطار نیشابوری فکر کرده است که اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین را دوست دارد، به اختلاف بین ابوبکر و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها رسیده است، ببینید چه می‌گوید.
نام این کتاب «مصیبت‌نامه» است، و واقعاً هم مصیبت‌نامه است، ان شاء الله زبان انسان لال بشود و اینطور حرف نزند.
اول چند بیتِ تعریفیِ عطار را بگویم:
فاطمه خاتونِ جنّت ناگهی پیش سید رفت در خلوتگهی
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم رفت.
گفت کرد از آس دستم آبله یک کنیزک از تو میخواهم صله
آنقدر که این دستاس را چرخانده‌ام، دست من آبله زده است…
می‌گوید:
لیک چون بوبکر صدیق آمدست جان او دریای تحقیق آمدست
چون ابوبکر صدیق است، اصلاً حقیقت در او موج می‌زند.
صبح صادق از دم جان سوز اوست آفتاب از سایه هر روز اوست
صدق او سر دفتر هفت آسمانست قدس او سر جمله هر دو جهانست
جان پاکش را دو عالم هیچ نیست ذره‌ای در جانش میل و پیچ نیست
گر بدی گفتند مشتی بی فروغ در حق او آن دروغست آن دروغ
هست بوبکر آنکه بر سنت رود گر چنین نبود بر او لعنت رود
یعنی می‌گوید من اینطور اعتقاد دارم، اگر بر سنّت نباشد بر او لعنت، ولی او بر سنّت بود…
از صحابه سی هزار و سه هزار از میان جانش کردند اختیار
این همه صحابه بودند و آن‌ها ابوبکر را انتخاب کردند…
چطور انتخاب کردند؟ آن‌ها را با طناب روی زمین می‌کشیدند تا بروند و انتخاب کنند!
بعد می‌گوید ماجرا این است که فاطمه زهرا آمد و گفت فدک را بده، او هم نداد. اینجا عطار نیشابوری ناگهان…
عطار نیشابوری آدم حکیمی است، فکر نکنید من ضدّعرفان هستم، موضوع بحث بنده در این سال‌ها بحث‌های عرفانی نیست، وگرنه به مباحث عرفانی هم علاقه دارم و هم اشتغال دارم، منتها هر آدمی در هر جایی در خطر است. دو عالمِ تراز اول شیعه یک بیتِ این عطار را با هم بحث کرده‌اند که بگویند می‌خواهد چه بگوید، پانصد صفحه کتاب شده است! عطار آدم کوچکی نیست، کفش او به هیکل ابن تیمیه می‌ارزد، درد من از آنجاست که چون بغض این آدم ایراد دارد، طوری جفنگ گفته است که ابن تیمیه آنطور جفنگ نگفته است. عطار دو محبوب دارد، در این میان سعی کرده است که هر دو محبوب را نگه دارد. مانند آدمی که عاشقِ رَبّ و هُبَل است!
این عطار آدم مهمی است، گاهی در یک جمله‌ای او به اندازه‌ی هزار ساعت حرفِ کاشانی و بالاتر از کاشانی حکمت هست، اما وقتی بغض نیست، سرِ بزنگاه با مغز زمین خورده است و حرفی زده است که احدی از خزعبل‌گویانِ تاریخ نزده‌اند!
می‌گوید:
فاطمه خاتون جنت ناگهی پیش سید رفت در خلوتگهی
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم رفت…
گفت کرد از آس دستم آبله یک کنیزک از تو می خواهم صله
کار خانه می‌کنم و دست من زخم شده است، یک کنیز به من بده که من در کارهای خودم با او شریک بشوم…
مولوی نکته‌ای دارد که می‌گوید یک چیز را دیده‌ای ولی یک چیز هم ندیده‌ای. این بدبخت‌ها می‌فهمند ولی چون گیر هستند ندیده‌اند، وگرنه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها که خادم داشتند!
آنجا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند: فاطمه جان! به تو چیزی می‌دهم که رشک آسمان و زمین است، به تو تسبیحی می‌دهم که فقط خدای متعال عظمت آن تسبیح را می‌داند.
شیعه و سنّی هم آن تسبیح را به نام مبارک حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها می‌شناسند. این تسبیح جزو اذکار عالی مسلمین است، و این هم ریشه در یک حقیقتی دارد، فرمود که فاطمه را قبل از خلق خلائق خلق کرده بود، پرسید: رزق او چه بود؟ فرمود: تسبیح و تحمید و تهلیل. ما نمی‌فهمیم این یعنی چه که خرج موتور روح حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها سبحان الله است! این همان اوج حبّ است. حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها با الحمدلله حرکت می‌کنند.
آنجا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم این کار را نکردند که جواب تو را نمی‌دهم…
ابن تیمیه هم همین را می‌گوید، می‌گوید که پیغمبر هم درخواستی که فاطمه کرد را رد کرد!
اولاً آنجا نفرمود که چیزی که برای من بوده است را پس بده، درخواست کرد. ثانیاً اینکه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم چیزی دادند که به صدمیلیارد کنیز می‌ارزید.
مانند اینکه من نزد شما بیایم و بگویم به من یک ماشین بدهید. شما هم به من یک کارخانه‌ی خودروسازی بدهید! بعد من بگویم ماشین را نداد! این حرف زدن احمقانه است.
برای چه این را می‌گوید؟ چون می‌خواهد آنجا را توجیه کند.
تا مرا از آس رنجی کم رسد تا کیم از آس چندین غم رسد
تا دست من کمتر تاول بزند، تا چه زمانی صبر کنم؟
وی عجب در پیش صدر روزگار بود آن ساعت غنیمت بی شمار
عجب که در نزد پیامبر غنیمت بیشماری بود.
دست بگشاد و ببخشید آن همه هیچ ننهاد از برای فاطمه
همه را بخشید و رفت، اما هیچ چیزی برای فاطمه نگذاشت.
این معنا یعنی اینکه بگویید اگر فاطمه زهرا حسنش را دوست داشت، کافر حربی را بر او ترجیح نمی‌داد!
ابله! آنجا آیتِ ایثار است! چرا تو برعکس می‌بینی؟ چه کسی اینطور احمقانه حرف می‌زند؟ گیر این شخص کجاست؟ گیر او این است که می‌خواهد در این میان هُبَل خود را هم راضی نگه دارد!
دست بگشاد و ببخشید آن همه هیچ ننهاد از برای فاطمه
پناه بر خدا از اینکه آدم اینطور کور و کر بشود…
یکی دعاش آموخت زیبا و عزیز گفت این بهتر ترا زان جمله چیز
گفت این تسبیح را به تو می‌گویم که بهتر است…
چون اینجا می‌خواهد ابوبکر را تبرئه کند می‌گوید: بعد پیامبر به دختر خود گفت:
چون نماند از انبیا میراث باز کار چندینی مکن برخود دراز
از انبیاء ارث نمی‌رسد، بعداً به دنبال ارث و میراث نروی!!!
اگر شما بخواهید بین دو ضد را جمع کنید، بخواهید یا نخواهید یکی را دفع می‌کنید. در ادّعا حبّ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و ابوبکر دارد، در عمل فاطمه‌ی دروغگوی حیلت‌سازی که به دنبالِ مال مردم است (نستجیربالله)، آیا این حبّ است؟
احدی از عامّه در تاریخ چنین جفنگی که این صوفیِ بدبخت گفته است را نگفته است. او می‌گوید فاطمه می‌دانست به او ارث نمی‌رسد و بعد ادعای ارث کرد و حکومت را بهم ریخت و شبانه دفن شد و هزار و چهارصد سال است دعوا درست کرده است، در اینصورت که رأسِ انحرافِ مسلمین است!
چرا این حرف را زده است؟ چون خواسته است که آن طرف را تبرئه کند.
این جمله‌ی پایانی را حتّی ابن تیمیه ملعون هم نگفته است، چنین حرف کثیفی از دهان احدی خارج نشده است!
روضه و توسّل به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها
بنده هر چند سال یک مرتبه روضه‌ای را می‌خوانم، امروز میخواهم برای شما روضه‌ای از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بخوانم.
قبل از اینکه وارد بشود و بگویم که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه چطور روضه خوانده‌اند، آدرس می‌دهم که بروید و ملاحظه کنید.
یک کتاب لغت به نام «تاج العروس» داریم، این مطلب را از مجلد سی و چهارم این کتاب می‌بینید.
خیلی اوقات ریشه‌ی کلمه در لغت عرب بر سه حرف است، مانند «سَمِعَ»، «بَصَرَ»، «بَعُدَ»، اگر بعضی از این سه واژه مشترک باشد، خیلی از اوقات معنا مشترک است.
مثلاً «قَصَمَ»، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌فرمایند: «قَصَمَ ظَهْرِی اِثْنَانِ»[۱۰] دو گروه کمرِ مرا شکستند؛ «فَصَمَ» هم هست، تقریباً معنای برابری با جزئیات کمی دارند. مثلاً یکی از آن‌ها شکستنِ باصدا است و دیگری شکستنِ بی‌صدا.
اگر حروف مشترک باشد، خیلی از اوقات معنا مشترک می‌شود.
حال کلمه‌ی سه حرفی که اول آن «هـ» و آخر آن هم «م» است؛ مانند «هَزَمَ» که معنای شکستن دارد، «هَسَمَ» یا «هَشَمَ» هم یعنی شکستنِ یک چیزِ خشک که هنگام شکستن صدا می‌دهد. «هَرَمَ» یعنی شکستن از درون، مانند پیر و فرتوت شدن. «هَدَمَ» یعنی «نَقضُ البَناء» یعنی طوری شکستنِ شدیدی که ساختمان فرو می‌ریزد. «هَضَمَ» یعنی شکستنِ چیزی که رویه‌ی سختی دارد و درونِ آن نرم است، مانندِ قفسه‌ی سینه. معنای دیگر آن این است که آن چیزی که رویه‌ی سختی دارد و درون آن نرم است، دچار نقص می‌شود.
حال برای شما روضه می‌خوانم.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را شستشو داد، علم امامت سرِ جای خود، ولی هنگام شستشو با دستانِ خود هم حس کرد که چه چیزی روی داده است.
زمانی انسان چیزی می‌بیند یا چیزی می‌شنود، مثلاً می‌گویند سرد بود، می‌شنود، یا می‌بیند عدّه‌ای در سرما هستند؛ اما زمانی به سرما می‌رود و سرمای استخوان‌سوز را حس می‌کند.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه علم داشتند، عالم هستند، اما در آن ماجرای غسل، حس هم کردند، برای همین گاهی سر به دیوار می‌گذاشتند…
آنقدر دلِ بچه‌ها برای پدر سوخته بود، بعضی روضه‌خوان‌ها می‌گویند بچه‌ها آستین به دهان گرفته بودند، چون هم می‌خواستند گریه کنند و هم نمی‌خواستند پدر را بیشتر اذیت کنند، پدر فرو ریخته بود، به قولِ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم رکنِ پدر شکسته بود، نمی‌خواستند دغدغه‌ی پدر را زیاد کنند.
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه مشغول تغسیل بودند، چون کار مخفیانه بود هم در مقابل چشم بچه‌ها بود، بچه‌ها هم در حال نگاه کردن بودند. حضرت لحظه‌ای به خود آمدند و دیدند بچه‌ها وحشت‌زده شده‌اند…
امام شما اینطور است، اوج غم امیرالمؤمنین صلوات الله علیه است، اوج آن حالتی است که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌بینند بچه‌ها در اوج غم هستند، اما لطافت دارد، دید حسنین و زینبین و فضه ایستاده‌اند، برگشت و فرمود: «یَا أُمَّ کُلْثُومٍ یَا زَیْنَبُ یَا سُکَینَهُ یَا فِضَّهُ یَا حَسَنُ یَا حُسَیْنُ هَلُمُّوا تَزَوَّدُوا مِنْ أُمِّکُمْ»،[۱۱] بیایید و با مادرتان وداع کنید… امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فضّه را هم حساب کردند، ما امید داریم ما را هم حساب کنند، قیامت بیایند و به ما هم بگویند که مادرتان شما را هم صدا زده است…
در قیامت هست که وقتی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها محاذی عرش قرار می‌گیرد… می‌گویند حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها اولین کسی است که وارد بهشت می‌شود، کنار عرش می‌ایستد، صیحه می‌زند، خطاب می‌آید «یَا فَاطِمَهُ لَکِ عِنْدِی اَلرِّضَا»[۱۲] هرچه تو می‌خواهی؛ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها داخل نمی‌روند و می‌گویند: «یَا رَبِّ! شِیعَتِی وَ شِیعَهِ وُلدِی»… مادر ما را فراموش نمی‌کند…
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمودند: «هَلُمُّوا تَزَوَّدُوا مِنْ أُمِّکُمْ فَهَذَا اَلْفِرَاقُ وَ اَللِّقَاءُ فِی اَلْجَنَّهِ»، دیگر مادر را نخواهید دید…
بچه‌ها با مادر وداع کردند، حضرت بدن را برداشتند و بردند تا در قبر بگذارند، روضه‌خوان‌ها می‌گویند باید یک نفر بالا بایستد و یک نفر هم پایین، ولی من می‌گویم که مشکل اینجا نبود، وزنِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها خیلی کم شده بود، مشکل این نبود که چطور ایشان را داخل قبر بگذارند، اولاً مشکل دلِ سوخته‌ی امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بود، اول خواستند به امرِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بدن را داخل تابوت بگذارند تا کنار قبر ببرند، به قول آن شاعر می‌گوید حضرت نگاهی به آن دیواره‌های چوبیِ تابوت کرد و نگاهی به دست و بازوی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، فرمود: «یَا نَعشُ رِفقاً بِالعَزِیزَه إنَّهَا» ای دیواره‌های چوبینِ تابوت، مراقبِ بدنِ فاطمه‌ی من باشید که «مُجَرَّحَهٌ لَا تَخدِشِی الجُرحَ ثَانِیَا» آنقدر این بدن آسیب خورده است که تحمّلِ دوباره ندارد…
بدن مبارک حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها وزنی نداشت، بدن را به کنار قبر بردند، خودِ امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بدن را به داخل قبر برد، آن چیزی که برای امیرالمؤمنین صلوات الله علیه ویرانگر بود این بود…
اگر شما ماشینی از دوست خودتان قرض بگیرید و به سفر بروید و چپ کنید، دیگر رویتان نمی‌شود بروید تا با او حرف بزنید، یا بچه‌ی دوستتان را به سفر می‌برید که به او خوش بگذرد، اگر خطی به دست او بیفتد خجالت می‌کشید، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه کسی است که به ایشان عرض می‌کنیم «السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اللّهِ فِی أَرْضِهِ»، صاحبِ امانت هم پیغمبرِ ختم المرسلین است…
ذهن انسان به جاهایی می‌رود…
حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه هم در کربلا امانت گرفتند ولی برنگرداندند و به پشت خیمه بردند…
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه بدن را داخل قبر گذاشتند، اقداماتی که باید انجام می‌دادند را انجام دادند، روی کفن را باز کردند، کارها را انجام دادند، لحد چیدند، خاک ریختند، روی قبر را صاف کردند، طوری که معلوم نباشد اینجا قبر است… «فَلَمَّا نَفَضَ یَدَهُ مِنْ تُرَابِ اَلْقَبْرِ»[۱۳] همینکه دست خود را از روی خاک برداشت و بهم زد «هَاجَ بِهِ اَلْحُزْنُ» حزن به او حمله کرد…
می‌گوید اول دیدند که امیرِ غم‌ها آرام آرام گریه می‌کند، آنقدر مصیبت سنگین است که انگار بهت‌زده شده است، اول گریه کرد، بعد به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم پناه آورد، «اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا رَسُولَ اَللَّهِ مِنِّی وَ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ مِنِ اِبْنَتِکَ وَ حَبِیبَتِکَ» از طرف خودم و دخترتان به شما سلام عرض می‌کنم…
اولاً این حالت برای امیرالمؤمنین صلوات الله علیه سخت بود، امیرالمؤمنین صلوات الله علیه که کم‌کاری نکرده‌اند، این خجالت از جنسِ خجالتِ پسرِ ایشان قمر بنی هاشم علیه السلام است، او که کم‌کاری نکرده بود… عرض کرد: «لَقَدِ اُسْتُرْجِعَتِ اَلْوَدِیعَهُ»… اما این فاطمه دیگر آن فاطمه نیست…
بعد عبارتی فرمودند که من آن لغات را برای این عبارت عرض کردم، عرض کرد: یا رسول الله! «أَحْفِهَا اَلسُّؤَالَ»[۱۴] او را سؤال‌پیچ کن، «وَ اِسْتَخْبِرْهَا اَلْحَالَ» حال او را جویا شو، «سَتُنْبِئُکَ اِبْنَتُکَ» دختر شما به شما خواهد گفت، به من نگفت، من دست کشیدم و فهمیدم، «بِتَظَافُرِ أُمَّتِکَ عَلَى هَضْمِهَا» امّت شما فاطمه را درهم شکستند…
[۱]– سوره مبارکه غافر، آیه ۴۴٫
[۲]– سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸٫
[۳]– الصّحیفه السّجّادیّه، ص ۹۸٫
[۴] زیارت اربعین
[۵] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۶۵ (وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ ۖ وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ ۗ وَلَوْ یَرَى الَّذِینَ ظَلَمُوا إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّهَ لِلَّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ)
[۶] مشکاه الأنوار فی غرر الأخبار ، جلد ۱ ، صفحه ۶۱ (رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ نبیک قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ جَعْفَرُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُقْبِلٍ اَلْقُمِّیُّ بِبَغْدَادَ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو اَلْحَسَنِ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلزَّائِدِیُّ اَلْبَصْرِیُّ بِأَصْفَهَانَ قَالَ حَدَّثَنَا اَلْحَسَنُ بْنُ أَسَدٍ قَالَ حَدَّثَنَا اَلْهَیْثَمُ بْنُ وَاقِدٍ اَلْجَزَرِیُّ قَالَ حَدَّثَنِی مِهْزَمٌ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ فَذَکَرْتُ اَلشِّیعَهَ فَقَالَ یَا مِهْزَمُ إِنَّمَا اَلشِّیعَهُ مَنْ لاَ یَعْدُو سَمْعَهُ صَوْتُهُ وَ لاَ شَحْنُهُ بَدَنَهُ وَ لاَ یُحِبُّ لَنَا مُبْغِضاً وَ لاَ یُبْغِضُ لَنَا مُحِبّاً وَ لاَ یُجَالِسُ لَنَا غَالِیاً وَ لاَ یَهِرُّ هَرِیرَ اَلْکَلْبِ وَ لاَ یَطْمَعُ طَمَعَ اَلْغُرَابِ وَ لاَ یَسْأَلُ اَلنَّاسَ وَ إِنْ مَاتَ جُوعاً – اَلْمُتَنَحِّی عَنِ اَلنَّاسِ اَلْخَفِیُّ عَلَیْهِمْ وَ إِنِ اِخْتَلَفَتْ بِهِمُ اَلدَّارُ لَمْ تَخْتَلِفْ أَقَاوِیلُهُمْ – إِنْ غَابُوا لَمْ یُفْقَدُوا وَ إِنْ حَضَرُوا لَمْ یُؤْبَهْ بِهِمْ وَ إِنْ خَطَبُوا لَمْ یُزَوَّجُوا – یَخْرُجُونَ مِنَ اَلدُّنْیَا وَ حَوَائِجُهُمْ فِی صُدُورِهِمْ إِنْ لَقُوا مُؤْمِناً أَکْرَمُوهُ وَ إِنْ لَقُوا کَافِراً هَجَرُوهُ وَ إِنْ أَتَاهُمْ ذُو حَاجَهٍ رَحِمُوهُ وَ فِی أَمْوَالِهِمْ یَتَوَاسَوْنَ – ثُمَّ قَالَ یَا مِهْزَمُ قَالَ جَدِّی رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لِعَلِیٍّ رِضْوَانُ اَللَّهِ عَلَیْهِ یَا عَلِیُّ کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنِی وَ لاَ یُحِبُّکَ أَنَا اَلْمَدِینَهُ وَ أَنْتَ اَلْبَابُ وَ مِنْ أَیْنَ تُؤْتَى اَلْمَدِینَهُ إِلاَّ مِنْ بَابِهَا . وَ رَوَى أَیْضاً مِهْزَمٌ هَذَا اَلْحَدِیثَ إِلَى قَوْلِهِ: وَ إِنْ مَاتَ جُوعاً قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَیْنَ أَطْلُبُ هَؤُلاَءِ قَالَ هَؤُلاَءِ اُطْلُبُهُمْ فِی أَطْرَافِ اَلْأَرْضِ أُولَئِکَ اَلْخَفِیضُ عَیْشُهُمْ اَلْمُنْتَقِلَهُ دِیَارُهُمْ اَلْقَلِیلَهُ مُنَازَعَتُهُمْ إِنْ مَرِضُوا لَمْ یُعَادُوا وَ إِنْ مَاتُوا لَمْ یَشْهَدُوا وَ إِنْ خَاطَبَهُمْ جَاهِلٌ سَلَّمُوا وَ عِنْدَ اَلْمَوْتِ لاَ یَجْزَعُونَ وَ فِی أَمْوَالِهِمْ یَتَوَاسَوْنَ إِنْ لَجَأَ إِلَیْهِمْ ذُو حَاجَهٍ مِنْهُمْ رَحِمُوهُ لَمْ تَخْتَلِفْ قُلُوبُهُمْ وَ إِنِ اِخْتَلَفَتْ بِهِمُ اَلْبُلْدَانُ ثُمَّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ کَذَبَ یَا عَلِیُّ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنِی وَ یُبْغِضُکَ.)
[۷] سوره مبارکه انعام، آیه ۷۸ (فَلَمَّا رَأَى الشَّمْسَ بَازِغَهً قَالَ هَٰذَا رَبِّی هَٰذَا أَکْبَرُ ۖ فَلَمَّا أَفَلَتْ قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی بَرِیءٌ مِمَّا تُشْرِکُونَ)
[۸] سوره مبارکه انعام، آیه ۷۶ (فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ رَأَىٰ کَوْکَبًا ۖ قَالَ هَٰذَا رَبِّی ۖ فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِینَ)
[۹] سوره مبارکه توبه، آیه ۲۴ (قُلْ إِنْ کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَاؤُکُمْ وَإِخْوَانُکُمْ وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَهٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا وَمَسَاکِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْکُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّىٰ یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ ۗ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ)
[۱۰] غرر الحکم و درر الکلم ، جلد ۱ ، صفحه ۶۹۶ (مَا قَصَمَ ظَهْرِی إِلاَّ رَجُلاَنِ عَالِمٌ مُتَهَتِّکٌ وَ جَاهِلٌ مُتَنَسِّکٌ هَذَا یُنْفِرُ عَنِ الْحَقِّ بِتَهَتُّکِهِ وَ هَذَا یَدْعُو إِلَى الْبَاطِلِ بِتَنَسُّکِهِ .)
[۱۱] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام ، جلد ۴۳ ، صفحه ۱۷۴ (فَقَالَ لَهَا عَلِیٌّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ مِنْ أَیْنَ لَکِ یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ هَذَا اَلْخَبَرُ وَ اَلْوَحْیُ قَدِ اِنْقَطَعَ عَنَّا فَقَالَتْ یَا أَبَا اَلْحَسَنِ رَقَدْتُ اَلسَّاعَهَ فَرَأَیْتُ حَبِیبِی رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فِی قَصْرٍ مِنَ اَلدُّرِّ اَلْأَبْیَضِ فَلَمَّا رَآنِی قَالَ هَلُمِّی إِلَیَّ یَا بُنَیَّهِ فَإِنِّی إِلَیْکِ مُشْتَاقٌ فَقُلْتُ وَ اَللَّهِ إِنِّی لَأَشَدُّ شَوْقاً مِنْکَ إِلَى لِقَائِکَ فَقَالَ أَنْتِ اَللَّیْلَهَ عِنْدِی وَ هُوَ اَلصَّادِقُ لِمَا وَعَدَ وَ اَلْمُوفِی لِمَا عَاهَدَ فَإِذَا أَنْتَ قَرَأْتَ یس فَاعْلَمْ أَنِّی قَدْ قَضَیْتُ نَحْبِی فَغَسِّلْنِی وَ لاَ تَکْشِفْ عَنِّی فَإِنِّی طَاهِرَهٌ مُطَهَّرَهٌ وَ لْیُصَلِّ عَلَیَّ مَعَکَ مِنْ أَهْلِیَ اَلْأَدْنَى فَالْأَدْنَى وَ مَنْ رُزِقَ أَجْرِی وَ اِدْفِنِّی لَیْلاً فِی قَبْرِی بِهَذَا أَخْبَرَنِی حَبِیبِی رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَقَالَ عَلِیٌّ وَ اَللَّهِ لَقَدْ أَخَذْتُ فِی أَمْرِهَا وَ غَسَّلْتُهَا فِی قَمِیصِهَا وَ لَمْ أَکْشِفْهُ عَنْهَا فَوَ اَللَّهِ لَقَدْ کَانَتْ مَیْمُونَهً طَاهِرَهً مُطَهَّرَهً ثُمَّ حَنَّطْتُهَا مِنْ فَضْلَهِ حَنُوطِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ کَفَّنْتُهَا وَ أَدْرَجْتُهَا فِی أَکْفَانِهَا فَلَمَّا هَمَمْتُ أَنْ أَعْقِدَ اَلرِّدَاءَ نَادَیْتُ یَا أُمَّ کُلْثُومٍ یَا زَیْنَبُ یَا سُکَینَهُ یَا فِضَّهُ یَا حَسَنُ یَا حُسَیْنُ هَلُمُّوا تَزَوَّدُوا مِنْ أُمِّکُمْ فَهَذَا اَلْفِرَاقُ وَ اَللِّقَاءُ فِی اَلْجَنَّهِ فَأَقْبَلَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ وَ هُمَا یُنَادِیَانِ وَا حَسْرَتَا لاَ تَنْطَفِئُ أَبَداً مِنْ فَقْدِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ اَلْمُصْطَفَى وَ أُمِّنَا فَاطِمَهَ اَلزَّهْرَاءِ یَا أُمَّ اَلْحَسَنِ یَا أُمَّ اَلْحُسَیْنِ إِذَا لَقِیتِ جَدَّنَا مُحَمَّداً اَلْمُصْطَفَى فَأَقْرِئِیهِ مِنَّا اَلسَّلاَمَ وَ قُولِی لَهُ إِنَّا قَدْ بَقِینَا بَعْدَکَ یَتِیمَیْنِ فِی دَارِ اَلدُّنْیَا فَقَالَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ إِنِّی أُشْهِدُ اَللَّهَ أَنَّهَا قَدْ حَنَّتْ وَ أَنَّتْ وَ مَدَّتْ یَدَیْهَا وَ ضَمَّتْهُمَا إِلَى صَدْرِهَا مَلِیّاً وَ إِذَا بِهَاتِفٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ یُنَادِی یَا أَبَا اَلْحَسَنِ اِرْفَعْهُمَا عَنْهَا فَلَقَدْ أَبْکَیَا وَ اَللَّهِ مَلاَئِکَهَ اَلسَّمَاوَاتِ فَقَدِ اِشْتَاقَ اَلْحَبِیبُ إِلَى اَلْمَحْبُوبِ قَالَ فَرَفَعْتُهُمَا عَنْ صَدْرِهَا وَ جَعَلْتُ أَعْقِدُ اَلرِّدَاءَ)
[۱۲] الأمالی (للمفید) ، جلد ۱ ، صفحه ۱۳۰ (قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى قَالَ حَدَّثَنَا أَبِی قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنِ اِبْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: إِذَا کَانَ یَوْمُ اَلْقِیَامَهِ جَمَعَ اَللَّهُ اَلْأَوَّلِینَ وَ اَلْآخِرِینَ فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ ثُمَّ أَمَرَ مُنَادِیاً فَنَادَى غُضُّوا أَبْصَارَکُمْ وَ نَکِّسُوا رُءُوسَکُمْ – حَتَّى تَجُوزَ فَاطِمَهُ اِبْنَهُ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ اَلصِّرَاطَ قَالَ فَتَغُضُّ اَلْخَلاَئِقُ أَبْصَارَهُمْ فَتَأْتِی فَاطِمَهُ عَلَیْهَا السَّلاَمُ عَلَى نَجِیبٍ مِنْ نُجُبِ اَلْجَنَّهِ یُشَیِّعُهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ فَتَقِفُ مَوْقِفاً شَرِیفاً مِنْ مَوَاقِفِ اَلْقِیَامَهِ ثُمَّ تَنْزِلُ عَنْ نَجِیبِهَا فَتَأْخُذُ قَمِیصَ اَلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ بِیَدِهَا مُضَمَّخاً بِدَمِهِ وَ تَقُولُ یَا رَبِّ هَذَا قَمِیصُ وَلَدِی وَ قَدْ عَلِمْتَ مَا صُنِعَ بِهِ – فَیَأْتِیهَا اَلنِّدَاءُ مِنْ قِبَلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَا فَاطِمَهُ لَکِ عِنْدِی اَلرِّضَا فَتَقُولُ یَا رَبِّ اِنْتَصِرْ لِی مِنْ قَاتِلِهِ فَیَأْمُرُ اَللَّهُ تَعَالَى عُنُقاً مِنَ اَلنَّارِ فَتَخْرُجُ مِنْ جَهَنَّمَ فَتَلْتَقِطُ قَتَلَهَ اَلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ کَمَا یَلْتَقِطُ اَلطَّیْرُ اَلْحَبَّ ثُمَّ یَعُودُ اَلْعُنُقُ بِهِمْ إِلَى اَلنَّارِ فَیُعَذَّبُونَ فِیهَا بِأَنْوَاعِ اَلْعَذَابِ ثُمَّ تَرْکَبُ فَاطِمَهُ عَلَیْهَا السَّلاَمُ نَجِیبَهَا حَتَّى تَدْخُلَ اَلْجَنَّهَ وَ مَعَهَا اَلْمَلاَئِکَهُ اَلْمُشَیِّعُونَ لَهَا وَ ذُرِّیَّتُهَا بَیْنَ یَدَیْهَا – وَ أَوْلِیَاؤُهُمْ مِنَ اَلنَّاسِ عَنْ یَمِینِهَا وَ شِمَالِهَا.)
[۱۳] الأمالی (للمفید) ، جلد ۱ ، صفحه ۲۸۱ (قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ اَلْحُسَیْنِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبِی قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اَلْجَبَّارِ عَنِ اَلْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلرَّازِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلْهُرْمُزَانِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ اَلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: لَمَّا مَرِضَتْ فَاطِمَهُ بِنْتُ اَلنَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَصَّتْ إِلَى عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ أَنْ یَکْتُمَ أَمْرَهَا وَ یُخْفِیَ خَبَرَهَا وَ لاَ یُؤْذِنَ أَحَداً بِمَرَضِهَا فَفَعَلَ ذَلِکَ وَ کَانَ یُمَرِّضُهَا بِنَفْسِهِ وَ تُعِینُهُ عَلَى ذَلِکَ أَسْمَاءُ بِنْتُ عُمَیْسٍ رَحِمَهَا اَللَّهُ عَلَى اِسْتِسْرَارٍ بِذَلِکَ کَمَا وَصَّتْ بِهِ – فَلَمَّا حَضَرَتْهَا اَلْوَفَاهُ وَصَّتْ أَمِیرَ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ أَنْ یَتَوَلَّى أَمْرَهَا وَ یَدْفِنَهَا لَیْلاً وَ یُعَفِّیَ قَبْرَهَا فَتَوَلَّى ذَلِکَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ دَفَنَهَا وَ عَفَّى مَوْضِعَ قَبْرِهَا فَلَمَّا نَفَضَ یَدَهُ مِنْ تُرَابِ اَلْقَبْرِ هَاجَ بِهِ اَلْحُزْنُ فَأَرْسَلَ دُمُوعَهُ عَلَى خَدَّیْهِ وَ حَوَّلَ وَجْهَهُ إِلَى قَبْرِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَقَالَ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا رَسُولَ اَللَّهِ مِنِّی وَ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ مِنِ اِبْنَتِکَ وَ حَبِیبَتِکَ – وَ قُرَّهِ عَیْنِکَ وَ زَائِرَتِکَ وَ اَلْبَائِتَهِ فِی اَلثَّرَى بِبُقْعَتِکَ وَ اَلْمُخْتَارِ لَهَا اَللَّهُ سُرْعَهَ اَللَّحَاقِ بِکَ قَلَّ یَا رَسُولَ اَللَّهِ عَنْ صَفِیَّتِکَ صَبْرِی وَ ضَعُفَ عَنْ سَیِّدَهِ اَلنِّسَاءِ تَجَلُّدِی- إِلاَّ أَنَّ فِی اَلتَّأَسِّی لِی بِسُنَّتِکَ وَ اَلْحُزْنِ اَلَّذِی حَلَّ بِی بِفِرَاقِکَ مَوْضِعَ اَلتَّعَزِّی – فَلَقَدْ وَسَّدْتُکَ فِی مَلْحُودِ قَبْرِکَ بَعْدَ أَنْ فَاضَتْ نَفْسُکَ عَلَى صَدْرِی وَ غَمَّضْتُکَ بِیَدِی وَ تَوَلَّیْتُ أَمْرَکَ بِنَفْسِی نَعَمْ وَ فِی کِتَابِ اَللَّهِ أَنْعَمُ اَلْقَبُولِ – إِنّٰا لِلّٰهِ وَ إِنّٰا إِلَیْهِ رٰاجِعُونَ – لَقَدِ اُسْتُرْجِعَتِ اَلْوَدِیعَهُ وَ أُخِذَتِ اَلرَّهِینَهُ وَ اُخْتُلِسَتِ اَلزَّهْرَاءُ فَمَا أَقْبَحَ اَلْخَضْرَاءَ وَ اَلْغَبْرَاءَ یَا رَسُولَ اَللَّهِ أَمَّا حُزْنِی فَسَرْمَدٌ وَ أَمَّا لَیْلِی فَمُسَهَّدٌ – لاَ یَبْرَحُ اَلْحُزْنُ مِنْ قَلْبِی أَوْ یَخْتَارَ اَللَّهُ لِی دَارَکَ اَلَّتِی أَنْتَ فِیهَا مُقِیمٌ کَمَدٌ مُقَیِّحٌ وَ هَمٌّ مُهَیِّجٌ سَرْعَانَ مَا فَرَّقَ بَیْنَنَا وَ إِلَى اَللَّهِ أَشْکُو – وَ سَتُنَبِّئُکَ اِبْنَتُکَ بِتَضَافُرِ أُمَّتِکَ عَلَیَّ وَ عَلَى هَضْمِهَا حَقَّهَا فَاسْتَخْبِرْهَا اَلْحَالَ فَکَمْ مِنْ غَلِیلٍ مُعْتَلِجٍ بِصَدْرِهَا لَمْ تَجِدْ إِلَى بَثِّهِ سَبِیلاً وَ سَتَقُولُ وَ یَحْکُمُ اَللَّهُ وَ هُوَ خَیْرُ اَلْحٰاکِمِینَ سَلاَمٌ عَلَیْکَ یَا رَسُولَ اَللَّهِ سَلاَمَ مُوَدِّعٍ لاَ سَئِمٍ وَ لاَ قَالٍ فَإِنْ أَنْصَرِفْ فَلاَ عَنْ مَلاَلَهٍ وَ إِنْ أُقِمْ فَلاَ عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِمَا وَعَدَ اَللَّهُ اَلصَّابِرِینَ وَ اَلصَّبْرُ أَیْمَنُ وَ أَجْمَلُ وَ لَوْ لاَ غَلَبَهُ اَلْمُسْتَوْلِینَ عَلَیْنَا لَجَعَلْتُ اَلْمُقَامَ عِنْدَ قَبْرِکَ لِزَاماً وَ لَلَبِثْتُ عِنْدَهُ مَعْکُوفاً وَ لَأَعْوَلْتُ إِعْوَالَ اَلثَّکْلَى عَلَى جَلِیلِ اَلرَّزِیَّهِ فَبِعَیْنِ اَللَّهِ تُدْفَنُ اِبْنَتُکَ سِرّاً وَ تُهْتَضَمُ حَقَّهَا قَهْراً وَ تُمْنَعُ إِرْثَهَا جَهْراً وَ لَمْ یَطُلِ اَلْعَهْدُ وَ لَمْ یَخْلُ مِنْکَ اَلذِّکْرُ فَإِلَى اَللَّهِ یَا رَسُولَ اَللَّهِ اَلْمُشْتَکَى وَ فِیکَ أَجْمَلُ اَلْعَزَاءِ – وَ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیْکَ وَ عَلَیْهَا وَ رَحْمَهُ اَللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ .)
[۱۴] کشف الغمه فی معرفه الأئمه ، جلد ۱ ، صفحه ۵۰۶ (وَ فِی رِوَایَهٍ أُخْرَى زِیَادَهٌ عَلَى قَوْلِ عَلِیٍّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ عِنْدَ مَوْتِهَا -: أَمَّا حُزْنِی فَسَرْمَدٌ وَ أَمَّا لَیْلِی فَمُسَهَّدٌ وَ لاَ نَبْرَحُ أَوْ یَخْتَارَ اَللَّهُ تَعَالَى لِی دَارَکَ اَلَّتِی أَنْتَ فِیهَا مُقِیمٌ سَرْعَانَ مَا فُرِّقَ بَیْنَنَا وَ إِلَى اَللَّهِ أَشْکُو وَ سَتُنْبِئُکَ اِبْنَتُکَ بِتَظَافُرِ أُمَّتِکَ عَلَى هَضْمِهَا حَقَّهَا فَأَحْفِهَا اَلسُّؤَالَ وَ اِسْتَخْبِرْهَا اَلْحَالَ فَکَمْ مِنْ غَلِیلٍ مُعْتَلِجٍ بِصَدْرِهَا لَمْ تَجِدْ إِلَى بَثِّهِ سَبِیلاً فَسَتَقُولُ وَ یَحْکُمُ اَللَّهُ وَ هُوَ خَیْرُ اَلْحٰاکِمِینَ وَ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکُمَا سَلاَمَ مُوَدِّعٍ لاَ قَالٍ وَ لاَ سَئِمٍ فَإِنْ أَنْصَرِفْ فَلاَ عَنْ مَلاَلَهٍ وَ إِنْ أَقُمْ فَلاَ عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِمَا وَعَدَهُ اَللَّهُ اَلصَّابِرِینَ فَالصَّبْرُ أَیْمَنُ وَ أَجْمَلُ فَبِعَیْنِ اَللَّهِ تُدْفَنُ اِبْنَتُکَ صَبْراً وَ تَهْتَضِمُ حَقَّهَا وَ تُمْنَعُ إِرْثَهَا وَ لَمْ یَبْعُدِ اَلْعَهْدُ فَإِلَى اَللَّهِ یَا رَسُولَ اَللَّهِ اَلْمُشْتَکَى وَ فِیکَ یَا رَسُولَ اَللَّهِ أَحْسَنُ اَلْعَزَاءِ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیْکَ وَ عَلَیْهَا مَعَکَ .)
پاسخ دهید