رسول خدا (صلوات الله علیه) خیلی زحمت کشیده بود. تدابیری که رسول خدا اندیشیده بود فقط یک مورد آن این است که روایاتی که در بین غیر شیعه وجود دارد این است که یک نفر می‌گوید من ۶ ماه، یک نفر می‌گوید من ۷ ماه، یک نفر می‌گوید ۹ ماه، یک نفر می‌گوید ۱۰ ماه، یک نفر می‌گوید ۱۱ ماه و یک نفر می‌گوید ۱۳ ماه در مدینه بودم، هر بار حدّاقل برای نمازهای صبح یعنی حدّاقل روزی یک بار می‌دیدیم پیغمبر اکرم می‌خواهند به مسجد بروند، به ویژه بعد از نزول آیه‌ی شریفه‌ی «وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلاهِ وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها»[۱] اهل خود را به نماز دعوت کن و بر این کار مداومت کن، صبر کن، استمرار داشته باش. رسول خدا جلوی خانه‌ی امیر المؤمنین و صدیقه‌ی طاهره و حسنین (علیهم السّلام) می‌آمدند و صدا می‌زدند: «الصَّلَاه یَا أَهْلَ الْبَیْتِ الصَّلَاهَ إِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً»[۲] می‌خواستند مصادیق اهل بیت را شیر فهم کنند. قرآن و اهل بیت. یعنی آن حدیثی که از پیغمبر به دست شما رسید، قبلاً گفتم حدیث پیغمبر دست مردم رسید شکی نیست که از خود پیغمبر باید اطاعت شود. کما این‌که آن‌ها اطاعت نکردند. حضرت خواست چیزی بنویسد و شخص نگذاشت. حدیث پیغمبر دست شما رسید، اهل بیت در جامعه حضور دارند. بروید سؤال کنید که این را پیغمبر اکرم (صلوات الله علیه) فرمودند یا نفرمودند. منظور ایشان از این حدیث چه بوده است.

[۱]– سوره‌ی طه، آیه ۱۳۲٫

[۲]– شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج ‏۲، ص ۲۲٫