بعد از اثبات تواتر حدیث غدیر، اثبات دروغگویی جناب ابن تیمیه ، شبهه خروج از اسلام او و ذهبی که به هیچ معنی ای از معانی مولا در حدیث غدیر عمل نکردند، به عنوان کلام پایانی می خواهیم ببینیم مولا به چه معناست؟ آیا مولا به معنی دوست است؟

جناب نووی (شارح مشهور)، مهم ترین شرح صحیح مسلم را به نام «المنهاج فی شرح صحیح مسلم بن الحجاج»، تألیف کرد.

نووی در صفحه ۱۴۰۰ (این چاپی که در دست ما موجود است) روایت عجیبی را آورده است.

از رسول خدا روایت شده است: «لا یَقُل العَبدْ لِسَیّدِهِ مَولای» برده به صاحبش نگوید مولای من.

آیا اگر «مولا» در معنای اولیه ی دوست بود، آیا اگر مولا در معنای اولیه ی نصرت بود، اشکال داشت برده به مالک خودش بگوید مولایَ؟

مالک اگر به برده اجازه ندهد ازدواجش باطل است، در اسلام اموالی که برده تجارت می کند همه حق مالک اوست، مالک تصمیم گیرنده اوست، ولی او ست،  چرا نگوید «مولای»؟

معلوم می شود «مولای» معنای مهمی دارد.

این روایت عجیب است که رسول خدا می گوید: «لا یَقُل العَبدْ لِسَیّدِهِ مَولای» برده به صاحب و سیدش نگوید «مولای»، چرا؟ «فَإن مَولاکُم الله عَز وَ جَلْ» چون خدا مولاست.

این به چه معناست؟ یعنی خدا اولی به تصرف است، یعنی ألنبیُّ اولَی بِالمؤمِنینَ مِن أنْفُسِهِم.

این یعنی به هر کسی «مولی» نگویید، زیرا «مولی» معنی خاصی دارد.

«مَنْ کُنتُ مَولاه فَعلیُّ مَولاه» معنای روایت پیامبر مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم برای کسی که بخواهد متوجه بشود واضح است، اما متاسفانه بعضی ها نخواستند!