«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏»

الحَمدُللهِ رَبِّ العَالَمِین وَ صَلَّی الله عَلَی سَیّدِنا وَ نَبیّنَا مُحَمَّدٍ وَ أهلِ بَیتِهِ الطّاهِرین

در مسیر تریت، یکی از موانع مهم حرکت به سمت کمال غفلت است. یکی از مسائلی که ما معمولاً از آن غافل می شویم این است که ما انسان ها ناقص هستیم. از این موضوع غافل نشویم. ما باید به سمت کمال حرکت کنیم و هیچ وقت ایستایی در کار نیست؛ همیشه باید حرکت کنیم. همیشه باید برای فتح قلّه ها برنامه داشته باشیم و با برنامه حرکت کنیم. اگر انسان فراموش کند که نیازمند و ناقص است، دچار ایستایی خواهد شد؛ ما انسان ها در مقابل قدرت لایزال الهی ضعیف هستیم. این نکته را فراموش نکنیم که ما فقیر خداوند هستیم؛ ما نیازمند او هستیم. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ»[۱]؛ ای انسان ها! شما فقیر هستید؛ شما نیازمند هستید. تنها کسی که بی نیاز و ستوده است و حتی نیاز به ستایش ما ندارد، خداوند متعال است. این مسئله بسیار مهم است. سرآغاز سقوط ما انسان ها لحظه ای است که احساس بی نیازی کنیم؛ احساس کنیم که که کامل شده ایم. آن وقت است که دیگر حرکت نخواهیم کرد.

پس غفلت از نیازمند ی و نقص و کاستی، باعث می شود که انسان از طریق تربیت و تهذیب و سیر و سلوک دور شود. قرآن کریم به عنوان یک انسان شناس و جامعه شناس، ریشه ی بسیاری از طغیان گری های ما را به صورت بسیار زیبا و در یک آیه تبیین کرده است؛ در قرآن کریم آمده است: «کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى»[۲]؛ انسان طغیان می کند و از حدّ خودش تجاوز می کند هنگامی که گمان می کند بی نیاز است. قرآن کریم نمی فرماید که انسان بی نیاز است؛ بلکه می فرماید انسان گمان می کند بی نیاز است؛ احساس می کند که بی نیاز است. لحظه ی سقوط ما انسان ها این است که فکر کنیم بی نیاز شده ایم و به کمال رسیده ایم. آن زمان است که دیگر حرکت نخواهیم کرد.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] سوره فاطر، آیه ۱۵

[۲] سوره علق، آیه ۶