«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏»

الحَمدُللهِ رَبِّ العَالَمِین وَ صَلَّی الله عَلَی سَیّدِنا وَ نَبیّنَا مُحَمَّدٍ وَ أهلِ بَیتِهِ الطّاهِرین

یکی از مسائلی که نباید از آن غافل شویم، ارزش خودمان است؛ ارزش خود انسان است. انسان باید به خود نیز توجه کند و هوشیار باشد که در پیشگاه خداوند متعال بسیار ارزشمند است. در بین تمام موجودات، تنها موجودی که لیاقت جانشینی ذات باری تعالی را دارد، انسان است. انسان می تواند به مقام خلیفه اللهی برسد؛ انسان می تواند به مقام جانشینی خداوند در مدیریت عالم برسد؛ انسان می تواند به جایی برسد که فرشته ره ندارد به مقام آدمیت…

وقتی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در لیله المعراج به یک جایگاهی از عروج رسیدند، جبرئیل امین که یکی از فرشتگان مقرّب درگاه الهی است، دیگر نتوانست به حرکت خود ادامه دهد. در روایات نقل شده است که جبرئیل در پاسخ به کلام رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم که پرسیدند چرا حرکت نمی کنی، پاسخ داد: «لو دنوت أنمله لاحترقت»[۱]؛ اگر یک قدم دیگر بردارم، آتش می گیرم. این مقام، مقام انسان است. پس ما باید مراقب باشیم که خودمان را ارزان نفروشیم؛ باید مراقب باشیم که این استعدادهای الهی خودمان را ضایع نکنیم؛ مراقب باشیم که به تعبیر امیرالمؤمنین علیه السلام کمترین ارزش ما این است که اهل بهشت بشویم. در نهج البلاغه از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه نقل شده است که می فرمایند: «إِنَّهُ لَیْسَ لِأَنْفُسِکُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّهَ»[۲]؛ برای جانِ شما و وجودی شما بهائی کمتر از بهشت نیست. «فَلَا تَبِیعُوهَا إِلَّا بِهَا»[۳]؛ اگر می خواهید معامله کنید، با شیطان معامله نکنید؛ بلکه با خداوند متعال معامله کنید. خودتان را به خداوند بفروشید و بهای آن زندگی جاودان در نعمت های فراوان الهی در بهشت است؛ پس خودتان را نابود نکنید و به وعده های شیطان دل نبندید. «إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ»[۴]؛ دشمن قسم خورده ی زندگی شما انسان ها، همین شیطان است. او نسبت به شما حسادت کرد و با شما دشمنی و کینه دارد. به سوی او نروید؛ به سوی خداوند بروید. این نکته بسیار مهم است که ما از خودمان غافل نشویم و ارزش خودمان را فراموش نکنیم و جایگاه خودمان را در نظام آفرینش از یاد نبریم.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] رازى, نجم الدین, رسالهُ عشق و عقل(معیار الصدق فى مصداق العشق), به اهتمام و تصحیح تقى تفضّلى, انتشارات علمى و فرهنگى, چاپ چهارم, ۱۳۸۱, ص ۸۳ ـ ۸۹٫

[۲] نهج البلاغه، حکمت ۴۵۶

[۳] همان.

[۴] سوره یس، آیه ۶۰٫