حجت السلام کاشانی روز چهارشنبه مورخ ۱۸ مهرماه ۱۴۰۳ در حرم مطهّر حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها به سخنرانی با موضوع “نصرت الهی” پرداختند که مشروح این جلسه تقدیم می‌شود.
با توجّه به اینکه در ایّامی هستیم که چند نوع مناسبت متراکم شده است، بحثی را در ادامه‌ی جلسه‌ی گذشته تقدیم می‌کنم که ابعاد این بحث به همه‌ی این مناسبت‌ها ربط پیدا کند.
ممکن است در این روزگاری که ما بعضی از ناکامی‌ها را هم کنار بعضی از پیروزی‌ها با همه‌ی وجود حس می‌کنیم، داغ روی داغ می‌بینیم، هنوز فرمانده‌ی نماینده‌ی نیروی قدس ما مستقر نشده است که شهید می‌شود، ممکن است اینجا سؤالی به ذهن ما برسد که آیا خدای متعال می‌خواهد ما را یاری کند یا نه؟ در این میان نصرت الهی چه می‌شود؟ مگر وعده‌ی الهی این نبوده است که «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ»؟[۱] مگر قرار نبوده است که خدای متعال ما را در دنیا… پیامبران و مؤمنین را در دنیا و در قیامت نصرت کند؟
عبارت آیه هم اینطور است که «إِنَّا لَنَنْصُرُ»، «نَنصُرُ» فعل مضارع است، استمرار دارد، اینطور نیست که خدای متعال یک مرتبه نصرت کرده باشد، خدای متعال دائماً نصرت می‌کند، یک تأکید هم با «ل» کرده است، یعنی قطعاً دائماً همیشه رسولانمان و مؤمنین را در دنیا و آخرت نصرت می‌کنیم.
پس چرا گاهی ما شکست می‌خوریم؟
اگر ما آیه را درست متوجّه نشده باشیم دچار ابهام می‌شویم، بعضی از غیرشیعیان از این تعدّی کرده‌اند، مثلاً گفته‌اند چون سیّدالشّهداء صلوات الله علیه در کربلا شهید شد، یا امیرالمؤمنین صلوات الله علیه در بعضی از بزنگاه‌ها که مردم همراهی نکردند شکست خورد یا نیمه‌پیروز شد، یا اینکه بعضی مانند شاه ولی الله دهلوی در «ازاله الخفاء» حتّی در خلافت امیرالمؤمنین صلوات الله علیه هم خدشه کرده‌اند، این موضوع برای این است که این آیه و آیات مانند این آیه را درست نفهمیده‌اند.
خدایی که فرموده است «ما دائماً رسولان و مؤمنان را یاری می‌کنیم» نعوذبالله آیا فراموش کرده است بعضی از انبیاء کشته شده‌اند؟ آیا خود خدای متعال در این قرآن کریم نفرموده است که «یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ»؟[۲]
ما باید معنای نصرت را درست و مطابق آنچه که فرموده است بیان کنیم.
آیا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم در احد شکست نخورد؟ آیا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم در بخش‌هایی از ابتدای حنین شکست نخورد؟ آیا پروژه‌ی غدیر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم که بخش زیادی از آن موفق بود، همه‌ی آن موفق بود؟ خیلی روشن است که نه.
باید چکار کرد؟ باید آیه را چطور معنا کرد؟
خدایی که «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ» را فرموده است، همین خدا راجع به شکست‌های پیامبر ما و انبیای گذشته هم سخن فرموده است، منتها نکته‌ی مهم اینجاست…
من از محضر حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها عذر می‌خواهم که مجبور هستم با یک امر دون مثال بزنم، ولی مثال روشنی است و به فهم مسئله کمک می‌کند.
یک بازی فوتبال که نود دقیقه است، می‌بینند یک تیم در ده دقیقه‌ی اول دو گل جلو است، هیچکس تلویزیون را خاموش نمی‌کند که بگوید شکست خوردیم، دقیقه‌ی ده که چیزی معلوم نیست، باید سوت پایان را بزنند تا معلوم شود. گاهی اوقات شده است که ثانیه‌های پایانی اوضاع تغییر پیدا کرده است. در ورزش‌های رزمی هم همینطور است، گاهی شش دقیقه با یکدیگر مسابقه می‌دهند، نتیجه در دو ثانیه‌ی پایانی تغییر پیدا می‌کند.
خدای متعال به ما وعده نداده است که در هر مقطعی که ما دوست داریم نتیجه بگیریم، به ما وعده‌ی نصرت داده است، اما وعده نداده است که هر پنج دقیقه چه اتفاقی می‌افتد، غیر از اینکه این ابتلائات برای تربیت ما لازم است.
خدای متعال پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین را بیش از ما دوست داشت، و ابتلائات آن‌ها بیش از ما بود، به قول سید باقر هندی که در مورد امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌گوید: «وحباهُ بِکلِّ فَضلٍ عَظیمٍ» خدا هرچه داشت به علی بن ابیطالب داد، «وَبِمقدارِ ما حَباهُ ابتَلاهُ» به همان میزان هم او را مبتلا کرد.
آن ابتلایی که خدای متعال برای حضرت ابراهیم سلام الله علیه مقدّر کرد که برای ما نمی‌کند، هیچوقت به ما نمی‌فرماید سر فرزند خودت را قطع کن، می‌داند که این امتحان برای ما خیلی سنگین است، خدای متعال ما را به چنین ابتلایی یا برخی ابتلائاتی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را به آن مبتلا کرد مبتلا نمی‌کند. اتفاقاً اگر یک قومی اهل ایمان باشند، ابتلائاتشان اینجا زیاد می‌شود.
در روایات ما درباره‌ی اصحاب امام زمان ارواحنا فداه… که ما بدون اینکه بخواهیم تطبیق کنیم، امید داریم که ایام ما جزو آن ایام نزدیک پیش از ظهور باشد، می‌توانیم امید داشته باشیم، «إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً * وَ نَراهُ قَرِیباً»،[۳] بدون اینکه بخواهم تطبیق کنم، دوست داریم و امید داریم که ان شاء الله این ایام نزدیک به ظهور امام زمان ارواحنا فداه باشد.
آنجا روایت از قول حضرت حق در یک حدیث بسیار مهمّی که قدسی است می‌فرماید: یاران مهدی یاران من هستند، «بِهِمْ أَکْشِفُ اَلزَّلاَزِلَ»،[۴] اگر زلزله‌ها نمی‌آید، اگر زمین امنیت دارد، اگر خون‌ها ریخته نمی‌شود به برکتِ آن‌هاست.
برکتِ امام زمان ارواحنا فداه و سلام الله علیه سر جای خود، برکتِ یاران امام زمان ارواحنا فداه این است!
می‌فرماید فتنه‌ها به برکتِ این‌ها دفن می‌شود، امنیت به برکتِ این‌ها ایجاد می‌شود.
حال چون این‌ها خیلی برکت دارند و به برکت این‌ها امنیت برای دیگران حاصل می‌شود، آیا خودشان هم دائماً در آسایش هستند؟ نخیر! می‌فرماید: «تُتَهَادَى رُءُوسُهُم إلَی المُلُوک» سر‌های این‌ها را برای سلاطین و جبابره و زورگویان و مستکبرین هدیه می‌فرستند.
همین‌هایی که حضورشان و نفس کشیدنشان برکت است!
قرار بر این نبوده است که اولیای خدا در یک آسایشی باشند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمود که هیچ پیامبری مثل من در این دنیا اذیت نشده است.
به یکی از آن‌ها اشاره می‌کنم که مهربانی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هم در آن پیداست. یکی از ویژگی‌های اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین که اینقدر در این دنیا سختی کشیده‌اند این است، من الآن اینجا نشسته‌ام و با شما صحبت می‌کنم، می‌گویم این مردم لبنان به زحمت افتاده‌اند، یک شماره کارت بدهید که ما هم کمک کنیم. میزان دلسوزی من با یک ولی خدا تفاوت دارد، میزان دلسوزی من با امام زمان ارواحنا فداه تفاوت دارد، بر او یک لحظه هم مخفی نیست و یک لحظه هم نسیان و فراموشی ندارد. اگر هزار بلا بر سر خودش بیاید راحت تحمّل می‌کند… طبق روایت امام زمان ارواحنا فداه شبیه‌ترین مردم به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است، خدای متعال برای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده است: «عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ»،[۵] این پیامبر ممکن است خودش هزار نوع درد تحمّل کند، اما نمی‌تواند درد شما را تحمّل کند. اگر متوجّه شود اوضاع بر شما سخت است و درد دارید و فقر دارید و گرفتار هستید و دل شما شکسته است، خیلی برای او سخت است و به زحمت می‌افتد… ان شاء الله فدای قلب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم شوم… «عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ» برای او تحمّل این امر سخت است.
لذا من در جلساتی که در تهران برای شهید نصرالله داشتیم به دوستان عرض کردم همانطور که شب عاشورا می‌گویند برای قلب مبارک امام زمان ارواحنا فداه صدقه بگذارید، نه اینکه بخواهم تطبیق کنم، نه اینکه بخواهم بگویم این مثل آن است، ولی بر همان روال و منهاج، این ایام باید برای قلب مبارک امام زمان ارواحنا فداه صدقه گذاشت، امام زمان ارواحنا فداه داغدارِ بعضی از یاران خود است، و داغداریِ امام زمان ارواحنا فداه با ما تفاوت دارد، چون مهربانی امام زمان ارواحنا فداه با ما تفاوت دارد، «عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ»، او شبیه به پیغمبری است که این وصف اوست.
چطور یک مادر دوست دارد خار در چشم خودش برود ولی در دست فرزندش نرود، هزاران هزار مرتبه بالاتر، مهربانیِ امام زمان ارواحنا فداه نسبت به ماست. روایت دارد که فرمودند ما با بیماری شما بیمار می‌شویم، با درد شما دردمان می‌آید، با غم شما غمگین هستیم.
ما اگر خیلی هنر کنیم می‌گوییم ما شیعیان هستیم و «یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا»،[۶] حال مثلاً امروز ایام جشن است و لباس شاد بپوشم، فلان روز ایام وفات و شهادت است و لباس عزا بپوشم. ما اندکی همراهی می‌کنیم، ولی آن‌ها اینطور هستند که اگر دل شیعه‌ای شکسته باشد، دلشان می‌شکند، اگر بلایی بر سر خودشان بیاید خیلی راحتتر تحمّل می‌کنند، بر همان روال، بلکه بالاتر، نسبت به آن مادری که نسبت به فرزند خود اینطور است که حاضر است بلاها بر سر خودش بیاید.
اولاً ابتلا برای مؤمنین است.
خدای متعال نفرموده است که مؤمنین مبتلا نمی‌شوند، ما نباید آیه‌ی «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ» را طوری معنا کنیم که مابقی آیات قرآن کریم را کنار بگذاریم.
همه‌ی آیات قرآن کریم برای خداست، نه یک آیه. باید آیه را طوری معنا کنیم که همه‌ی آیات مطابق یکدیگر باشند.
اولاً ابتلا برای مؤمنین است، ابتلا برای یاران خداست، ابتلا برای اولیای خداست، ابتلا برای معصومین و انبیاء و ائمه علیهم السلام است.
پس آن نصرت چه می‌شود؟ همانطور که عرض کردیم به این موضوع بستگی دارد که شما چه زمانی قاب را ببندید، اگر برویم و روز عاشورا را نگاه کنیم، یعنی صبح عاشورا را شروع قرار بدهیم و عصر عاشورا را هم پایان قرار دهیم، آنوقت می‌گوییم نصرت کجاست؟ البته در بعضی قسمت‌های کربلا هم نصرت هست که الآن قصد پرداختن به آن‌ها را ندارم، اما چه کسی به شما گفته است که اینجا را قاب ببندید؟ چرا پایان را عصر عاشورا درنظر گرفته‌اید؟
مانند کسی که از آن بازی نود دقیقه‌ای، فقط پنج دقیقه را ببیند، در این پنج دقیقه که چیزی از آن واقعه معلوم نیست.
قدری موضوع را بزرگتر می‌کنید و امتداد می‌دهید، بعد می‌بینید که عبدالملک مروان به حجاج نامه می‌نویسد و می‌گوید: «جَنِّبنِی دِمَاءَ أهلِ هَذَا البَیت»[۷] از اهل بیت نکش «فَإنِّی رَأیتُ بَنِی حَربٍ سَلِبُوا مُلکُهُم لَمَّا قَتَلُوا الحُسَین» فرزندان ابوسفیان وقتی سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را کشتند، حکومتشان از دست رفت.
یعنی می‌گوید چرا فقط آن لحظه‌ی شهادت قتلگاه را نگاه می‌کنی؟ سقوط یزید پلید را هم ببین!
عبدالملک مروان این حرف را می‌زند که بعد از یزید و مروان به قدرت رسیده است، و او که ظاهراً پیروز است می‌داند که چطور به قدرت رسیده است. اگر از او بپرسند چرا تو به قدرت رسیده‌ای؟ می-گوید: خودم دیدم حکومت بچه‌های ابوسفیان زمانی از دستشان رفت که حسین را کشتند.
یکی از دستاوردهای کوچکِ قیامِ سیّدالشّهداء صلوات الله علیه این است که بساط فرزندان ابوسفیان و معاویه برچیده شد.
پس چرا پایان را عصر عاشورا درنظر بگیریم؟
ما این ایام که گاهی ناکامی داریم؟ چرا احساس ناکامی می‌کنیم؟ چون یک مقطع ماجرا را می‌بینیم. ما خبر نداریم وقتی خون مظلومی مانند شهید نصرالله به زمین می‌ریزد چه اتفاقی در این عالم رخ می‌دهد.
اگر قدری چشم من مانند چشم اولیای خدا دوربردتر بود، اگر قدری زمان را درمی‌نوردید، خیلی چیزها را می‌دیدم.
لذا آنجایی که خدای متعال فرموده است «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ» نعوذبالله خلاف نگفته است، ضمن اینکه حواس خدای متعال به موارد نقض ظاهری هم بوده است.
تازه ما هنوز برکت خون سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را خبر نداریم، ان شاء الله امام زمان ارواحنا فداه تشریف بیاورند، اگر آنجا اینطور بفرمایند که «أنا بَقِیَّهُ الله»، و بیان کنند که جدّ من حسین بن علی بود، «الَّذِی قَتَلُوهُ عَطشَانَا»، و بعد ببینیم چقدر مسیحی و یهودی و بودائی برمی‌گردند و ایمان می‌آورند، تازه آن روز متوجّه می‌شویم خدای متعال عجب برکت و نصرتی در خون سیّدالشّهداء صلوات الله علیه قرار داده است، ما هنوز خبر نداریم.
تازه این قطعه‌ی دنیا بود که ظرف دنیا کوچک است، همانطور که ظرف دنیا برای بیان حقیقت فضائل امیرالمؤمنین صلوات الله علیه کوچک است، یک مرتبه هم باید برویم و ظهور نصرت خدا بر سیّدالشّهداء صلوات الله علیه و اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین را در پهنه‌ی قیامت ببنیم، که ظالمین، کسانی مانند نتانیاهو و بوش و بایدن و ترامپ به اذنابشان یعنی قاتلین اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین بپیوندند، آن‌ها کجا ضجّه می‌زنند؟ و روز قیامت مؤمنین کجا پیروز هستند. آن هم برای «یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ»![۸]
یکی از کارهایی که دشمن برای آن تلاش جدّی می‌کند این است که وقتی ما می‌خواهیم حوادث را ببنیم، قاب ببندیم و قسمت محدودی را ببینیم. وقتی یک محدود را ببینیم، دیگر نمی‌توانیم پیامدها و برکات آن را ببینیم، پس ناامید و سرخورده و پشیمان می‌شویم.
روزهای اول شهادت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه… قبل از آن بعضی‌ها جسارت می‌کردند و به حضرت می‌گفتند نرو که اگر بروی تو را می‌کشند! انگار امام حسین علیه السلام نعوذبالله نمی‌دانند! بعد هم که خبر شهادت امام حسین علیه السلام آمد، می‌گفتند: دیدید گفتیم!
خب شما یک گوشه را دیدید!
بهترین طرفداران امام حسین علیه السلام هم باور نمی‌کردند که هزار سال بعد خون سیّدالشّهداء صلوات الله علیه اینقدر برکت داشته باشد، هزاران هزار کیلومتر آنطرف‌تر از قتلگاه سیّدالشّهداء صلوات الله علیه، گروه‌های شیعی، مجاهدان راه خدا، در اینطرف و آنطرف «جبهه مقاومت» درست کنند و اهل عبادت باشند.
چه کسی فکر می‌کرد در کوه‌های یمن و لبنان، جوانان صحر‌ها بیدار شوند دعای کمیل بخوانند و وسط آن همه فضای گناه ضجّه بزنند و خدا را عبادت کنند؟ اصلاً چه کسی فکر می‌کرد روزی یک طلبه‌ی سیّدی از قم به لبنان برود و تمام قدرت تمدّن غرب را بیچاره کند؟ تازه او یک سربازِ کوچکِ اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین است.
بخشی از تلاش رسانه‌ای دشمن از آن روز اول، که ابلیس خواست نسبت به حضرت آدم تلاش کند، تا به امروز این است که شما را به یک زمانبندی کوتاه محدود کند و بگوید اینجا ناکامی دارید.
منظور از «ناکامی دارید» چیست؟ این را به زبان نمی‌آورد ولی زبان حال او این است که انگار کار بدست خدا شما نیست، قَدَر قدرت خدای شما نیست، زور بدست کسان دیگری است!
در حالی که مؤمن مانند کوه محکم است، اگر تندباد هم بیاید مؤمن تکان نمی‌خورد، چرا؟ چون پشت مؤمن به نصرت خدا گرم است. نصرت خدا به این نیست که من اینجا کشته نشوم، همانطور که دیروز اشاره کردم اگر اینجا شهید شوم که به اوج رسیده‌ام! مگر قرار است من چند سال زندگی کنم؟ اگر من جان خود را بدهم و رضایت الهی را بدست بیاورم که شکست نیست! شکست آنجایی است که من هزینه بدهم و هیچ جایی حساب نشود. در حالی که خدای متعال می‌فرماید شما می‌خواهید به همه نشان دهید، باید به من نشان دهید، «وَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا».[۹]
ما روزی ناامید می‌شویم که باخبر بشویم نعوذبالله خدا نمی‌بیند!
فرمود شما روی حکم خدا صبر کن، خدا فرمود: «فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا» من می‌بینم. وقتی خدا می‌بیند که دیگر نیازی نیست کسی ببیند، وقتی خدا می‌بیند یعنی اگر در من ذرّه‌ای صدق باشد، حتماً نتیجه‌ی عمل خود را به اضعاف مضاعف می‌بینم.
پس دیگر چه ترس و تغیّر و نکول و حیرتی؟ بلکه خدای متعال روزگار ما را به عطر شهدا مزیّن کرده است، ما چیزهایی را می‌بینیم که قبلاً باب آن بسته بود.
چه کسی فکر می‌کرد که سیّدی از قم بلند شود و دنیا را تکان بدهد؟ یعنی اگر چهل سال قبل می‌رفتند و این سیّد را پیدا می‌کردند و از او می‌پرسیدند که آرزوی تو چیست؟…
بلاتشبیه، بلاتشبیه، در همان راستا، که خوش‌بین‌ترین یاران امام حسین علیه السلام فکر نمی‌کردند بعد از کربلا چه اتفاقی رخ بدهد، باور بفرمایید اگر چهل سال قبل به خود سیّد حسن می‌گفتند اگر تو چکار کنی فکر می‌کنی در این دنیا موفق هستی؟ خودش نمی‌توانست این میزان را بگوید. یعنی حتّی از آرزوها و اوهام خودش هم جلوتر رفت، این یعنی برکت. «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ».
چقدر مسیحی و یهودی با خطبه‌های این سیّد هدایت شدند، یا حق را از باطل تشخیص دادند.
اگر انسانی در حالت عادی ترس نداشته باشد، مثلاً من در طول عمر خودم چقدر منبر می‌روم؟ منبرهای من چند نفر را هدایت می‌کند؟ حال به آن سیّد بگویند تو به آن کشور دیگر رفتی و ترس و… هم بود، چند سال زیر زمین بودی، اما این کلمات تو تا کجا، تا هزاران هزار کیلومتر آنطرف‌تر رفت، خطبه‌های او تا ده هزار کیلومتر آنطرف‌تر بصورت زنده پخش می‌شد، سیّد روضه خوانده است و در عالم میلیاردها نفر دیده‌اند. سیّد مثل من منبری نبوده است ولی روضه‌ی سیّدالشّهداء صلوات الله علیه خوانده است و چند میلیارد نفر مخاطب او بوده‌اند. اصلاً اگر اول طلبگی او به او می‌گفتند اگر تو چکار کنی می‌گویی که خدا به طلبگی تو برکت داده است؟ هرچه فکر می‌کرد، من فکر نمی‌کنم که اینقدر بلندپرواز بود، «إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ».
حال سیّد حسن نصرالله را نبینید، سید عباس موسوی را ببینید، سید عباس موسوی رحمه الله علیه شرحی به نهج البلاغه دارد، اما برکت او این نیست. همانطور که می‌دانید ماشین سید عباس موسوی را زدند و در غربتی شهید شد. او هم تمام نشد، سید عباس موسوی با سید حسن نصرالله استمرار پیدا کرد، شاگرد او پرچم را بلند کرد. مادامی که این پرچم بلند است، آن دیگری هم اجر می‌برد.
این همان معنای کلام امیرالمؤمنین صلوات الله علیه هم در نهروان و هم در جمل است که فرمود: «أَهَوَى أَخِیکَ مَعَنَا؟»[۱۰] آیا دل برادرت با ماست؟ اگر دل او با ماست با ما شریک است، من شهادت می‌دهم هر کسی که دلش با ماست، ولو اینکه هزار سال بعد به دنیا بیاید، «لَقَدْ شَهِدَنَا فِی عَسْکَرِنَا هَذَا [قَوْمٌ] أَقْوَامٌ فِی أَصْلَابِ الرِّجَالِ وَ أَرْحَامِ النِّسَاءِ، سَیَرْعَفُ بِهِمُ الزَّمَانُ وَ یَقْوَى بِهِمُ الْإِیمَان».
زمانی می‌بینید اگر ما بااخلاص در مسیر امیرالمؤمنین صلوات الله علیه حرکت کنیم، همین امروز در پرونده‌ی ما می‌‌نویسند فلانی و فلانی و فلانی مجاهد جمل در محضر امیرالمؤمنین صلوات الله علیه، مجاهد صفین در محضر امیرالمؤمنین صلوات الله علیه.
این نصرت الهی است، این امتداد و استمرار دست شیطان و ابلیس و این مستکبرین نیست، این‌ها کوتوله‌تر از این حرف‌ها هستند که بخواهند سرنوشت عالم را تعیین کنند، عالم که از کارگردانی خدا بیرون می‌رود.
اصلاً این ابتلائات بوجود می‌آید که ما بفهمیم هیچ کسی در این عالم بجز او کاره‌ای نیست، «وَحدَهُ لَا إلَهَ إلَّا هُو»، همه‌ی این‌ها هم به دنبال او رفته‌اند، و خدا روزی کند ما که اینجا برای ابتلائات آن مردم و مصیبت از دست دادن سید مقاوت ناراحت هستیم، ان شاء الله خدا در پرونده‌ی ما «مجاهدت در راه خدا و در برابر دشمنان خدا، یعنی این یهود عنود صهیونیست» بنویسد.
اصلاً مؤمن تمام نمی‌شود، مؤمن خودش نیست، مؤمن اگر مؤمن باشد مانند کسی است که در یک مسابقه‌ی دوی میدانی امدادی شرکت کرده است. مثلاً نفر اول دویست متر می‌دود و این چوب را به نفر بعدی می‌دهد، او مقداری می‌دود و چوب را به نفر بعدی می‌دهد، وقتی قهرمان می‌شوند، تمام این مسیر قهرمان هستند.
اینکه امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمود هزار سال بعد هم می‌توانی در لشکر من باشید… من می‌توانم اینجا باشم، در لشکر نصرالله باشم، در لشکر مقاومت عراق باشم، در لشکر مجاهدان راه خدا در عرصه‌ی علم و حوزه‌ی علمیه باشم، در لشکر مجاهدان خدا در راه انفاق برای کمک به زندگی فقرای شیعه در ایران و مضطرهای مظلوم لبنان باشم، اتفاقاً خدای متعال ما را امتداد داده است، زندگی ما را بهم وصل کرده است، اگر دل من با شما باشد، مرا با شما قرار می‌دهد.
وقتی جابر بن عبدالله انصاری خواست به زیارت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه بیاید، او اولین زائرِ ظاهریِ حرم مطهّر سیّدالشّهداء صلوات الله علیه است که روز اربعین به کربلا رسید، با عطیّه‌ی عوفی آمد. عطیّه‌ی عوفی برای اینکه به امیرالمؤمنین صلوات الله علیه دشنام ندهد، به نقلی چهارصد ضربه‌ی شلاق را تحمّل کرد، اگر اشتباه نکنم نقل هزار ضربه هم داریم؛ توجّه کنید که حد برای بدترین گناه‌ها صد ضربه است، اما به عطیّه‌ی عوفی چهارصد ضربه‌ی شلاق زدند که به امیرالمؤمنین صلوات الله علیه جسارت نکرد. عصاکش جابر بن عبدالله انصاری چنین مجاهدی است، جابر بن عبدالله انصاری هم که خودش چنان سابقه‌ی درخشانی دارد. آمدند و نزدیک کربلا شدند، جابر پیرمرد شده بود و گفت دست مرا بگیر و مرا به سمت فرات ببر، غسل کرد، وقتی از فرات بیرون آمد و نزدیک شد گفت: دیگر دست مرا رها کن، من استشمام می‌کنم. تا اینکه به کنار قبر سیّدالشّهداء علیه الصلاه والسلام رسید.
شیعه‌ای که در طول تاریخ داغ امام حسین علیه السلام دیده است، درست است که جگر او برای بقیه‌ی داغ‌ها مثل شهید نصرالله و شهید نیلفروشان و شهید سلیمانی و سایرین می‌سوزد، ولی نمی‌شکند.
ما وقتی داغ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و سیّدالشّهداء صلوات الله علیه دیده‌ایم، دیگر این عزیزان که بالاتر نبوده‌اند.
نکته اینجاست که ما تمام نمی‌شویم، وگرنه داغ می‌بینیم، جگر پاره می‌شود، جگر می‌سوزد.
جابر کنار قبر سیّدالشّهداء صلوات الله علیه نشست، شاید دست خود را روی قبر حضرت گذاشت و گفت: آه… آه…
بعداً در روایات اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین فرمودند: «نَفَسُ اَلْمَهْمُومِ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ».[۱۱]
جابر این حدیث را از اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین یاد گرفته بود، بعد گفت: «حَبِیبٌ لاَ یُجِیبُ حَبِیبَهُ».[۱۲]…
ما نمی‌دانیم بدن شهید نصرالله چه شده است، ولی همه‌ی عالم به فدای سیّدالشّهداء صلوات الله علیه…
فرمود: حبیبم! جواب سلامم را نمی‌دهی!
بعد خودش به خودش جواب داد و گفت: چطور جواب بدهی؟ در حالی که بین سر و بدن تو فرسنگ‌ها فاصله افتاده است…
بعد عبارتی گفت که خون عطیّه به جوش آمد، جابر گفت: «وَللهِ لَقَدْ شَارَکْنَاکُمْ»…
نقطه‌ی اوج نصرت خدا به ما این است، می‌گوید فکر نکن چون قرن بیست و یکم هستی از کربلا جا مانده‌ای، برای من و شما وارد شدن در لشکر سیّدالشّهداء صلوات الله علیه، شاگردان امام صادق علیه السلام، همدردان برای زندانی شدنِ موسی بن جعفر علیه السلام، یاران امیرالمؤمنین صلوات الله علیه در صفین، یاران مقاومت، هنوز فرصت هست، هنوز جا هست، تاریخ مصرف این موضوع نگذشته است، اگر همدل و همراه باشی تو را به همه جا می‌برند، انگار که هزار سال عمر کرده‌ای.
جابر گفت: «وَللهِ لَقَدْ شَارَکْنَاکُمْ»، بخدا قسم ما با شما شریک هستیم.
عطیّه شگفت‌زده شد و گفت: چه می‌گویی؟ من و تو با سلامتی به اینجا آمده‌ایم، در حالی که سر او را از بدنش جدا کردند و نوامیس ایشان را کشته‌اند و فرزندان ایشان را به اسارت برده‌اند…
جابر گفت: از حبیبم رسول خدا شنیدم «مَنْ أَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ»، اگر کسی قومی را دوست بدارد با آن‌ها محشور می‌شود، «وَ مَنْ أَحَبَّ عَمَلَ قَوْمٍ أُشْرِکَ فِی عَمَلِهِمْ» اگر کسی عمل قومی را دوست داشته باشد، در عمل آن‌ها شریک است.
خدایا! تو شاهد باش که ما نصرالله و یاران او را دوست داشتیم و عمل آن‌ها را هم دوست داریم، خدایا! دست و زبان و قلم و قدم ما را در یاری آن‌ها و شکستِ دشمنانشان شریک بفرما.
[۱] سوره مبارکه غافر، آیه ۵۱
[۲] سوره مبارکه آل عمران، آیه ۲۱ (إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَیَقْتُلُونَ الَّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ)
[۳] سوره مبارکه معارج، آیات ۶ و ۷
[۴] عیون أخبار الرضا علیه السلام، جلد ۱، صفحه ۴۱ (حَدَّثَنَا أَبِی وَ مُحَمَّدُ بْنُ اَلْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ اَلْوَلِیدِ قَالاَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ وَ عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ اَلْحِمْیَرِیُّ جَمِیعاً عَنْ أَبِی اَلْخَیْرِ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ وَ اَلْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ جَمِیعاً عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ وَ حَدَّثَنَا أَبِی وَ مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ اَلْمُتَوَکِّلِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ مَاجِیلَوَیْهِ وَ أَحْمَدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ وَ اَلْحُسَیْنُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ تَاتَانَهَ وَ أَحْمَدُ بْنُ زِیَادِ بْنِ جَعْفَرٍ اَلْهَمَدَانِیُّ رَضِیَ اَللَّهُ عَنْهُمْ قَالُوا حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَبْدِ اَلرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: قَالَ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ لِجَابِرِ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ اَلْأَنْصَارِیِّ إِنَّ لِی إِلَیْکَ حَاجَهً فَمَتَى یَخِفُّ عَلَیْکَ أَنْ أَخْلُوَ بِکَ فَأَسْأَلَکَ عَنْهَا قَالَ لَهُ جَابِرٌ فِی أَیِّ اَلْأَوْقَاتِ شِئْتَ فَخَلاَ بِهِ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَقَالَ لَهُ یَا جَابِرُ أَخْبِرْنِی عَنِ اَللَّوْحِ اَلَّذِی رَأَیْتَهُ فِی یَدِ أُمِّی فَاطِمَهَ بِنْتِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ مَا أَخْبَرَتْکَ بِهِ أُمِّی أَنَّ فِی ذَلِکَ اَللَّوْحِ مَکْتُوباً قَالَ جَابِرٌ أَشْهَدُ بِاللَّهِ أَنِّی دَخَلْتُ عَلَى أُمِّکَ فَاطِمَهَ فِی حَیَاهِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لِأُهَنِّئَهَا بِوِلاَدَهِ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ فَرَأَیْتُ فِی یَدِهَا لَوْحاً أَخْضَرَ ظَنَنْتُ أَنَّهُ زُمُرُّدٌ وَ رَأَیْتُ فِیهِ کِتَاباً أَبْیَضَ شِبْهَ نُورِ اَلشَّمْسِ فَقُلْتُ لَهَا بِأَبِی أَنْتِ وَ أُمِّی یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ مَا هَذَا اَللَّوْحُ فَقَالَتْ هَذَا اَللَّوْحُ أَهْدَاهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى رَسُولِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فِیهِ اِسْمُ أَبِی وَ اِسْمُ بَعْلِی وَ اِسْمُ اِبْنَیَّ وَ أَسْمَاءُ اَلْأَوْصِیَاءِ مِنْ وُلْدِی فَأَعْطَانِیهِ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ لِیَسُرَّنِی بِذَلِکَ قَالَ جَابِرٌ فَأَعْطَتْنِیهِ أُمُّکَ فَاطِمَهُ فَقَرَأْتُهُ وَ اِنْتَسَخْتُهُ فَقَالَ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَهَلْ لَکَ یَا جَابِرُ أَنْ تَعْرِضَهُ عَلَیَّ قَالَ نَعَمْ فَمَشَى مَعَهُ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ حَتَّى اِنْتَهَى إِلَى مَنْزِلِ جَابِرٍ فَأَخْرَجَ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ صَحِیفَهً مِنْ رَقٍّ قَالَ جَابِرٌ فَأَشْهَدُ بِاللَّهِ أَنِّی هَکَذَا رَأَیْتُهُ فِی اَللَّوْحِ مَکْتُوباً بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِیمِ هَذَا کِتَابٌ مِنَ اَللّٰهِ اَلْعَزِیزِ اَلْحَکِیمِ لِمُحَمَّدٍ نُورِهِ وَ سَفِیرِهِ وَ حِجَابِهِ وَ دَلِیلِهِ نَزَلَ بِهِ اَلرُّوحُ اَلْأَمِینُ مِنْ عِنْدِ رَبِّ اَلْعَالَمِینَ عَظِّمْ یَا مُحَمَّدُ أَسْمَائِی وَ اُشْکُرْ نَعْمَائِی وَ لاَ تَجْحَدْ آلاَئِی إِنِّی أَنَا اَللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ أَنَا قَاصِمُ اَلْجَبَّارِینَ وَ مُذِلُّ اَلظَّالِمِینَ وَ دَیَّانُ اَلدِّینِ إِنِّی أَنَا اَللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ أَنَا فَمَنْ رَجَا غَیْرَ فَضْلِی أَوْ خَافَ غَیْرَ عَذَابِی عَذَّبْتُهُ عَذَاباً لاَ أُعَذِّبُ أَحَداً مِنَ اَلْعٰالَمِینَ فَإِیَّایَ فَاعْبُدْ وَ عَلَیَّ فَتَوَکَّلْ إِنِّی لَمْ أَبْعَثْ نَبِیّاً فَأَکْمَلْتُ أَیَّاماً وَ اِنْقَضَتْ مُدَّتُهُ إِلاَّ جَعَلْتُ لَهُ وَصِیّاً وَ إِنِّی فَضَّلْتُکَ عَلَى اَلْأَنْبِیَاءِ وَ فَضَّلْتُ وَصِیَّکَ عَلَى اَلْأَوْصِیَاءِ وَ أَکْرَمْتُکَ بِشِبْلَیْکَ بَعْدَهُ وَ بِسِبْطَیْکَ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَیْنِ فَجَعَلْتُ حَسَناً مَعْدِنَ عِلْمِی بَعْدَ اِنْقِضَاءِ مُدَّهِ أَبِیهِ وَ جَعَلْتُ حُسَیْناً خَازِنَ وَحْیِی وَ أَکْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَهِ وَ خَتَمْتُ لَهُ بِالسَّعَادَهِ فَهُوَ أَفْضَلُ مَنِ اُسْتُشْهِدَ وَ أَرْفَعُ اَلشُّهَدَاءِ دَرَجَهً عِنْدِی وَ جَعَلْتُ کَلِمَتِیَ اَلتَّامَّهَ مَعَهُ وَ اَلْحُجَّهَ اَلْبَالِغَهَ عِنْدَهُ بِعِتْرَتِهِ أُثِیبُ وَ أُعَاقِبُ أَوَّلُهُمْ عَلِیٌّ سَیِّدُ اَلْعَابِدِینَ وَ زَیْنُ أَوْلِیَائِیَ اَلْمَاضِینَ وَ اِبْنُهُ شَبِیهُ جَدِّهِ اَلْمَحْمُودِ مُحَمَّدٌ اَلْبَاقِرُ لِعِلْمِی وَ اَلْمَعْدِنُ لِحُکْمِی سَیَهْلِکُ اَلْمُرْتَابُونَ فِی جَعْفَرٍ اَلرَّادُّ عَلَیْهِ کَالرَّادِّ عَلَیَّ حَقَّ اَلْقَوْلُ مِنِّی لَأُکْرِمَنَّ مَثْوَى جَعْفَرٍ وَ لَأَسُرَّنَّهُ فِی أَشْیَاعِهِ وَ أَنْصَارِهِ وَ أَوْلِیَائِهِ اِنْتَجَبْتُ بَعْدَهُ مُوسَى وَ اِنْتَحَبَتْ بَعْدَهُ فِتْنَهٌ عَمْیَاءُ حِنْدِسٌ لِأَنَّ خَیْطَ فَرْضِی لاَ یَنْقَطِعُ وَ حُجَّتِی لاَ تَخْفَى وَ إِنَّ أَوْلِیَائِی لاَ یَشْقَوْنَ أَلاَ وَ مَنْ جَحَدَ وَاحِداً مِنْهُمْ فَقَدْ جَحَدَ نِعْمَتِی وَ مَنْ غَیَّرَ آیَهً مِنْ کِتَابِی فَقَدِ اِفْتَرَى عَلَیَّ وَ وَیْلٌ لِلْمُفْتَرِینَ اَلْجَاحِدِینَ عِنْدَ اِنْقِضَاءِ مُدَّهِ عَبْدِی مُوسَى وَ حَبِیبِی وَ خِیَرَتِی إِنَّ اَلْمُکَذِّبَ بِالثَّامِنِ مُکَذِّبٌ بِکُلِّ أَوْلِیَائِی وَ عَلِیٌّ وَلِیِّی وَ نَاصِرِی وَ مَنْ أَصْنَعُ عَلَیْهِ أَعْبَاءَ اَلْنُّبُوَّهِ وَ أَمْنَحُهُ بِالاِضْطِلاَعِ یَقْتُلُهُ عِفْرِیتٌ مُسْتَکْبِرٌ یُدْفَنُ بِالْمَدِینَهِ اَلَّتِی بَنَاهَا اَلْعَبْدُ اَلصَّالِحُ إِلَى جَنْبِ شَرِّ خَلْقِی حَقَّ اَلْقَوْلُ مِنِّی لَأُقِرَّنَّ عَیْنَیْهِ بِمُحَمَّدٍ اِبْنِهِ وَ خَلِیفَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ فَهُوَ وَارِثُ عِلْمِی وَ مَعْدِنُ حُکْمِی وَ مَوْضِعُ سِرِّی وَ حُجَّتِی عَلَى خَلْقِی جَعَلْتُ اَلْجَنَّهَ مَثْوَاهُ وَ شَفَّعْتُهُ فِی سَبْعِینَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ کُلُّهُمْ قَدِ اِسْتَوْجَبُوا اَلنَّارَ وَ أَخْتِمُ بِالسَّعَادَهِ لاِبْنِهِ عَلِیٍّ وَلِیِّی وَ نَاصِرِی وَ اَلشَّاهِدِ فِی خَلْقِی وَ أَمِینِی عَلَى وَحْیِی أُخْرِجُ مِنْهُ اَلدَّاعِیَ إِلَى سَبِیلِی وَ اَلْخَازِنَ لِعِلْمِی اَلْحَسَنَ ثُمَّ أُکْمِلُ ذَلِکَ بِابْنِهِ رَحْمَهً لِلْعَالَمِینَ عَلَیْهِ کَمَالُ مُوسَى وَ بَهَاءُ عِیسَى وَ صَبْرُ أَیُّوبَ سَیَذِلُّ فِی زَمَانِهِ أَوْلِیَائِی وَ تَتَهَادَوْنَ رُءُوسَهُمْ کَمَا تُتَهَادَى رُءُوسُ اَلتُّرْکِ وَ اَلدَّیْلَمِ فَیُقْتَلُونَ وَ یُحْرَقُونَ وَ یَکُونُونَ خَائِفِینَ مَرْعُوبِینَ وَجِلِینَ تُصْبَغُ اَلْأَرْضُ بِدِمَائِهِمْ وَ یَفْشُو اَلْوَیْلُ وَ اَلرَّنِینُ فِی نِسَائِهِمْ أُولَئِکَ أَوْلِیَائِی حَقّاً بِهِمْ أَدْفَعُ کُلَّ فِتْنَهٍ عَمْیَاءَ حِنْدِسٍ وَ بِهِمْ أَکْشِفُ اَلزَّلاَزِلَ وَ أَرْفَعُ اَلْآصَارَ وَ اَلْأَغْلاَلَ أُولٰئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوٰاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَهٌ وَ أُولٰئِکَ هُمُ اَلْمُهْتَدُونَ قَالَ عَبْدُ اَلرَّحْمَنِ بْنُ سَالِمٍ قَالَ أَبُو بَصِیرٍ لَوْ لَمْ تَسْمَعْ فِی دَهْرِکَ إِلاَّ هَذَا اَلْحَدِیثَ لَکَفَاکَ فَصُنْهُ إِلاَّ عَنْ أَهْلِهِ .)
[۵] سوره مبارکه توبه، آیه ۱۲۸ (لَقَدْ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ)
[۶] الخصال، جلد ۲، صفحه ۶۱۰
[۷] نفس المهموم فی مصیبه سیدنا الحسین المظلوم و یلیه نفثه المصدور فیما یتجدد به حزن العاشور، صفحه ۳۵۲ (و قال ابن عبد ربه فی العقد الفرید: و أسر اثنا عشر غلاما من بنی هاشم فیهم محمد بن الحسین و علی بن الحسین و فاطمه بنت الحسین علیه السلام، فلم تقم لبنی حرب قائمه حتى سلبهم اللّه ملکهم، و کتب عبد الملک بن مروان إلى الحجاج بن یوسف جنبنی دماء أهل هذا البیت فإنی رأیت بنی حرب سلبوا ملکهم لما قتلوا الحسین علیه السلام)
[۸] سوره مبارکه غافر، آیه ۵۱ (إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ)
[۹] سوره مبارکه طور، آیه ۴۸ (وَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا ۖ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ)
[۱۰] نهج البلاغه، خطبه ۱۲ (وَ قَدْ قَالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحَابِهِ وَدِدْتُ أَنَّ أَخِی فُلَاناً کَانَ شَاهِدَنَا لِیَرَى مَا نَصَرَکَ اللَّهُ بِهِ عَلَى أَعْدَائِکَ. فَقَالَ لَهُ (علیه السلام) أَهَوَى أَخِیکَ مَعَنَا؟ فَقَالَ نَعَمْ. قَالَ فَقَدْ شَهِدَنَا، وَ لَقَدْ شَهِدَنَا فِی عَسْکَرِنَا هَذَا [قَوْمٌ] أَقْوَامٌ فِی أَصْلَابِ الرِّجَالِ وَ أَرْحَامِ النِّسَاءِ، سَیَرْعَفُ بِهِمُ الزَّمَانُ وَ یَقْوَى بِهِمُ الْإِیمَان.)
[۱۱] الأمالی (للمفید)، جلد ۱، صفحه ۳۳۸ (قَالَ أَخْبَرَنِی أَبُو اَلْقَاسِمِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قُولَوَیْهِ رَحِمَهُ اَللَّهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ اَلْبَرْقِیِّ قَالَ حَدَّثَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ سَلَمَهَ اَلْکِنْدِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِیدِ بْنِ غَزْوَانَ وَ عِیسَى بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: نَفَسُ اَلْمَهْمُومِ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لَنَا عِبَادَهٌ وَ کِتْمَانُ سِرِّنَا جِهَادٌ فِی سَبِیلِ اَللَّهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ یَجِبُ أَنْ یُکْتَبَ هَذَا اَلْحَدِیثُ بِالذَّهَبِ.)
[۱۲] بشاره المصطفی لشیعه المرتضی، جلد ۱، صفحه ۷۴ (أَخْبَرَنَا اَلشَّیْخُ اَلْأَمِینُ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ شَهْرِیَارَ اَلْخَازِنُ بِقِرَاءَتِی عَلَیْهِ فِی مَشْهَدِ مَوْلاَنَا أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فِی شَوَّالٍ سَنَهَ اِثْنَتَیْ عَشْرَهَ وَ خَمْسِمِائَهٍ قَالَ أَمْلَأَ عَلَیْنَا أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلْبُرْسِیُّ قَالَ: أَخْبَرَنِی أَبُو طَاهِرٍ مُحَمَّدُ بْنُ اَلْحُسَیْنِ اَلْقُرَشِیُّ اَلْمُعَدِّلُ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ أَحْمَدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ حُمْرَانَ اَلْأَسَدِیُّ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو أَحْمَدَ إِسْحَاقُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ اَلْمُقْرِی قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اَللَّهِ قَالَ: حَدَّثَنَا عُبَیْدُ اَللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ اَلْأَیَادِی قَالَ: حَدَّثَنَا عُمَرُ بْنُ مُدْرِکٍ قَالَ: حَدَّثَنَا یَحْیَى بْنُ زِیَادٍ اَلْمَلَکِیُّ قَالَ: أَخْبَرَنَا جَرِیرُ بْنُ عَبْدِ اَلْحَمِیدِ عَنِ اَلْأَعْمَشِ عَنْ عَطِیَّهَ اَلْعَوْفِیِّ قَالَ: خَرَجْتُ مَعَ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ اَلْأَنْصَارِیِّ زَائِرَیْنِ قَبْرَ اَلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَلَمَّا وَرَدْنَا کَرْبَلاَءَ دَنَا جَابِرٌ مِنْ شَاطِئِ اَلْفُرَاتِ فَاغْتَسَلَ ثُمَّ اِتَّزَرَ بِإِزَارٍ وَ اِرْتَدَى بِآخَرَ ثُمَّ فَتَحَ صُرَّهً فِیهَا سُعْدٌ فَنَثَرَهَا عَلَى بَدَنِهِ ثُمَّ لَمْ یَخْطُ خُطْوَهً إِلاَّ ذَکَرَ اَللَّهَ تَعَالَى حَتَّى إِذَا دَنَا مِنَ اَلْقَبْرِ قَالَ أَلْمِسْنِیهِ فَأَلْمَسْتُهُ فَخَرَّ عَلَى اَلْقَبْرِ مَغْشِیّاً عَلَیْهِ فَرَشَشْتُ عَلَیْهِ شَیْئاً مِنَ اَلْمَاءِ فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ یَا حُسَیْنُ ثَلاَثاً ثُمَّ قَالَ حَبِیبٌ لاَ یُجِیبُ حَبِیبَهُ ثُمَّ قَالَ وَ أَنَّى لَکَ بِالْجَوَابِ وَ قَدْ شُحِطَتْ أَوْدَاجُکَ عَلَى أَثْبَاجِکَ وَ فُرِّقَ بَیْنَ بَدَنِکَ وَ رَأْسِکَ فَأَشْهَدُ أَنَّکَ اِبْنُ خَاتِمِ اَلنَّبِیِّینَ وَ اِبْنُ سَیِّدِ اَلْمُؤْمِنِینَ وَ اِبْنُ حَلِیفِ اَلتَّقْوَى وَ سَلِیلُ اَلْهُدَى وَ خَامِسُ أَصْحَابِ اَلْکِسَاءِ وَ اِبْنُ سَیِّدِ اَلنُّقَبَاءِ وَ اِبْنُ فَاطِمَهَ سَیِّدَهِ اَلنِّسَاءِ وَ مَا لَکَ لاَ تَکُونُ هَکَذَا وَ قَدْ غَذَّتْکَ کَفُّ سَیِّدِ اَلْمُرْسَلِینَ وَ رُبِّیتَ فِی حَجْرِ اَلْمُتَّقِینَ وَ رَضَعْتَ مِنْ ثَدْیِ اَلْإِیمَانِ وَ فُطِمْتَ بِالْإِسْلاَمِ فَطِبْتَ حَیّاً وَ طِبْتَ مَیِّتاً غَیْرَ أَنَّ قُلُوبَ اَلْمُؤْمِنِینَ غَیْرُ طَیِّبَهٍ لِفِرَاقِکَ وَ لاَ شَاکَّهٍ فِی اَلْخِیَرَهِ لَکَ فَعَلَیْکَ سَلاَمُ اَللَّهِ وَ رِضْوَانُهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ مَضَیْتَ عَلَى مَا مَضَى عَلَیْهِ أَخُوکَ یَحْیَى بْنُ زَکَرِیَّا ثُمَّ جَالَ بَصَرَهُ حَوْلَ اَلْقَبْرِ وَ قَالَ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکُمْ أَیَّتُهَا اَلْأَرْوَاحُ اَلَّتِی حَلَّتْ بِفِنَاءِ اَلْحُسَیْنِ وَ أَنَاخَتْ بِرَحْلِهِ وَ أَشْهَدُ أَنَّکُمْ أَقَمْتُمُ اَلصَّلاَهَ وَ آتَیْتُمُ اَلزَّکَاهَ وَ أَمَرْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیْتُمْ عَنِ اَلْمُنْکَرِ وَ جَاهَدْتُمُ اَلْمُلْحِدِینَ وَ عَبَدْتُمُ اَللَّهَ حَتَّى أَتَاکُمُ اَلْیَقِینُ وَ اَلَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِیّاً لَقَدْ شَارَکْنَاکُمْ فِیمَا دَخَلْتُمْ فِیهِ قَالَ عَطِیَّهُ فَقُلْتُ لَهُ یَا جَابِرُ کَیْفَ وَ لَمْ نَهْبِطْ وَادِیاً وَ لَمْ نَعْلُ جَبَلاً وَ لَمْ نَضْرِبْ بِسَیْفٍ وَ اَلْقَوْمُ قَدْ فُرِّقَ بَیْنَ رُءُوسِهِمْ وَ أَبْدَانِهِمْ وَ أُوتِمَتْ أَوْلاَدُهُمْ وَ أَرْمَلَتْ أَزْوَاجُهُمْ؟ فَقَالَ یَا عَطِیَّهُ سَمِعْتُ حَبِیبِی رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ یَقُولُ مَنْ أَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ وَ مَنْ أَحَبَّ عَمَلَ قَوْمٍ أُشْرِکَ فِی عَمَلِهِمْ وَ اَلَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِیّاً أَنَّ نِیَّتِی وَ نِیَّهَ أَصْحَابِی عَلَى مَا مَضَى عَلَیْهِ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَ أَصْحَابُهُ خُذْنِی نَحْوَ أَبْیَاتِ کُوفَانَ فَلَمَّا صِرْنَا فِی بَعْضِ اَلطَّرِیقِ قَالَ یَا عَطِیَّهَ هَلْ أُوصِیکَ وَ مَا أَظُنُّ أَنَّنِی بَعْدَ هَذِهِ اَلسَّفْرَهِ مُلاَقِیکَ أَحْبِبْ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ مَا أَحَبَّهُمْ وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ کَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً وَ اُرْفُقْ بِمُحِبِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ لَهُ قَدَمٌ بِکَثْرَهِ ذُنُوبِهِ ثَبَتَتْ لَهُ أُخْرَى بِمَحَبَّتِهِمْ فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ یَعُودُ إِلَى اَلْجَنَّهِ وَ مُبْغِضَهُمْ یَعُودُ إِلَى اَلنَّارِ .)
پاسخ دهید