قول در سیره‌ی معصومین (علیهم الصّلاه و السّلام) از جهات مختلف مهم است. بعضی از بزرگان قائل بودند مطالعه‌ی زندگی اولیای خدا از درس اخلاق بیشتر است. از آن جهت که در انسان باعث و انگیزه ایجاد می‌کند، راه نشان می‌دهد، روش نشان می‌دهد. سیره‌ی اهل البیت غیر از این‌که مطالعه‌ی آن ثواب دارد، گفتگو از اهل البیت یا در حیطه‌ی مسئله‌های واجب ما است که واجب است اهل البیت را بشناسیم یا در زمره‌ی مستحبات مؤکّد است. لذا وقتی توفیق می‌شود در محضر معصومی حاضر شویم و درباره‌ی آن بزرگوار صحبت کنیم امیدوار هستیم از آن مجالسی باشد که حضرت رسول (صلوات الله علیه و آله) این‌ها را مذاکره‌ی علمی حساب می‌کنند.

روی دیگر سکّه رفتارهای شگفت اهل البیت است یعنی وقتی ما زندگی ائمّه‌ی هدی را بررسی می‌کنیم، به زندگی روز خود توجّه می‌کنیم می‌بینیم هیچ جایی برای ناامیدی نیست، وقتی گاهی انسان از بعضی از مشکلاتی که در جامعه است خسته می‌شود بعضی از ظلم‌هایی که انسان می‌بیند به دین می‌رود، مظلومیّت‌هایی که اهل حق دارند، نزدیک است که انسان ناامید شود وقتی به سراغ سیره‌ی اهل بیت می‌رود می‌بیند در شرایط به مراتب سخت‌تر، راه‌های به مراتب‌ وسیع‌تر از آنچه ما فکر ‌کنیم با رفتار عادی خود باز کردند.