در جامعه مطرح شد که دهه‌سازی کردن از نظر اجتماعی برای شیعه خطر دارد، یک خطر دیگر آن را هم من امروز عرض می‌کنم. این‌ها فریاد زدند: این‌ها دشمنان اهل بیت هستند؛ این‌ها دشمن نیستند. شما ۳۶۵ روز در خانه‌ی خود هر روز… مادر ما ۳۶۵ روز سال صد لعن و صد سلام زیارت عاشورا می‌خواند، خیلی هم ثواب دارد. شما توانستید این کار را بکنید، نتوانستید هفته‌ای یک بار این کار را بکنید، نتوانستید ماهی یک بار بکن؛ امّا این‌که شما به عهده‌ی جامعه بگذارید که همه‌ی جامعه‌ی امروز باید این کار را انجام دهند. خدا در احکام خود می‌گوید: یک جایی واجب است، حرام است، بقیّه جاها را می‌گوید: مستحب و مکروه است. مکروه است یعنی «مَا کَرِهَ اللَّهُ» است، خدا دوست ندارد ولی می‌گوید: اجازه می‌دهم شما انجام دهید. یک مقداری هم به مردم جاده‌ی خدا بدهید، همه که نباید مثل شما فکر کنند. بله در واجب و حرام همه باید یک کار را انجام دهند. امّا از این‌که پایین‌تر آمد، شما نباید تمام عالم را با چوب خود بزنید. خطر بزرگ چیست؟ خطر بزرگ تولّدهایی که برای بزرگان کربلا می‌گیرند، من جرأت نمی‌کنم بگویم مثل شیرخوار کربلا، سه ساله‌ی کربلا. اشکال ندارد کسی به عنوان یادمان جلسه‌ای بگیرد ولی همین امروز ده‌ها دانشکده در اروپا در حال مطالعه‌ی عقاید شیعه برای نقد شیعه هستند.
یکی از جذّاب‌ترین موضوعات، شش فصلنامه –یعنی فصلی شش تا- از شش دانشگاه بزرگ اروپایی درباره‌ی زیارت‌های شیعه مقاله دارند. شما به کسانی که کار دانشگاهی انجام می‌دهند، بگویید: شش فصلنامه‌ی علمی، پژوهشی راجع به زیارت در اروپا دارد کار می‌کند، مناسک ما برای آن‌ها جالب است. مثل موضوع اربعین. این‌ها یک کاری می‌کنند دید تاریخی دارند. می‌گویند: در قرن دو شیعیان چند مناسک داشتند؟ قرن سه چند مناسک داشتند؟ قرن چهار چند مناسک داشتند؟ قرن پنج چند مناسک داشتند؟ زمان قاجار چند مناسک داشتند؟ زمان انقلاب چند مناسک داشتند؟ ده سال پیش تا حالا چقدر فرق کرده است؟ مدام تورّم پیدا می‌کند.
بحث توسّل روزانه که قطعاً راجح است، ثواب دارد یک‌جا است، شما برای توسّلات عنوان درست کنید، بگویید تولّد حضرت عبدالله بن حسن، حتّی اگر این تاریخ تولّد هم سند داشته باشد، چنین جلسه‌ی تولّدی شیعه نمی‌گرفته است. تولّد حضرت قاسم را نمی‌گرفت، تولّد حضرت رقیه را نمی‌گرفت، تولّد حضرت علی اصغر را نمی‌گرفت و همین‌طور. چه اتّفاقی می‌افتاده است؟ این پاشنه‌ی آشیل تشیّع است. می‌گویند: پس مناسک شیعیان در حال تورّم است. این یعنی چه؟ یعنی اصل ندارد.
می‌گویند: هر چقدر در جامعه زور داشته باشد، انجام می‌دهد، دنبال این هستند که جوّ را بگیرند. پس این عمق ندارد، اصل ندارد و می‌آیند با آن اصل عزاداری برای سیّد الشّهداء را نفی می‌کنند. یعنی خود ما داریم با دست خود کاری می‌کنیم که طرف مقابل می‌گوید: ما بررسی کردیم، این‌ها جدید است.
می‌دانید چیزی در دین جدید باشد، اسم آن بدعت است. آن وقت می‌گویند: شیعه در مناسک، مهد بدعت اسلام است. شما نگاه کنید این مقالات در شش فصلنامه –حداقل من خبر دارم- چاپ می‌شود، این به دست اروپایی‌ها می‌رسد و یک نفر آن‌ها را مطالعه می‌کند، نظر آن کسی که دارد مطالعه می‌کند راجع به شیعه چیست؟ مثل این‌که به شما بگویند: مسیحی‌هایی هستند مثلاً… شما شنیدید مسیحی‌ها چه زمانی به کلیسا می‌روند؟ حالا فرض کنید که از قدیم هم این‌طور باشد. به شما خبر بدهند یک سری مسیحی پیدا شدند که به جای یک‌شنبه‌ها، سه‌شنبه‌ها به کلیسا می‌روند. شما می‌خندید. چون اگر چیزی در دین جدید بشود، اگر مناسک جدید شود یعنی بدعت است. حالا اگر کسی جرأت دارد این حرف را به بعضی‌ها بزند، می‌گویند: تو مخالف شعائر حسینیّه هستی. حداقل تا حرام‌زادگی شخص پیش می‌روند. این همان جریان خوارج است که خطرناک است.
پاسخ دهید