قرظه بن کعب انصاری از اصحاب پیغمبر است، دو پسر به نام‌های علی و عمر دارد. اتّفاقاً علی در سپاه کوفه است و عمر در سپاه سیّد الشّهداء است.
وقتی عمر بن قرظه در کربلا به شهادت رسید، جزء سربازان امام حسین (علیه السّلام) است. برادر او علی بن قرظه جزو سپاه دشمن است، نتوانست جلوی گریه‌ی خود را بگیرد. ابتدا صورت او خیس اشک شد، چون برادر او کشته شده بود بعد عجیب این‌جا است که فریاد زد و (معاذ الله) سیّد الشّهداء را لعن کرد. چرا؟ گفت چون برادرم را جهنّمی کردی. یعنی اگر الآن شهید شده بود من ناراحت نبودم، (معاذ الله) برادرم را به درک فرستادی. لذا صورت او خیس اشک شد و شروع به فحاشی و لعن سیّد الشّهداء کرد. این نشان می‌دهد حالا اگر سرانی بودند که پدران آن‌ها ۸۰، ۹۰ درصد سوختگی داشتند بدنه‌ی سپاه کوفه لزوماً همه این‌طور نبودند، شبیه همین داعشی‌ها. حالا آمریکا به سران آن‌ها پول داده باشد بنده انکار نمی‌کنم، امّا لزوماً بدنه این‌طور نیستند، تصوّر می‌کند جهاد می‌کند «وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً»[۱]
پی نوشت
[۱]– سوره‌ی کهف، آیه ۱۰۴٫
پاسخ دهید